آدم خور
مون سان اھو مسئلو انھن ڏينھن ۾ شروع ٿيو جنھن ڏينھن ۾ مان پرائمري ٽيچر کان استعيفا ڏئي واپڊا ۾ لائين مين جي حيثيت سان نوڪري جوائن ڪئي.
مان استاد ٿيڻ بدران واپڊا ۾ لائن مين ٿيڻ ڇو پسند ڪيو؟ ان جو اندازو آساني سان اوھان لڳائي سگهو ٿا، يعني گهٽ پگهار آمدني محدود...
واپڊا ۾ منھنجا ڪجهہ دوست مون کان اڳ نوڪرين ۾ ھيا ۽ انھن جي پاڻ کان بھتر حالت ڏسي مان بہ واپڊا ۾ ملازمت لاءِ ڀڄ ڊُڪ ڪئي ۽ خوشنصيبي سان مونکي نوڪري ملي بہ وئي.
نئين ماحول کي سمجهڻ ۾ مونکي ٿورو عرصو لڳو، پوءِ مان بہ اڳ ۾ موجود دوستن جھڙو ٿي ويس. اوھان کي اھو ٻڌائيندي مون کي ڪائي بہ ھٻڪ ۽ شرمندگي نٿي ٿئي تہ مان بہ ٻين وانگر ماڻھن کان پيسا وٺڻ لڳو ھيس. اسان مختلف جڳھن کان ڊيوٽي ڏئي موٽي ملندا ھياسين تہ ھڪ ٻئي سان حال احوال اوريندا ھياسين تہ ڪنھن کان ڪيئن پيسا ڪڍياسين، اڄ گهڻي آمدني ٿي؟ اھي احوال ڏئي پوءِ گڏيل طور ماني ھوٽل ۾ کائڻ جو پروگرام ٺاھيندا ھياسين جنھن کي عام ٻولي ۾ دعوت چوندا ھياسين.
اھا دعوت جيئن تہ رشوت جي پيسن مان ٿيندي ھئي تنھن ڪري دل کولي خرچ ڪندا ھياسين.
اھو سڀ ڪجهہ مون کان اڳ بہ ائين ٿيندو ھيو، مان بہ اتي اچي انھن سان گڏجي ويس ۽ انھن جھڙو ٿي پيس.
مون کي ياد آھي، اھا منھنجي اھڙي ڪنھن دعوت ۾ پھرين شرڪت ھئي.
ھوٽل ۾ ماني کائڻ، دوستن سان ٽھڪ ڏيڻ، سچ تہ ڏاڍو مزو آيو ھيو. دعوت کان پوءِ جڏھن ھوٽل کان نڪتا ھياسين تہ مون کي محسوس ٿيو ھيو ڄڻ منھنجي ھئوڙ ۾ گوشت جو ذرو ڦاسي پيو ھجي.
زبان سان گهڻو ئي ان ذري کي ڪڍڻ جي ڪوشش ڪيم پر ڪامياب نہ ٿيس. گهر اچي برش ڪيم پر پوءِ بہ ائين محسوس ٿيندو رهيو ڄڻ گوشت جو ذرو اڃان ڦاٿل آھي. عجيب قسم جي بي چيني محسوس ڪندو رھيس، پر صبح جو محسوس ڪيم تہ اھو ذرو نڪري چڪو ھيو.
مان ان ڳالھہ کي وساري چڪو ھيس.
ٻن ڏينھن کانپوءِ جڏھن اسان پنھنجين ڊيوٽين وچ ۾ ماڻھن کان ڪنھن نہ ڪنھن طريقي سان پيسا ڪڍي گڏ ٿياسين تہ وري دعوت جو پروگرام ٺھيو، ھوٽل تان ماني کائي جڏھن ٻاھر نڪتاسين تہ مونکي محسوس ٿيو تہ وري منھنجي ڏندن جي وٿيءَ ۾ گوشت جو ڪو ذرو ڦاٿل آھي.
اھا سڄي رات بہ مون پريشاني ۾ گذاري، ٻي ڏينھن تي اھو گوشت جو ذرو ڄڻ وري نڪري چڪو ھيو.
۽ پوءِ اھو معمول بڻجي ويو مان جڏھن بہ اھڙي دعوت ۾ ماني کائي اٿندو ھيس منھنجي ڏندن ۾ گوشت جو ٽڪرو ڦاٿل ھوندو ھيو يا محسوس ٿيندو ھيو. تنگ ٿي مون ڏندن جي ڊاڪٽر سان ملڻ جو سوچيو ۽ ھڪ ڏينھن ڊاڪٽر وٽ اچي کيس سڄو احوال ٻڌايم. ھن منھنجي ڏندن جي چيڪ اپ تمام غور سان ڪئي ۽ آخر ۾ ڪنڌ ڌوڻيندي چيو.
”توھان جي ڏندن جي وچ ۾ اھڙي ڪائي وٿي آھي ئي ڪو نہ جو ھر ڀيري گوشت جو ٽڪرو اتي ئي ڦاسي پوي“
ٻي ڏينھن دعوت ۾ مون سان ساڳيو ئي مسئلو پيش آيو تہ مان ان ئي وقت ڊاڪٽر وٽ پھتس.
ان معائنو ڪيو ۽ وري چيائين.
”نہ صاحب... ڏندن ۾ ڪٿي بہ گوشت جو ڪو ذرو ڦاٿل ناھي“
مونکي ان ڊاڪٽر تي ڏاڍي ڪاوڙ آئي، مون وري ان ئي وقت ٻي ڊاڪٽر کان بہ معائنو ڪرايو، ھن بہ ساڳي ڳالھہ ڪئي.
”سائين توھان جي ڏندن ۾ ڪو بہ گوشت جو ذرو ڦاٿل نہ آھي... پر احتياط طور ڪجهہ عرصو گوشت نہ کائو“
دل ۾ سوچيم ڏاڍو ڏکيو آھي جو اھڙي دعوت ھجي سڀ دل کولي گوشت کائن ۽ مان ويٺو انھن کي ڏسان. پوءِ ائين ٿيو تہ ٻہ ، ٽي دعوتن ۾ مان ڪو نہ ويس. دوست ڏاڍا ناراض ٿيا، ڪنجوس ھجڻ جا طعنا ڏيڻ لڳا.
نيٺ ھڪ ڏينھن انھن جي گهڻي زور ڀرڻ تي دعوت ۾ شريڪ ٿيڻ جو واعدو ڪيم.
دعوت ۾ مون دل تي پٿر رکي گوشت کان پرھيز ڪئي، دوستن گهڻو ئي چيو تہ ڪجهہ گوشت بہ کاءَ، ٻہ چار ڀيرا“ گوشت جا ٽڪڙا کڻي، وري واپس رکيم... دعوت کائي ھوٽل کان نڪري آياسين.
مون کي وري محسوس ٿيو تہ گوشت جو ڪو ذرو منھنجن ڏندن ۾ ڪٿي ڦاٿل آھي.
توڙي جو ان ڏينھن مون صرف سبزي کاڌي ھئي!.