صبغت الله اديب شڪارپوري
ماڻهو شڪارپور جا آهن عجيب انسان،
ٻڌ تذڪرو هنن جو ڪجهه اڄ حضور دل سان.
آهن سٻاجهڙا سڀ اقرار جا پڪا هِن،
واعدا نباهيندا هن توڻي وڃينِ ٿي جان.
تصغير جو ته صيغو اڪثر زبان تي آڻن،
”ادڙا“ چئي ۽ ”مٺڙا“ ماري وجهن ٿا سهڻان.
اهڙا پيار وارا ٻُڌجن نه جملا ڪاٿي،
”ها ٿي“ چون ٿا جاتي چوڻو اٿن رڳو ”هان“.
”وٺ ني“ چئي ڪُهن ٿا ”وٺ“ ڪونه ٿا چون هو،
انداز محبوبانه ڪوئي سکي هنن کان.
اندر طبعيتن ۾ ٿن عاجزي تواضع،
مرڪي کِلي مِلن هٿڙا ٻڌن سڀن سان.
خوش دل سان پيش ايندا هرڪو غريب، سکيو،
خاطر تواضعي ڪندو گهر ڪو اچيس مهمان.
مردم ته خيز آهي خطو شڪارپور جو،
افسوس ڪونه ٿيو آ انصاف هن شهر سان.
رستا خراب ٿيا هن، جايون ڊهي ويون هِن،
محروم بهتري کان ۽ خوبصورتيءَ کان.
پاڻي خدا جي نعمت آهي شڪارپور جو،
مشروب روح افزا آ پاڪ گندگي کان.
ٽوپن تي برٿ شيشا، مشهور جڳ ۾ رلهيون هِن،
آچار ۽ مٺايون، تحفا وڃن شهر مان.
بيشڪ شڪارپور تي مونکي ”اديب“ ناز آ،
ماڻهو پيار ڪندڙ، قربان مان انهن تان.