گَنديءَ جي پاند ۾ ڏئي ڳنڍ، کڻي ڪجهه پيسڙا آئي،
وٺي گڏ شهر پنهنجي، ڌيءُ وٺڻ آ ويسڙا آئي.
هيو محبوب جي ساراهه سان اڄ ڏات کي ملڻو،
تڏهن سنبري هڻي ميندي، ڪري هي ڪيسڙا آئي.
خدا حافظ چوڻ سان چپ ڦٽيل پوپٽ جيان ڦڙڪيس،
ڳڙيس ڳوڙها، کڻي هوءَ نيڻ اهڙا ڦيسڙا آئي.
وساريئي مونکي ڌرتيءَ لئه، چئي پئي دل جي ڪورٽ ۾،
وري اڄ سار سرتيءَ جي، ڪرڻ آ ڪيسڙا آئي.
وسيلا قدرتي، محبت، ثقافت، سونهن فطريءَ ۾،
شرافت ۾ به سنڌ خاطي، لٽي سڀ ديسڙا آئي.