منظوم خراج
[/b]
امڙ بيگم فقيرياڻيءَ
جي لاڏاڻي تي
نروار هُيو نروار ويو،
ڪو صوفين جو سردار ويو
هو ماءُ هُيو، هو پيءُ هُيو،
اڄ ڪامل ڪو ڪلتار ويو
ڇا نياز ادب ڇا نهٺائي،
درويش ڇڏي دربار ويو
هڪ راڳ ٽٽي پيو روحاني،
تصوف سندي تند تار ويو
سا سُهڻي سورٺ ڪوهياري
۽ راڻو مينگهه ملهار ويو.
آواز جو سنڌڙيءَ ۾ گونجيو،
ٿي فنا، بقا جي پار ويو
هو بي غم هو، هو بيرنگ هو،
اڄ ماڻهو مڻيادار ويو
بيرنگ ڏئي ويو رنگ مونکي،
هڪ جام ڀري ٽمٽار ويو
اڄ راڳ فقيري روئي پيو،
ڪو دوست ويو دلدار ويو
ڪارن ته لٽن ۾ عمر بسر،
ڏئي ترڪ دنيا هر وار ويو
سو طالب فيض درياهي هو،
هڪ انباهي اسرار ويو
هو صوفي ـــ صاف صفاتي سچ
سڪ قرب پريم ۽ پيار ويو
ڇا پنهنجي امڙ جي لاءِ لکان
بس پنجتن جو حبدار ويو
جنهنجي نانءَ سان روهڙي روشن هئي
ڄڻ روهڙيءَ جو سينگار ويو
ها رِندُ ڇڏي ويو روهڙي اَڄُ
اڄ فن ويو فنڪار ويو
هوشناڪ سدائين امر سدا،
مدهوش نه هو، هوشيار ويو
فقير جا ٻيئي جهانَ سندس
هي پار ڇڏي هُن پار ويو
اختر اظهر عرفان فرحان
ڏئي دعا سين ماڻڪ چار ويو
جنهن مونکي پڪ پياري هُئي
سو ڏات ڀريو ڏاتار ويو
درگاهي دعائن سان ويندي
ويندي ته ڪري سرشار ويو