بوءِ
”تون ھن لائين ۾ ڇو آئي آھين؟“
عورت مرڪي پئي.
ڪرسيءَ تي پاڻ کي وڌيڪ ڍورو ڇڏيندي سگريٽ جو ھڪ ڊگهو ڪش هنيائين.
”مان ڪوبہ ڪوڙ، ڪائي بہ ڳالھھ ڪري توکي مطمئن ڪري سگهان ٿي...“
عورت مرڪندي چوندي رھي.
”تون سچ ٻڌاءِ.. تون مون وٽ ڇو آيو آھين؟“
مرد، جيڪو فارغ ٿي ھاڻي وڃڻ جو سوچي رھيو ھيو ھڪ لمحي لاءِ چپ ٿي سوچڻ لڳو ڄڻ سچ ڳالھائڻ جو پنھنجي اندر حوصلو پيدا ڪري رھيو ھجي.
اھو سوچڻ کان پوءِ تہ سچ ڳالھائڻ ۾ کيس ڪو بہ خطرو ناھي ڪو بہ نقصان ناھي. ھن بہ سچ ئي ڳالھايو.
”اصل ۾ ڪجهہ ڏينھن کان مون کي پنھنجي گهرواريءَ کان دونھين جي بوءِ پئي اچي..“
مرد ڳالھہ پوري ڪري ھڪ نظر عورت ڏانھن ڏٺو.
عورت وري مُرڪي پئي ھئي
بلڪھ اڳين کان وڌيڪ جاندار ۽ معنيٰ خيز مرڪ.
عورت سگريٽ جو ھڪ ٻيو وڏو ڪش ھنيو ۽ اٿڻ لاءِ تيار ٿي ويٺل مرد جي چھري تي سگريٽ جو دونھون ڇڏيو.
مرد، ھن حرڪت کي بہ ھڪ ادا سمجهي مُرڪي پيو.
عورت ويجهو واري ٽيبل تي رکيل سندس ڏنل نوٽ کڻي ھن جي ھٿ تي رکندي چيو.
”ھي وٺ.... گهر وڃين تہ ڪجهہ سٺا پرفيومز ورتيو وڃجائين“
مرد حيرت مان پڇيو.
”ڇو؟“
”ان لاءِ تہ ڪنھن وقت ۾ تو وانگر منھنجي مڙس کي بہ مون کان
دونھين جي بوءِ محسوس ٿيندي ھئي“