(ڌ)
چون ٿا ته ڪنهن ماڻهوءَ پنهنجي ڌيءَ، پاڙي ۾ پرڻائي ته جيئن اکين آڏو هجي. پهريائين ته گهوٽ ڪنوار، پاڻ ۾ کير کنڊ هئا، پر پوءِ جيئن دستور آهي ته ٻه ٺڪر به پيا ٺهڪن، تنهنڪري وانگر بعضي کَهُرا کپرا پوندا هئا. هڪڙيءَ پاڙي واريءَ وڃي ڇوڪريءَ جي ماءُ کي ٻڌايو ته “تنهنجي ڌيءَ کي مڙسس ڏاڍو ماريو آهي.” مطلب ته ڳالهه هجي يا نه، ته به اُها، يا ڪا ٻي پاڙي واري، شرير عورت، ڪنوار ماءُ جاڪن ڀريندي رهي. ويتر جڏهن ڌيڻس پيڪي ويئي ۽ وَرَ جي نيڪي نه ڪيائين، تڏهن اها حالت ڏسي، ماءُ جا آنڊا سڙڻ لڳا. اتي هڪڙيءَ ويٺل مائيءَ چيو ته، “ڌيءُ پاڙي، اندر ساڙي، ڌيءُ دور، کائي چُور”. (چُوري)
مطلب ته پاڙي جي ٿوري گهڻي ڳالهه ٻڌي به پيو، پيءُ _ ماءُ کي ڏک ڏيندو، پر ڏور پنڌ سبب، جهڙي تهڙي ڳالهه ٻڌڻ ۾ ئي ڪانه ايندي.
________________________________________
[1] تاريخ سنڌ (قلمي نسخو) محمد صديق پيرزاده ص 84.
[2] گئرينيئر آف دي پراونس آف سنڌ. ص 140_141.
[3] تاريخ سنڌ (قلمي نسخو) _محمد صديق پيرزادو، صفحو 54.
[4] آزاد سنڌ نمبر الوحيد _ ص 73.
[5] تاريخ سنڌ_ص 76.
[6] گئرينيئر آف دي پراونس آف سنڌ. ص 140_141.
[7] تاريخ سنڌ، فارسي (قلمي نسخو) محمد صديق پيرزادوڏص76.
[8] (1) تاريخ سنڌ_ قلمي نسخو. ص 57.
[9] ديمين = لشڪر، گجمير = شينهن، رڻ ڀون = جنگي ميدان.