(ڳ)
ڪو ماڻهو، گاهه پڙيءَ تي پئي ويو ته سندس دوست، کيس چيو ته، “ادا، منهنجي لاءِ، موٺ وٺيو اچجانءِ.” اڳڀرو وڃڻ تي، هڪڙو ٻيو دوست مليس، جنهن ٽَڪو، هٿ ۾ ڏيئي، چيس ته، “مون لاءِ ٽڪي جا موٺ وٺيو اچجانءِ”. جنهن ٽڪو ڏنو هوس، تنهن لاءِ موٺ وٺيو آيو، پر جنهن رڳو زباني چيو هوس، تنهن لاءِ ڪجهه ڪونه آندائين. جڏهن اُن ڏوراپو ڏنس ته، “فلاڻي ٽڪو ڏنو هوءِ، اُن جا موٺ به وٺيو آئين، مان شايد توکي ٽڪو نه ڏيان ها؟” هن ماڻهوءَ جواب ڏنس ته، “يار، جنهن کي موٺ کپندا هئا، تنهن ٽڪو ڏنو هو ۽ ان کي موٺ به پهچي ويا. مگر تو موٺن وٺڻ جي ڪئي رُڳي ڳالهه! درحقيقت، توکي موٺ کپندا ئي ڪونه هئا، تنهنڪري:
“ڳالهين سنديون ڳالهيون ۽ ٽَڪي سَندا موٺ”
مطلب ته: سوال تي ڪم نه ٿيندو آهي، دنيا ۾ قصو آهي ڏي وَٺَ جو.
__________