محبوبہ ۽ گهرواري
”ڪنھن جو؟“
”ھن جو ..“ نُور اک سان اشارو ڪندي چيو
۽ جمال ھڪ لمحي ۾ ئي سمجهي ويو تہ ”ھن“ جو، مان مطلب ھيو ناديھ يعني نُور جي محبوبہ جو.
جمال سوچ ۾ پئجي ويو تہ ھو پنھنجي دوست نور جي محبوبہ ناديھ جو فوٽو ڪيئن ڏسي؟ کيس خواھش ھجڻ باوجود ڄڻ مناسب نہ پئي لڳو
ھن جي ڪنھن فيصلي ڪرڻ يا جواب ڏيڻ کان اڳ ئي نور ھڪ تصوير ھن کي ڏيندي چيو
”ڏس... ھي اٿئي اُھا“
جمال فوٽو ڏسڻ کان اڳ ھڪ نظر سڀن دوستن تي وڌي ھو سڀ ٽي وي تي ھلندڙ ڪرڪيٽ ڏسڻ ۾ گُم ھيا.
ھن وري فوٽو ڏٺو. شادي جي ڪنھن پروگرام ۾ سھرا ڳائيندڙ ڇوڪرين جي ٽولي مان ھڪ ڇوڪريءَ جو چٽو فوٽو ھو.
ھلڪي گلابي ڪلر جي ڪپڙن ۾ ڇوڪري ڪجهہ وڻندڙ لڳي رھي ھئي.
”ڪيئن آھي؟؟“ نور ڄڻ ھن کان پنھنجي پسند تي داد گهرڻ پئي چاھيو.
جمال ھن ڀيري پنھنجي نظر سان نہ پر پنھنجي دوست جي نظر سان فوٽو کي ڏسندي چيو.
”خوبصورت... ڏاڍي خوبصورت“
۽ پوءِ ڪرڪيٽ ڇڏي نور ڪافي دير تائين کيس ناديھ بابت اڳ ٻڌايل ۽ نيون ڳالھيون وڏي جوش سان ٻڌائيندو رھيو.
ڪجهھ ڏينھن کانپوءِ نور ناديھ جا خط بہ جمال کي ڏيکاريا جيڪي ھن انتھائي محبت وارن لفظن ۾ لکيا ھيا جيڪي پڙھڻ کان پوءِ لوڻ جھڙي ڪنھن ماڻھو جو وجود سڄو سارو مصريءَ جھڙو مٺو ٿي پوندو آھي.
ناديھ نُور جي پاڙي جي ڇوڪري ھئي ان ڪري ٿوري ئي عرصي ۾ ھو لِڪ ڇَپ ۾ ھڪ ٻئي سان ملڻ لڳا ھيا.
”اڄ مون کيس چوڙيون وٺي ڏنيون... اڄ ڳالھائيندي ڳالھائيندي مون کيس چونڊي پاتي ايڏي رڙ ڪيائين ذري گهٽ پڪڙجي پيا ھياسين“ ھُو روز جمال کي ننڍيون ننڍيون ڳالھيون بہ ٻڌائيندو ھيو.
ھڪ ڏينھن نور ڏاڍو خوش ھيو جمال جي پڇڻ تي ٻھڪندي چيائين:
”اڄ مون پھريو ڀيرو ھن کي ڪِس ڪيو آھي“
جمال کان ٽھڪ نڪري ويو سوچيائين.
”محبت ۾ انسان ڪيئن نہ ننڍي ننڍي ڳالھہ مان بہ انجواءِ ڪندو آھي“
نور روز ناديھ جون ڳالھيون ايتري حد تائين ٻڌائيندو ھيو جو جمال کي محسوس ٿيو ھو تہ ڄڻ ناديھ بہ ھنن جي دوستيءَ واري حلقي ۾ شامل آھي ۽ ھر وقت ھنن سان گڏ ھوندي آھي
پوءِ نور کيس ڪاليج کان موٽڻ وقت ناديھ ڏيکاري ھئي.
بظاھر ھوءَ بہ عام ڇوڪري ھئي خوبصورت، خوش لباس بس فرق اھو ھو تہ ھوءَ نُور لاءِ عام ڇوڪري نہ پر محبوبہ ھئي.
ھڪ ڀيري دوستن ٻاھر ڪٿي ٽوئر جو پروگرام ٺاھيو سڀ تيار ٿيا ۽ ھلڻ وقت کان ڪجهہ دير اڳ نور جمال کي ٻڌايو.
”آءٌ نہ ھلندس“
”ڇو؟“ جمال حيرت مان پڇيو.
”سچ ٻڌايائين؟“
”ھا“
”يار مون جڏھن تصور ڪيو تہ ٻہ ٽي ڏينھن، ناديھ کان پري رھڻو آھي، تہ منھنجو ساھ بند ٿيڻ لڳو، ان ڪري مون نہ ھلڻ جو فيصلو ڪيو آھي“
نُور ٻڌايو.
جمال کلڻ لڳو پر کيس ڪجه نہ چيائين ان ڏينھن سمورا دوست ٽوئر تي ھليا ويا ھيا شام جو نُور وٽ جمال آيو ھيو، جمال کي ڏسي نُور حيرت مان پڇيو.
”تون ڇو نہ وئين ٽوئر تي؟“
”يار مون تصور ڪيو تہ نُور کان بغير ٻه، ٽي ڏينھن ٻاهر رھڻو پوندو تہ ساھہ منجهڻ لڳو“
جمال کيس ھن جو ئي چيل جملو ٻڌايو تہ ٻنھي کان ٽھڪ نڪري ويو ھو.
نور جي خواھش مطابق ھن جي شادي ناديھ سان ٿي وئي. نُور اڳ کان وڌيڪ کِلڻو ٿي ويو ھيو، بس فرق اُهو ٿيو ھو جو ھو ھاڻي دوستن کي گهڻو وقت نہ ڏئي سگهندو ھيو. پر دوست بہ ڪا شڪايت ڪانہ ڪندا ھئس.
ٻين دوستن جي ابتڙ جمال وري بہ نور جي گهڻو ويجهو ھو. ھن کي جڏھن بہ سڪ لڳندي ھئي تہ ھو نُور سان ملڻ ويندو ھيو ۽ ھو نور جي گهر جي ويجهو ھڪ ھوٽل ۾ ويھي ڪجهہ دير ڪچھري ڪري ھليا ويندا ھيا.
جمال ھڪ رات ڪجهہ دير سان گهر پھتو، کيس خبر پئي تہ ھن جي مڱڻي سندس سئوٽ سان طئي ڪئي وئي آھي... ھن کي ڪا حيرت نہ ٿي ڇو تہ ان سلسلي ۾ ٻنھي گهراڻن ۾ ڳالھيون ھلندڙ ھيون.
جمال سوچيو تہ اھا خوشخبري نُور کي ھن ئي وقت ٻڌائڻ کپي. ھو گهر کان نڪري آيو پھريون سوچيائين تہ نور کي فون تي ئي خوشخبري ٻڌائي پر وري سوچيائين روبرو ٻڌائڻ ۾ وڌيڪ مزو ايندو. ھن وقت بچائڻ واري خيال سان ڀر واري پي سي او مان نُور جو نمبر ملايو فون نور ئي کنيو.
”يار نُور... جلدي ھوٽل تي پھچ“ جمال کيس چيو.
”ڇو؟ خير تہ آھي؟“ نور حيرت مان پڇيو.
”ھا توکي ھڪڙي خوشخبري ٻڌائڻي آھي“
”يار فون تي ئي ٻڌائي کڻي ھن مھل رات جو سيءُ ۾ ڪير اچي“
نور لنوائيندي چيو.
”ھا سائين... ھن مھل ”ھن“ جي گرم ڀاڪر مان نڪرڻ لاءِ دل ئي نٿي چوَئي“ جمال حُجت ۾ ٽوڪ ڪئي.؟
هڪ لمحي لاءِ نور ڪو جواب نہ ڏنو.
”يار ھڪڙي ڳالھہ چوانءِ؟ ناراض نہ ٿجانءِ“
نور جو سنجيدہ لھجو ٻڌي ھو ٿورو حيران ٿيو.
”ھا ھا... چئو“
”يار... ٻيھر... ناديھ بابت ڪجهہ ڳالھائيندي احتياط ڪندو ڪر... ھاڻي ھوءَ تنھنجي ڀاڀي، منھنجي گهرواري آھي“
نور ايترو چئي رسيور رکي ڇڏيو.
جمال حيرت مان رسيور کي گهوريندي رھجي ويو.
کيس ائين لڳو ڄڻ ناديھ جو محبوبہ کان گهرواري ٿيڻ کان پوءِ نور سان سندس بي تڪلفي واري لائين ڪٽجي وئي ھجي.