روح کي گُهربل خيرات
”ڇا ٿيو؟“ هن سان گڏ ٻي عورت پڇيو
”اهو ئي ... مرد جو فطري ڪمينو پڻ“
مون هن جو زهر ڀريو لھجو ٻُڌو
ٻي عورت بہ سمجهي وئي هئي
ڪجهہ ئي لمحن ۾ هنن جي قدمن جا آواز پَري ٿيندي ٿيندي خاموسي ڇهائجي وئي هئي ان وچ ۾ منھنجو چهرو بي تاثر ئي رهيو هوندو
ڀلا تاثر بہ ڪھڙو؟
شرم جو؟
جيڪي مون وانگر پنندا آهن،
يا جنھن ڪڏهن بہ ڪجهہ پنيو هوندو، انھن کي خبر آهي تہ جڏهن شرم ۽ حيا کي ڪستو بڻائي ماڻھو پنڻ لڳندو آهي تہ چهرا بي تاثر ئي رهندا آهن پر پوءِ بہ مون کي خبر هئي تہ منھنجي بي تاٿر چهري ۾ بہ ماڻھن کي هڪ معصوميت نظر ايندي آهي
ڪاش آءُ پنھنجي معصوميت ڏسي سگهان ها
پر آءُ تہ پيدائشي انڌو آهيان، پر ان جي باوجود بہ دنيا جو، دنيا وارن جو ڪيڏو تہ چٽو تصور آهي مون وٽ.
آءُ ماڻھن جي لھجي مان
ماڻھن جي گهمڻ ڦرڻ جي آوازن مان بہ اندازو لڳائي وٺندو آهيان تہ ڇا ڪجهہ ٿي رهيو آهي جيئن مون کي ننڍپڻ کان خبر آهي تہ مان هڪ خوبصورت ۽ معصوم نظر ايندڙ انسان آهيان ننڍپڻ کان ئي ٻڌندو پيو اچان تھ
”ڇا تہ خوبصورت ۽ معصوم انسان آهي
پر افسوس جو ويچارو نابين آهي“
۽ انھيءَ خوبصورتيءَ ۽ معصوميت جي ڪري ئي ماڻھن مون کي بغير گهرڻ جي ئي ڪجهہ نہ ڪجهہ ڏيڻ شروع ڪيو هيو.
۽ جڏهن سڀ ڪجهہ بغير گهرڻ جي ئي ملڻ لڳو تہ مون بہ ڪڏهن ڪنھن کان ڪجهہ گهريو ئي ڪو نھ.
بغير گهرڻ جي منھنجون ضرورتون پوريون ٿيڻ لڳيون هيون.
اوهان سوچيندؤ تہ منھنجيون ڪھڙيون ضرورتون؟
منھنجون ضرورتون بہ تہ انتھائي محدود آهن، پائڻ لاءِ صاف سٿري شيرواني.(ڪنھن ٻڌايو هيو تہ توکي ٺھي ٿي)
مٿي تي بہ صاف سٿري ٽوپي، پيرن ۾ مناسب چپل ۽ ٽي وقت ماني.
آءُ جڏهن ڪنھن ڀتِ، يا وڻ جي ڇانوَ ۾ بيھندو آهيان تہ بغير گهرُڻ، صدا لڳائڻ جي منھنجي جهول ۾ ڪئي سڪا ڪرندا رهندا آهن. يا وري رستي تي هلندي بہ ماڻھو مون کي هٿ ۾ ڪو نوٽ، ڪو سڪو خاموشيءَ سان ڏئي ڇڏيندا آهن پر انھن جي خاموشيءَ ۾ بہ هڪ التجا هوندي آهي.
ڄڻ چوندا هجن
”حافظ بابا ... اسان لاءِ دعا ڪر“
پر مان انھن لاءِ ڪيئن دعا گهران، مون تہ ڪڏهن پنھنجي لاءِ بہ ڪا ئي دعا ڪا نہ گهُري هئي (شايد جنن کي بغير گهرڻ جي ڪجهہ ملڻ لڳندو آهي تہ دعا جو دڳ انھن کان وسري ويندو آهي)
پر لڳي ٿو تہ هاڻي مان ڪجهہ بدلجي رهيو آهيان.
آءُ بازار مان کوڙ سارا سڪا، نوٽ، بغير گهرڻ جي وٺندي هن مين روڊ تي ايندو آهيان، هتي ماڻھن جي رش گهٽ ۽ ٽريفڪ وڌيڪ هوندي آهي
هت اچي آءُ هڪ ٻہ منٽ بيھي، ڄڻ ٿڪ لاهي وري ٻي گهٽي مان ٿيندي ٻي بازار ۾ داخل ٿيندو آهيان.
ان ڏينھن بہ آءُ اتي اچي بيھي رهيو هُيس
”حافظ بابا روڊ ڪراس ڪرايانءَ ڇا؟“
ڪنھن عورت ڀر ۾ بيھي پڇيو هيو
آءُ خاموش رهيو هُيس
هن شايد منھنجي خاموشي کي رضامندي سمجهيو ۽ تڪڙي چيائين
”اچو بابا“
مون بہ غير ارادي طور هٿ وڌايو ٿيڻ ائين کپندو هيو تہ هوءَ منھنجو هٿ پڪڙي ها، پر هن جو هٿ، منھنجي هٿ ۾ اچي ويو.
آءُ اڄ تائين سڀ ڪجهہ آوازن وسيلي سڃاتو آهي، سمجهيو آهي پر زندگيءَ ۾ پھريون ڀيرو مون محسوس ڪيو تہ سڃاڻپ، جو هڪ ذريعو چُهاءُ بہ آهي.
آءُ هن جي هٿن جي نرمي ۽ گرمي وسيلي کيس سڃاڻڻ جي ڪوشش ڪندو رهيسُ هوءَ بہ چُپ هئي. شايد هوءَ بہ مون کي ڪجهہ سکڻ، سمجهڻ جو موقعو ڏئي رهي هئي.
اهو روڊ، رستو ڪو ايترو ڊگهو ڪو نہ هيو پر الاءِ ڇو ان ڏينھن اهو رستو پار ڪرڻ جو سفر ڊگهو ٿي ويو
ڪافي دير بعد هوءَ بيھي رهي هئي
مون نہ چاهيندي بہ هن جو هٿ ڇڏي ڏنو هيو
ان وقت مون کي ٻہ خيال ذهن ۾ آيا هڪ تہ روڊ جو ٻيو پاسو اچي چڪو هيو ٻيو تہ اڄ مون کي منھنجي حصي جي اها خيرات بہ ملي هئي جنھن جي باري ۾ مون اڳ ڪڏهن سوچيو بہ نہ هو آءُ ڪافي دير تائين اتي بُت بڻيو بيٺو رهيسُ.
حافظ سائين رستو ڪراس ڪرايانوَ ڇا؟“
ڪنھن مرد بيھي پڇيو.
مون صرف ڪنڌ لوڏي انڪار ڪيو هيو
شايد منھنجي ذهن ۾ ڪٿي اها ڳالھہ هئي تہ شايد مون کي جنھن عورت رستو پار ڪرايو هيو سا وري موٽي اچي رستو پار ڪرائيندي.
ڪافي دير تائين ڪنھن بہ ڪو نہ پڇيو
آءُ مايوس ٿي چڪو هُيس جو ڪنھن ڪراڙيءَ عورت پڇيو
”حافظ سائين ٻي پاسي ويندي ڇا؟“
مون ها ڪئي تہ هُن ڪنھن کي چيو
”اڙي امڙ ... بابا کي رستو پار ڪرائي اچ“
ڪنھن منھنجي لڪڙ پڪڙيل هٿ مٿان هٿ رکيو. مون کي ائين لڳو ڄڻ ڪجهہ دير اڳ جيڪو اڌورو احساس رهيل هيو سو هاڻي پورو ٿي چڪو هجي.
هوءَ شايد پندرنھن سورنھن سالن جي ڪا ڇوڪري هئي جنھن ڪُراڙي عورت جي چوڻ تي منھنجي هٿ مٿان هٿ رکي مون کي رستو پار ڪرايو هو
سندس سنھنن، سُڪل هٿ ۾ بہ مون ساڳي گرمي محسوس ڪئي هئي
ان ڏينھن بہ آءُ ساڳيا روڊ، رستا، بازارون گهمي خيرات ڪمائي آيو هُيس
پر لڳي پيو تہ ڄڻ آءُ بدلجي موٽي آيو هُيس.
ان ڏينھن کان پوءِ آءُ جڏهن بہ گهر مان نڪرندو آهيان تہ دل جي ڪنھن ڪُنڊ ۾ هڪ خواهش، هڪ دُعا ضرور محسوس ڪندو آهيان تھ
”يا خدا! اڄ بہ مون کي خيرات گهڻي ملي....
جسم جي چُهاءَ جي خيرات......