ليکڪ جو نوٽ: بي ذائقي ڪھاڻيءَ جي صدي
اظھار جا جديد انداز اپنائڻ جي چڪر ۾ ڪھاڻيءَ ۾ بهتري آڻڻ بدران پاڻ کي مھان بڻائڻ ۽ سڏائڻ جو مقابلو شروع ٿيو.
ڪھاڻيءَ جا نوان نوان فارمولا/ فارميٽ گهڙي پنھنجي الڳ مسجد ٺاهڻ وارن جي هڪ ڊگهي قطار نظر اچڻ لڳي.
ڪھاڻي جون حدون، سرحدون مقرر ٿيڻ لڳيون.
سو لفظن، پنجاھہ لفظن کان بہ گهٽ ڪري ڪھاڻي کي هڪ سٽ ۾ قيد ڪرڻ وارا بہ ظاهر ٿيڻ لڳا.
حساسيت، داخلي حساسيت جي نالي تي اڪثر بُڙ بڙاهٽ، خودڪلامي پڙهڻ لاءِ ملڻ لڳو ۽ حقيقت پسندي جي نالي تي ڇُڙواڳي يا اخباري خبرن جھڙيون ڪھاڻيون پڙهڻ لاءِ ملڻ لڳيون.
ڪجهہ ماڻھن، ڪجهہ حلقن لاءِ اهو سڀ ڪجهہ ٺيڪ آهي.
پر آءُ سمجهان ٿو تہ اها صورت حال مطمئن ڪندڙ ناهي.
ڪھاڻي، جيڪا ڪنھن واقعي تي آڌاريل ۽ ڪو انجام رکندي هئي، سا ڪھاڻي ڪٿي گم ٿي چڪي اهي يا جلاوطن ڪئي وئي آهي.
ڪھاڻي، جيڪا واقعي جي طاقت تي بيٺل هئي، سا هاڻي ڪمزور ڪردار نگاري ۽ فلسفي جھڙن ڪجهہ جملن جي ٽيڪ تي بيٺل آهي.
توڙي جو هن وقت ڪھاڻيءَ جو ڳاٽ اوچو رکڻ وارا بہ تمام گهڻا ڪھاڻيڪار آهن، جيڪي ڪھاڻي کي جديد دؤر جي تقاضائن مطابق سرجندي روايتي رس چس جو پڻ خيال رکن ٿا.
شايد ڪھاڻي اهڙن ئي تخليقڪارن جي ڪري زنده آهي.
آءُ سمجهان ٿو تہ واقعي کان بغير ڪھاڻي بي ذائقو آهي ۽ ڪٿي ائين نہ ٿئي تہ ايندڙ وقت ۾هن صديءَ کي بي ذائقي ڪھاڻي جي صديءَ طور ياد ڪيو وڃي.
* اهو سچ آهي تہ چنڊ کي پنھنجي ڪائي روشني ناهي. هن جي سموري چمڪ ۽ سونھن ٻين جي روشني جي ڪري ئي آهي.
تيئن آءُ بہ هڪ بي نور وجود آهيان جنھن جي چمڪ ۽ سونھن پويان منھنجن دوستن جون مھربانيون آهن جن جو شمار ممڪن ناهي هن ڪتاب جي اوهان تائين پھچڻ ۾ بہ برادرم پرڪاش ڪمار، عبدالرافع شيخ ۽ بابر جاگيراڻي جون محبتون شامل حال رهيون ۽ سائين حسن علي چانڊيو ۽ ڀاءُ طارق خشڪ ۽ س-ا-س جي سمورن دوستن جو پڻ شڪر گذار آهيان.
ڇپائيءَ جي مرحلن ۽ معاملن ۾ دلچسپي لاءِ عبدالواحد سومرو ۽ مرتضيٰ لغاري، مرڪ پبليڪشن جو پڻ ٿورائتو آهيان هن موقعي تي تازو وڇڙي ويل دوستن فتاح ابڙو ۽ ضمير کرل جي احسانن کي ياد نہ ڪرڻ بہ ڪم ظرفي ٿيندي. جنن جي بلند درجات لاءِ ھميشہ دعاگو آهيان.
انور ڪليم
03342007782