(گهه)
ڪنهن ماڻهوءَ، اُنَ (گهيٽي جا وار) گڏ ڪرڻ جي خيال کان، گهيٽو ڌاريو. هڪ دفعي گهيٽو، ڇنائي وٺي ڀڳو ۽ ڌُو مالڪ جي (ڪپهه جي) پوک ۾ وڃي پيو! مالڪ ڇا ڏسي، ته ڪپهه جا گوگڙا کائي کڻي ناس ڪيا اٿس. تنهن تي مالڪ چيو:
“گهيٽو ڌاريم اُنَ لئي، هٿان چَري ڪپهه”
ڪا شيءِ جا سُک لاءِ ڌارجي ۽ ان مان ڏک پيدا ٿئي، تڏهن ائين چئبو آهي.
اهو پهاڪو، سُگهڙ فتح خان، هن طرح ٻڌايو:
گهَٽو ڌاريم اُنَ لاءِ، رَهندو چَري ڪپاهه،
جوءِ ڌاريم گهرَ لاءِ، رهندي مارايم ماءُ،
نُنهن ڌاريم سُک لاءِ، سَسُ جو ڪڍي ٿي ساهه،
پُٽ پاليم پوءِ[2] لاءِ، ڪُٽي ڪريم ٿو پاهه،
پاڙو ڌاريم پريت لاءِ، رهندو کڻ _ کپاءُ[3]
ڏوس[4] ڌاريم ڏک لاءِ، پَٽيءَ نه ڏينم پاءُ،
پير کڻج پختو ڪري، جو دغا دنيا، دٻ دٻاءُ.