چھرو
”تنھنجو چھرو... ھن عمر ۾ به، تازي ٽڙيل گُل جيان آھي... پر... پير، ميرا ڇو؟
چوڙيون کپائڻ واريء چوڙين جو باڪس کڻي مٿي تي رکيو، کلندي چيائين ”روزي لاءِ رلندي پير ڌوئڻ، صاف رکڻ جو موقعو ئي ڪو نہ ملندو آھي...“
”۽ چھرو؟“ مون وري پڇيو.
”چھرو...“ ھن کلي چيو.
”چھري کي تو جھڙن شودن، شوقينن جي نظر ڌوئيندي رھي ٿي“
...*...