اختر درگاهي
مَنُ سراپا سوجھرو، ڪارو پهريل ويسُ
فقيراڻو ديسُ، دائم قائم دل ۾
سدا جُڙيل هَٿڙا، ڳچيءَ ۾ ڳارو
هينئڙو ويچارو، سدا سِڪي سِڪَ لئه
توڙي ويسي وڏ ڦڙو، توڙي لڳي لوءَ
سڄي عمر سُوءَ، سانڍيائين سَريرَ ۾
سچل، سامي، فيض درياءُ، بيدل، ڀٽ ڌڻي
تن جي جوش جَڻي، پهريائين پريت مان
سڀني سان تنهنجي هئي ٻانهپ جي ٻولي
جھلي تو جھولي، سڀني آڏو سِڪَ جي
تو ۾ موچاڻي ڏٺم، تو ۾ ئي ميران
پنهنجي سريران، تو ۾ تن جي آرسي
ڏکن واري ڏيهه ۾، ڳايو تو سارنگُ
وٺي ويو ونگُ، سانئڻ تنهنجي سُرَ جو
تون ئي سورٺ سنڌ جي، تون ئي ڪوهياري،
تو ۾ آ ساري، ساڃهه سُرَ سنگيت جي
ڪشالا هت ڪيترا، تو جئن ڪير ڪري
جيڏو پنڌ پري، تيڏو تولئه اوڏڙو
ڪالهه ئي سپني ۾ ڏٺو مون توکي
مُرڪي تو مون کي، ڳر لاتو هو پانهنجي
تو جنهن پل شب رات جو، ڪيون بند اکيون
ٻريون ميڻ بتيون تنهن پل هر ڪنهن گهر ۾
پنهنجي ولر کي ڇڏي، وَئينءَ اُڏامي
ڏکي وِهامي، توبن وَيل وُجودَ جي
ڪيڏو سڀ جو آسرو، هُئي هِڪَ ڄڻي
تنهن جي گهرج گهڻي، رهندي ساري راڄ کي
هيءَ جا هر ڪنن حال ۾ ٻَچن تان ٻلهارُ
انهن جو آڌارُ، ڪير ٿيندو ان ريءَ
ڪهڙيون ساريان آءٌ، تنهنجون ڳراٽڙيون
مون کي ماءُ مٺيون، ڪيڏيون ڏنئي قُربَ ۾.
مِٺي! تنهنجي موت تي، جُهريا ڪيئي جيءَ،
ڪيڏي آهي پيههَ، اڄ تنهنجي اوطاق تي
اڄ تنهنجي اوطاق تي، ساڳيو ٻُري ساز،
تنهنجو پر آوازُ، اُڏري ويو اوچتو
هوائن جي ديس ۾، شايد آهين تون
ويٺي ڳائين تون، ستارن سان ساٿَ ۾
تو جا ڪئي اوت، اسان ۾ ويراڳ جي
پوءِ ڪيئن چئبو موت، توکي ماريو آ مٺي!