سڀ ئي برابر
ھن جا ھٿ معمول موجب تيزيءَ سان ھلي رھيا ھيا.
ايتري ئي تيزيءَ سان آنءٌ ھن جي باري ۾ سوچڻ لڳو ھيس.
آءٌ اڪثر ھن طرف ايندو آھيان تہ پنھنجا بوٽ پالش لاءِ عبداللھ کي ئي ڏيندو آھيان.
عبداللھ، جيڪو ڪجهہ عرصو ڀنگيءَ مان ڦري اڳ مسلمان ٿيو ھيو.
اوچتو ياد اچڻ تي مون ھن کان پڇيو.
”عبداللھ، اڳ ۾ تنھنجو نالو ڇا ھيو؟“
”مونگو...“ ھن جواب ڏنو ۽ شايد پنھنجي اڳ واري نالي تي پاڻ ئي کلڻ لڳو.
”ڀلا مسلمان ٿيڻ کان پوءِ، عبداللھ ئي نالو ڇو رکئي؟“
”سائين... عبداللھ معنيٰ اللھ جو ٻانھو...معنيٰ اللھ جي سمورن بندن جھڙو... انھن جي برابر“
ھو جوش مان ٻڌائڻ لڳو. ان وچ ۾ ھو منھنجا بوٽ پالش ڪري چڪو ھو.
مون سوچيو، معاشري جي ننڍي ماڻھو، کي ڪيڏي نہ سڪ ھوندي آھي ٻين جي برابر ۾ اچڻ جي.
آءٌ کيس پيسا ڏيڻ لڳو ھيس تہ جنھن دوڪان جي اڳيان ھو ويھندو ھيو ان دوڪان جي مالڪ حاجي رحيمداد کيس سڏ ڪيو.
”عبداللھ، فارغ ٿيو آھين؟“
”ھا حاجي صاحب“ عبداللھ فورن جواب ڏنو.
”عبداللھ، ھي لڪڙ کڻ، دوڪان جي اڳيان نالي بند ٿي آھي، اھو تہ صاف ڪري ڏي“
مون ڏٺو عبداللھ جو منھن ڪاري رنگ جي پالش جھڙو ٿي ويو ھو.
...*...