زندگيءَ سان پھريون رشتو
مون کي ھي سڀ ڪجهہ ڏاڍو وڻندا آھن.
ان ڪري ئي تقريبن ھر روز پنھنجي دوست منيب سان گڏ موٽرسائيڪل تي ھيڏانھن نڪري ايندو آھيان.
وڏي عرصي کان اسان جو اھو معمول ھيو.
پر اڄ تہ ھڪ وڏي عرصي کانپوءِ ھن طرف آيا ھياسين شايد ان ڪري بہ منيب خوش ۽ پرجوش ڏسڻ ۾ آيو، جڏھن تہ مان اڄ خاموش ھُيس.
ھوٽل تي ويھي چانھہ پيئڻ تائين بہ جڏھن مان چپ ويٺو رھيس تہ منيب نيٺ پڇي ورتو.
”ڇا ڳالھہ آهي تون اڄ خاموش آھين؟“
مون کي ھن کان انھيءَ سوال جي اميد ھئي.
ھيڪر خيال آيو تہ ڪائي ٻي ڳالھہ ڪري کيس ٽاري ڇڏيان.
پر مونکي خبر ھئي تہ ھو منھنجي ڪنھن بہ ڪوڙ يا دلاسي واري ڳالھہ تي يقين نہ ڪندو.
ھو منھنجي ننڍپڻ جو دوست آھي ۽ اسان ٻئي ھڪ ٻئي جي عادتن ۽ طبيعتن کان چڱيءَ طرح واقف آھيون ۽ ھڪ ٻئي جي ڪوڙ، سچ کي جلد ئي سمجهي ويندا آھيون.
جواب ڏيڻ ۾ دير ڪيم تہ ھن پنھنجو سوال وري ورجايو.
چاھيم تہ ڪائي خوامخواھہ جي مُرڪ چپن تي ڪنھن اوچتو آيل مھمان جيان اوچتو ظاھر ٿي تہ ان مرڪ سان سندس سوال کي ٽاري ڇڏيان پر منھنجو چھرو بنا ڪنھن تاثر جي رھيو.
مون ڏانھن غور سان ڏسي وري چيائين.
”اسان ھن ڪرونا جي وبا ۽ لاڪ ڊائون جي ڊگهي اذيت ڀرين ڏھاڙن کان پوءِ مليا آھيون ۽ ھتي آيا آھيون.... ھي جڳھہ... ھتان جو ماحول... ھن ھوٽل جي چانھہ... ھي سڀ ڪجهہ تہ توکي ڏاڍو وڻندو آھي... ايترن ڏينھن کان پوءِ اچڻ جي ڪري توکي تہ وڌيڪ خوش ٿيڻ کپي ھا... توکي تہ ان ڪري بہ خوش ھجڻ کپي تہ تون وبا کان بچي وئين “
مون ڪنڌ جهڪائي ھوريان چيو.
”آءٌ زندھہ ڪٿي بچيس جو خوش ٿيان“
ھن حيرت مان مون ڏانھن ڏٺو ۽ چيائين.
”تنھنجو مطلب آھي تہ تون ڪورونا جي ڪري مري چڪو آھين؟؟“
”ھا... پر مون کي ڪرونا ڪو نہ ماريو. آءٌ تہ پنھنجي يقين، پنھنجي محبت جي ھٿان ماريو ويو آھيان..“
منھنجي ڳالھہ ٻڌي حيرت مان مون ڏانھن ڏسي وري پاڻي جو گلاس پيئندي مون ڏانھن ڏسڻ لڳو ۽ آءٌ ان وچ ۾ کيس سڄي ڳالھہ ٻڌائڻ لاءِ خودڪشي ڪندڙ ڪنھن انسان جيان پاڻ ۾ ھمت ۽ حوصلو پيدا ڪندو رھيس.
مون کي خبر ھئي تہ ھو پوري ڳالھہ ٻڌڻ کان بغير ڪو نہ اُٿندو.
ھن ھڪ ڊگهو ساھ کڻندي چيو.
”جنھن کي اسان ”يقين“ چوندا آھيون اصل ۾ اھو اسان جي محبت ۽ تجربي جو ٻيو نالو آھي“
جيڪڏھن اھو ”يقين“ اسان کي ڪٿي ڌوڪو ڏيئي تہ سمجهڻ گهرجي تہ اسان جي تجربي ۽ محبت ۾ ڪائي ڪمي... ڪائي کوٽ آھي..“
ڪو ٻيو موقعو ھجي ھا تہ آءٌ سندس ڳالھہ کي تسليم ڪريان ھا پر ان وقت الاءِ ڇو مون کي غصو اچي ويو ۽ مون تيز لھجي ۾ چيو.
”پنھنجي اولاد جي باري ۾ اسان جي تجربي ۽ محبت ۾ ڪھڙي کوٽ ڪھڙي ڪمي ٿي سگهي ٿئي“
ھُو ڪافي دير تائين خاموش رھي مون ڏانھن ڏسندو رھيو. وري نرم لھجي ۾ چيائين.
”ھاڻي اصل ڳالھہ ٻڌاءِ..“
آءٌ بہ ھوريان ھوريان ڳالھائڻ لڳس.
”ھي انھن ڏينھن جي ڳالھہ آھي جڏھن اسان جي مُلڪ ۾ بہ ڪورونا جا ڪيس ظاھر ٿيڻ شروع ٿيا ھيا... ميڊيا کان وٺي ھر انسان جي زبان تي بس ڪورونا جو ئي ذڪر ھيو.
ميڊيا جي ٻڌايل شروعاتي ڪورونا جي علامتن مان زڪام ۽ بخار جو ذڪر گهڻو ھيو.
انھن ڏينھن ۾ موسم بہ ڪڏھن سرد تہ ڪڏھن گرم پئي محسوس ٿي. ان ڪري بہ زڪام ۽ بخار ۾ ورتل ھر ماڻھوءَ تي ڪورونا جي مريض ھجڻ جو شڪ پيو ٿيئي.. ٻاهرين ملڪن کان آيل دوستن عزيزن سان ملڻ کان بہ ماڻھو لنوائي رھيا ھيا.
انھن ڏينھن ۾ آءٌ پنھنجي ننڍي پٽ سان گڏ ڪيڏانھن وڃي رھيو ھُيس تہ رستي ۾ ھڪ اھڙو مائٽ ملي ويو جيڪو ڪافي عرصي کان ڪنھن ٻي ملڪ ۾ رھندڙ ھيو ۽ ھاڻي تازو ئي اتان واپس آيو ھيو.
اسان ٻنھي ھڪ ٻئي کي وڏي عرصي کان پوءِ ڏٺو ھيو. وڏي جوش ۽ محبت سان ھڪ ٻئي سان ملياسين ۽ بيٺي، بيٺي حال احوال ڪرڻ کان پوءِ اڳتي وڌي وياسين.
ان ملاقات کان ٻه، ٽي ڏينھن کان پوءِ مون کي پھريان زڪام وري بخار ٿيو..
زڪام ۽ بخار، ٻہ ٽي ڏينھن ھليو تہ منھنجي ننڍي پُٽ گهر ڀاتين سان منھنجي ان مائٽ سان ملڻ جو ذڪر ڪيو.
ان ڏينھن کان مون کي پنھنجي گهر جو ماحول ۽ ڀاتين جا رويا عجيب محسوس ٿيڻ لڳا...
سڀ گهر ڀاتي... خاص طور منھنجي اولاد مون کان پري پري رھڻ لڳي هئي.
آءٌ پنھنجي ئي گهر ۾ پاڻ کي اوپرو اوپرو محسوس ڪرڻ لڳو ھيس.. آخر ھڪ ڏينھن پُٽ مون کي چيو.
”بابا... اوھان کي ڪورونا ٽيسٽ ڪرائڻ گهرجي“
”ڇو؟“ مون حيرت مان پڇيو.
”جڏھن کان اوھان ٻاھرين ملڪ مان آيل مائٽ سان مليا آھيو زڪام بخار ٿيو اٿوَ... اوھان کي تہ خبر آھي... انھن آيل ماڻھن مان ئي ھتي اھا بيماري ڦهلي آھي..“
”پر مون کي لڳي پيو تہ مون کي زڪام ۽ بخار موسم جي ڪري آھي“
”اوھان جي مرضي... پر اوھان کي احتياط ڪرڻ گهرجي“
ھن ٿورو منھن خراب ڪري چيو.
۽ ان ڏينھن کان پوءِ ھُو سڀ مون سان ملڻ جلڻ کائڻ پيئڻ ۾ احتياط ڪرڻ لڳا.
ڪئي ڏينھن ائين گذريا.
جڏهن منھنجو زڪام ۽ بخار ختم ٿيو تہ سڀن ڄڻ سُک جو ساھ کنيو ۽ ھُو پھرين وانگر منھنجي ويجهو اچڻ وڃڻ لڳا.
پر سچ پڇين تہ آءٌ ھنن کان پري ٿي ويو ھيُس.
محبت ۽ يقين جو اھو رشتو جيڪو اولاد ۽ ماءَ پيءُ جي وچ ۾ ھوندو آھي... اھو ٽٽي چڪو آھي.
بيماري جي شڪ، اسان سڀن جي محبت کي وائکو ڪيو ھيو.
آءٌ ھن وقت بہ پنھنجي اولاد سان گڏ ھوندي بہ ڄڻ ھنن کان پَري آھيان..
مون کي اڪثر ائين لڳندو آھي ڄڻ آءٌ بہ ڪورونا ۾ مري چڪو آھيان... پر مون کي ڪرونا نہ پر اولاد جي رويئي ماريو آهي“
ڳالھہ ڄڻ پوري ٿي چڪي ھئي..
آءٌ خاموش ٿي ھُن ڏانھن نھارڻ لڳس.
ڏٺم تہ ھن جي چھري تي سنجيدگي ۽ افسوس بدران چپن تي مرڪ ھئي.
سچ تہ ھن جي مُرڪ مون کي ڪاوڙ ڏياري رھي ھئي.
”تون مون ڏانھن ائين ڇو پيو ڏسين ۽ ڇو پيو مُرڪين“
مون ڪجهہ ڪاوڙ مان چيو.
ھن ڪو جواب ڏيڻ بدران پنھنجو ٽچ موبائل ڪڍيو ۽ سندس آڱريون موبائيل اسڪرين تي نچڻ لڳيون، ھن اوچتو موبائل مون ڏانھن وڍائيندي چيو.
”ھي ڏس“
مون ھن کان موبائيل ورتو ڪا ويڊيو ھلي رھي ھئي، ھڪ ڪمري جي بيڊ تي ھڪ ڏھن ٻارنھن سالن جي ڇوڪري روئي رھي ھئي.
”ممّي.... منھنجو ڳلو .... ابو منھنجو ڳلو.... پاڻي .... پاڻي..“
ڇوڪري تڙپي رھي ھئي.
”پٽ ھاسپيٽل فون ڪيو آھي... ھُو اچي رھيا آھن“
پَري کان ڪنھن عورت جو پريشان آواز ٻڌڻ ۾ آيو.
”بس پٽ... ٻہ منٽ... ٻہ منٽ ...“
ڪنھن مرد جو آواز ٻُڌڻ ۾ آيو.
ڇوڪري تڙپي رھي ھئي... ماڻھو موجود ھيا.. پر سندس ويجهو ڪوبہ ڪونہ پئي ويو.
منھنجا ھٿ ڏڪڻ لڳا ھيا.
منيب جلدي ھٿ وڌائي مون کان پنھنجو موبائيل واپس ورتو. ھُو ٿورو مون ڏانھن جهڪي چوڻ لڳو.
”تون يقينن منھنجو مطلب سمجهي ويو ھوندين؟“
آءٌ خاموش رھيس.
”ھن وقت تائين تون ائين سمجهندو رهيو آهين تہ ڪورونا جي ڀَوَ کان اولاد توکان پري پئي رھي... پر تو ڏٺو تہ ڇو ڪري ڪيئن نہ تڙپي رھي ھئي ۽ والدين سندس ويجهو ڪونہ پئي ويا..“
ھُو چوندو رھيو.
“جيڪڏھن ھي ڇوڪري ڪورونا کان بچي بہ وئي تہ تو وانگر سڄي زندگي والدين کان ان ڪري نفرت ڪندي رھندي تہ ڪورونا جي ڪري سندس والدين ھن کي تڙپندو ڏسي بہ ويجهو ڪونہ آيا..“
آءٌ ڪنڌ ھيٺ ڪري ٻڌندو رھيس.
“تو وٽ بہ تصوير جو ھڪ رخ آھي ۽ ھُن ڇوڪريءَ وٽ به... پر سچ اھو آھي تہ انسان جو سڀ کان پھريون ۽ مضبوط رشتو پنھنجي ساھہ.پنھنجي زندگي سان ھوندو آھي... پوءِ ماءَ، پيءُ يا اولاد سان...“
الاءِ تہ ڇا ياد آيو هيسُ ، هوريان ڀڻڪيو ”ٻين تي ساھہ ڏيڻ وارا، صرف ڪتابن ۾ هوندا آهن.“