تِيلي جھڙي زندگي
”چاچا، ڪنھن کي پيو ڳولھين؟“ سيٽ تي ويٺل ھمراھ پڇيس.
تيليءَ جي ھلڪي روشني ۾ سندس چپن تي ھلڪي مرڪ ھڪ لمحي لاءِ ظاھر ٿي، غائب ٿي وئي.
ائين ٿيندو ھيو. ھو جڏھن بہ سينيما ۾ فلم ھلندي گهمندي ماچس جي تيلي ٻاري ھيڏانھن ھوڏانھن ڏسڻ لڳندو ھو تھ، کيس نئون، يا پھريون ڀيرو ڏسندڙ ڪو بہ ماڻھو ضرور پڇندو ھيو.
”ڇا پيو ڳولھين چاچا؟“
۽ ھن جي دل چوندي ھئي تہ کيس چئي.
”ويَل وقت، گم ٿيل جواني پيو ڳوليان“
پر خاموش رھندو ھيو وڌ ۾ وڌ ھن جي چپن تي ھلڪي مرڪ تري ايندي ھئي.
پر اھو سوال ڪو اوپرو، يا ڪنھن ٻئي شھر جو ماڻھو ئي پڇندو ھيو. نہ تہ ھن شھر جا اڪثر ۽ خاص طور ھن سينيما ۾ اڪثر ايندڙ ماڻھو ھن کي الائي تہ ڪيترن سالن کان ائين ڏسندان پيا اچن.
ھو فلم شروع ٿيڻ کان ڪجهہ دير پوءِ ڪنھن نہ ڪنھن گيٽ تان اندر داخل ٿيندو ھيو، ھڪ لمحي لاءِ بيھي، ھٿ ۾ پڪڙيل ماچيس جي تيلي ٻاري سيٽن جي وچ واري رستي تان گهمندو رھندو ھو.
”ھن عمر ۾ بہ پنھنجي لاءِ ... ٿو ڳولھي“
ڪڏھن ڀر مان آواز ٻڌندو ھيو. ساڙ ٿيڻ، ڪاوڙ لڳڻ بدران کيس اطمينان ٿيندو ھيو تہ گار ڏيڻ وارو کيس وڏي وقت کان ٿو سڃاڻي.
جڏھن کيس ڪو نوجوان ائين چوندو ھيو يا ڪنھن نوجوان جو آواز ٻڌندو ھيو تہ کيس ھڪ عجيب خواھش، ھڪ عجيب خيال دل ۾ پيدا ٿيندو ھيو.
تڏھن سندس روح ۾ عجيب قسم جي بيزاري ۽ ٿڪاوٽ پيدا ٿيندي ھئي. ان وقت خود ھن جي ذھن جي پردي تي بہ ھڪ فلم ھلڻ لڳندي ھئي.
ڪئي سال پراڻي فلم، جنھن ۾ ھو پاڻ کي ڏھن، ٻارنھن سالن جي عمر ۾ ڏسندو ھيو. عجيب ڳالھہ آھي تہ سندس حياتي جي فلم ھڪ ئي منظر کان شروع ٿيندي ھئي. نہ ڪجهہ منظر اڳ نہ پوءِ. ھو ڏسندو ھو ھڪ پاڙي جي اوطاق ۾ ھلندڙ وي سي آر جي چوڦير ويٺل ننڍن وڏن جو ھجوم.
ھو بہ ھوريان ھوريان اچي ھڪ ڪنڊ وٺي ويھندو آھي، اوطاق تي وي سي آر ھلائيندڙ ڇوڪرو کيس چئي ٿو.
”ڏھ روپيا ڏي “
”ڪو نہ آھن “ ھو جهيڻي آواز ۾ چئي ٿو.
”ڪونہ آھن تہ ھل ... مان ٻہ سئو روپيا ڀري وي سي آر کڻي آيو آھيان... اُھي پڻھين ڏيندو؟“
ھو اٿي ٿو، دروازي کان نڪرندي نڪرندي بہ ھڪ نظر ھلندڙ فلم جي منظر تي وجهي نڪري ٿو اچي.
ٻئي منظر ۾ ھو پاڻ کي سينيما جي ٻاھر بيٺو ڏسي ٿو، ھڪ فلم جا وڏا وڏا پوسٽر، اندر اچي ٿو (گيلري) ھڪ طرف فلم جا پوسٽر، ھو ھڪ گيٽ کان اندر ٿو اچي، فلم ھلي رھي ھئي، اندر اوندھہ ۾ کيس ڪرسيون نظر نٿيون اچن، سيٽ سان ٽڪرائجي ھيٺ ڪري ٿو، مٿي ۾ سيٽ لڳڻ جي ڪري ڌڪ کان وڌيڪ شرمندگي جو احساس ٻئي ڪنھن جو ھلڪو ٽھڪ ٻڌي ٿيس ٿو. ھڪ سيٽ تي ويھي، حيرت ۽ خوشي ۾ ھلندڙ فلم کي ڏسي ٿو ڪافي دير کانپوءِ ٽڪيٽ چيڪر اچي کائنس ٽڪيٽ گهري ٿو، ٽڪيٽ نہ ھجڻ ڪري ھو کيس اٿاري ٿو، ھن کي محسوس ٿئي ٿو تہ ھي ٽڪيٽ چيڪر بہ پاڙي واري اوطاق واري جھڙو ئي بي مُروت ۽ ظالم آھي.
ٻاھر نڪري کيس ڪو افسوس نٿو ٿئي ڇو تہ مفت ۾ بہ ھن ڪافي دير فلم ڏٺي ھئي.
ٻئي ڏينھن تي ھو گهر مان ماچيس چورائي، سينيما تي اچي ٿو. ھال ۾ داخل ٿئي ٿو. فلم ھلي رھي ھئي ۽ اوندھہ جي ڪري ھن ماچيس جي تيلي ٻاري ۽ اڳتي وڌڻ لڳو. اوچتو ڪنھن کيس ٻانھن کان وٺي ھلڪو سٽ ڏئي ھڪ سيٽ تي ويھاريندي چيو.
”بس اتي ئي ويھي رھہ... اڳتي سيٽون ڀريل آھن“
ھو خاموش ويھي فلم ڏسڻ لڳو.
جڏھن اکيون اوندھہ ۾ ڏسڻ ۾ لڳيون تہ ھن ڀر واري ھمراھہ کي ڏٺو، ھن اندازو لڳايو تہ ھو سندس پيءُ جي عمر جو ھو.
ڪافي دير کان پوءِ ٽڪيٽ چيڪر کي پنھنجي سيٽن واري قطار ڏانھن ايندو ڏسي ھو اٿيو، ڀر واري ھمراھ بہ سمجهي ورتو ھن وٽ ٽڪيٽ نہ آھي. پڇڻ کان پوءِ کيس وري ٻانھن مان وٺي ويھاري چيائين
” ويھھ... ٽڪيٽ واري سان مان پاڻ ڳالھائيندس“
۽ نہ صرف ھن ٽڪيٽ واري سان ڳالھايو پر کيس مڱيرا بہ کارايائين
ٻي ڏينھن تي بہ ھو سينيما ۾ اندر داخل ٿيو ۽ ماچيس جي تيلي ٻاري اڳتي وڌيو ھو تہ کيس ڪالھوڪي ھمراھ سڏ ڪيو.
۽ پوءِ ھو جڏھن بہ سينيما ۾ داخل ٿيندو ھيو، تيلي ٻاريندو ھو تہ کيس سڏ ڪيو ويندو ھو ۽ ھوريان ھوريان کيس سڃاڻڻ ۽ سڏ ڪرڻ وارن جو تعداد وڌندو ويو، جيڪي کيس سينما کان ٻاهر بہ وٺي وڃڻ لڳا هيا.
ان ڳالھ کي هاڻي نہ ڄاڻ ڪيترا سال گذري ويا، پر ھاڻ کيس سڏ ڪرڻ وارا الاءِ تہ ڇو چُپ ٿي ويا ھيا. تمام دير سان کيس احساس ٿيڻ لڳو تہ ھاڻي ھو ماچيس جي ٻرندڙ تيليءَ جو آخري ڇڙو ٿي پيو آھي جنھن تائين شعلو پھچڻ کان اڳ ھرڪو تيلي اڇلائي ڇڏيندو آھي.
اوچتو آڱر گرم ٿيڻ جي احساس کان ڇرڪي ھن تيلي اڇلائي ۽ ماضي جي خيالن کان ذھن آجو ڪري ٿڪيل احساس سان ٻاھر نڪري آيو. ٻاھر بينچ تي ويٺل گيٽ ڪيپر کيس سڏ ڪيو.
”اچ چانھھ پيءُ“
وڌي اچي ھن جي ڀر ۾ ويھي رھيو.
پراڻو گيٽ ڪيپر ڄڻ تہ سندس خاموش رازدار ھو، اڪثر پنھنجي لاءِ چانھہ گهرائيندو ھيو تہ اڌ ھن کي بہ ڏيندو ھو. ھو اتي ويٺو چانھہ پي رھيو ھو تہ ٻہ ٽي نوجوان ڇوڪرا ھنن جي ڀر مان گذريا، ھڪڙي ڇوڪري ھن ڏانھن اشارو ڪندي ٻين کي چيو.
”ھو ويٺو اٿئي خارش ۾ ورتل ڪتو“ سڀن ڇوڪرن ٽھڪ ڏنو.
گيٽ ڪيپر ھن ڏانھن ڏسندي پڇيو
”ڪاوڙ لڳندي اٿئي؟“
”نھ... افسوس ٿيندو آ“
”ڇا جو افسوس؟ “
ھن ٿڌو ساھہ ڀريندي چيو.
” ان ڳالھہ جو افسوس تہ چاهڻ باوجود بہ مان انھن نوجوانن مان ڪنھن کي بہ پاڻ جھڙو نہ ڪري سگهيو آھيان“