ويران گهٽيءَ جي ٻڌايل ڪھاڻي
جيڪا ڪنھن ڪاوڙيل ڪراڙي عورت وانگر ھر ايندڙ ويندڙ کي اکيون ڏيکاري رھي ھئي.
پر پوءِ بہ ھن کي يقين ھو تہ ھو ٻئي اتي بيٺا ھوندا.
۽ ائين ئي ٿيو.
گهٽيءَ ۾ ٿورو اڳتي وڌندي ئي بنگلي جھڙو گهر سڀني گهرن مان منفرد نظر آيو.
ان گهر جي دروازي تي ھو ٻئي کيس بيٺل نظر آيا.
اھا ڇوڪري ۽ اھو ڇوڪرو..
ڇوڪري دروازي جي اندرين پاسي ڏانھن بيٺل پر ائين تيار پئي لڳي ڄڻ ھو ڇوڪريءَ جي ھلڪي اشاري تي ٻاھر چائنٺ پار ڪري نڪري ايندي.
جڏھن تہ ڇوڪرو ڳالھين ۾ رڌل پر ھوشيار بيٺو ھيو.
ھُو ٻئي بيٺي بيٺي خواب ڏسي رھيا ھيا.
يا خوابن جھڙيون ڳالھيون ڪري رھيا ھيا.
ھُو ھوريان ھوريان ھلندي انھن جي ڪجهھ ويجهو اچي بيٺو ھُو ٻئي پاڻ ۾ ڳالھائيندا ئي رھيا.
”تون سڄو ڏينھن ڇا ڪندي رھندي آھين؟“
”مان پوپٽ پڪڙي وري وري اڏاريندي رھندي آھيان“
ڇوڪري ھڪ نظر ھن جي چھري ڏانھن ڏٺو
ڇوڪريءَ جي اکين ۾ ھن وقت بہ ڪيئي پوپٽ اڏامي رھيا ھيا.
ڇوڪري ھن جي ڳالھہ تي اعتبار ڪري ورتو.
”۽ تون سڄو ڏينھن ڇا ڪندو رھندو آھين؟“
ڇوڪريءَ کائينس سوال ڪيو.
ڇوڪري ھڪ ڊگهو ساھہ کنيو، پنھنجي ٿڪيل جسم کي ٿورو ڍرو ڇڏي چوڻ لڳو.
”آءٌ پنھنجن ڪلھن تي سڄو ڏينھن ٻين جا بار کڻندو رهندو آھيان“
ڇوڪريء کي ھڪ لمحي لاءِ ڄڻ ڏک ٿيو.
۽ ڳالھين سان ھن جي ٿڪ لاھڻ لاءِ وري پڇيائين.
”ٻيو ڇا ڇا ڪندو آھين؟“
ڇوڪري حضرت خضر جي حياتي جيڏو ھڪ ساھہ کنيو ۽ چيائين.
”۽ ٻيو اڪيلائي جي زمين تي خوابن جا گُل پوکيندو رھندو آھيان، جتي تنھنجا اڏاريل پوپٽ اچي، اميد جو رس چوسيندا رھندا آھن...“
ڇوڪري کلي پئي ھئي.
پر اوچتو شايد نظر شڪ جي ڪنھن نانگ تي پئي ھُئيس.
ڇوڪري کي چيائين.
”تنھنجيون ڳالھيون الھامي ڳالھين جيان دل لڀائيندڙ ٿينديون پيون وڃن“
”نہ ...بلڪھ تنھنجي اندر ۾ بندگيءَ جو ٻج پوکجي ويو آھي“
ان کان اڳ جو ھُو ھنن جون وڌيڪ ڳالھيون ٻڌي ڪنھن اچي سندس ڪلھي تي ھٿ رکيو.
ھُن مڙي ڏٺو.
ڪو ڄاتل چھرو ھيو پر ياد جي گرفت ۾ نہ اچي سگهيو.
”تون فيض آھين نہ؟“
ڪلھي تي ھٿ رکندڙ ھمراھ پُڇيس.
”ھا“ چوڻ سان گڏ ھن ڪنڌ لوڏي ھا ڪئي.
”تون ڪئي سال اڳ، سيٺ شھاب وٽ سندس دوڪان تي ملازمت ڪندو ھئين؟“
”جي ھا“
”آءٌ ھن ئي پاڙي جو آھيان ۽ توکي انھن ڏينھن ۾ اڪثر سيٺ شھاب جي ڪنھن ڪم سان سندس ھن جي گهر ڏي ايندي ويندي ڏسندو ھيُس“
ھن ڪوبہ جواب نہ ڏنو.
”سيٺ شھاب جو گهر ھاڻي بہ اھوئي آھي“
سڃاتل چھري واري ان گهر ڏي آڱر سان اشارو ڪيو ۽ پان اڳتي وڌي ويو.
ھن وري منھن ورائي ان گهر ڏانھن ڏٺو جتي ڪجهہ گهڙيون اڳ تائين ھُو ڇوڪرو ۽ ھوءَ ڇوڪري ڳالھيون ڪندي نظر آيا ھيا.
سڄي گهٽي ويران ھئي.هن کي ائين لڳو گهٽيء جي ويرانيءَ کيس سندس ئي ڪھاڻي ٻڌائي هجي.