تاريخ، فلسفو ۽ سياست

شڪارپور تاريخ جي آئيني ۾

ڪتاب ”شڪارپور تاريخ جي آئيني ۾“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو جنهن جو ليکڪ نقش ناياب منگي آهي. هن ڪتاب جي تحقيق ۽ سهيڙ نوجوان شاعر ۽ ليکڪ محترم حسيب ناياب منگي ڪئي آهي.
جيتوڻيڪ اڄ به شڪارپور جا تاريخي اهڃاڻ ماضيءَ جي حسين داستانن جي نموني طور موجود آهن.ڪنهن به ليکڪ ۽ باشعور طبقي لاءِ پنهنجي شهر توڙي علائقي جا قديم آثار پنهنجي گهر جيان پيارا ۽ عزيز آهن، سائين نقش ناياب منگي جي به پنهنجي شهر شڪارپور سان محبت ۽ انس جو اندازو سندس هن ڪتاب ۾ شامل تحريرن مان لڳائي سگهجي ٿو. جنهن ۾ شڪارپور جي تاريخي ورقن ۾ موجود خاص طور مختلف دورن ۾ شهر جي عروج ۽ زوال جو مختصر ذڪر پڻ جامع نموني سان بيان ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي وئي آهي.
Title Cover of book شڪارپور تاريخ جي آئيني ۾

صبغت الله اديب شڪارپوري

صبغت الله اديب ولد فتح الله سومرو، شڪارپور ۾ 31 ڊسمبر 1933ع تي پيدا ٿيو. ابتدائي ۽ ثانوي تعليم جا مرحلا شڪارپور مان طئي ڪري سنڌ يونيورسٽيءَ مان ايم.اي فارسيءَ ۾ ڪيائين. شڪارپور ضلعي جي مشهور عالم مولانا علي محمد ڪاڪيپوٽي ۽ علامه غلام مصطفيٰ قاسمي جن جي صحبت مان فيض حاصل ڪيائين ۽ کانئن ئي نثر توڙي نظم جي فني لوازمات جي ڄاڻ حاصل ڪري عملي طور طبع آزمائي ڪرڻ لڳو. سن 1948ع کان سندس ڪلام اديب سنڌ کان علاوه ٻين رسالن ۽ اخبارن ۾ سنڌي ۽ اردو زبانن ۾ شايع ٿيندو رهيو آهي. پنهنجي شهر شڪارپور تي هيٺيون نظم سندس جذبات جي عڪاسي ڪري ٿو:

ماڻهو شڪارپور جا آهن عجيب انسان،
ٻڌ تذڪرو هنن جو ڪجهه اڄ حضور دل سان.
آهن سٻاجهڙا سڀ اقرار جا پڪا هِن،
واعدا نباهيندا هن توڻي وڃينِ ٿي جان.
تصغير جو ته صيغو اڪثر زبان تي آڻن،
”ادڙا“ چئي ۽ ”مٺڙا“ ماري وجهن ٿا سهڻان.
اهڙا پيار وارا ٻُڌجن نه جملا ڪاٿي،
”ها ٿي“ چون ٿا جاتي چوڻو اٿن رڳو ”هان“.
”وٺ ني“ چئي ڪُهن ٿا ”وٺ“ ڪونه ٿا چون هو،
انداز محبوبانه ڪوئي سکي هنن کان.
اندر طبعيتن ۾ ٿن عاجزي تواضع،
مرڪي کِلي مِلن هٿڙا ٻڌن سڀن سان.
خوش دل سان پيش ايندا هرڪو غريب، سکيو،
خاطر تواضعي ڪندو گهر ڪو اچيس مهمان.
مردم ته خيز آهي خطو شڪارپور جو،
افسوس ڪونه ٿيو آ انصاف هن شهر سان.
رستا خراب ٿيا هن، جايون ڊهي ويون هِن،
محروم بهتري کان ۽ خوبصورتيءَ کان.
پاڻي خدا جي نعمت آهي شڪارپور جو،
مشروب روح افزا آ پاڪ گندگي کان.
ٽوپن تي برٿ شيشا، مشهور جڳ ۾ رلهيون هِن،
آچار ۽ مٺايون، تحفا وڃن شهر مان.
بيشڪ شڪارپور تي مونکي ”اديب“ ناز آ،
ماڻهو پيار ڪندڙ، قربان مان انهن تان.