هڪ لمحي جي خوشي
”آشا! مان ليٽ پيو ٿيان، ميٽنگ ۾ پهچڻو اٿم.“
فارينه کي تيار ڪري، هوءَ کيس ڊائننگ ٽيبل وٽ ڇڏي. ڊوڙندي بورچيخاني ۾ وئي، نيرن جو سامان ٽري تي رکي ڊائننگ ٽيبل تائين پهتي، فارينه ۽ فهد کي سلائس تي مکڻ ۽ جيم لڳائي ڏيئي وري بورچيخاني ۾ وڃي يڪدم چانهه تيار ڪري کڻي آئي. جيستائين سميع نيرن ختم ڪئي. ان وقت تائين هوءَ سندس بريف ڪيس ۽ ڪوٽ کڻي آئي.
”اڄ فون جي بل جي آخري تاريخ آهي.“ سميع کيس ياد ڏياريو.
”ها ياد اٿم، ان ڪري ته ڪاليج مان موڪل ڪئي اٿم، جيئن اڄ ئي سمورا ڪم ڪري وٺان.“
هوءَ سميع، فارينه ۽ فهد کي ڇڏڻ دروازي تائين آئي ۽ مرڪي کيس خدا حافظ چيائين واپس مڙي هن گهر ڏانهن ڏٺو. ڪابه شيءَ پنهنجي جاءِ تي نه هئي. پهرين هن بيڊروم کي ٺيڪ ڪيو. ڊرائنگ روم ۾ گدا زمين تي پيا هئا، رسالا ۽ اخبارون الڳ وکريل هيون. سڀ کڻي ترتيب سان رکي. بورچيخاني ۾ موٽي آئي. مختصر نيرن کان پوءِ ڪپڙا بدلائي ٻاهر وڃڻ جو سوچي رهي هئي ته اوچتو چڪر اچي ويس. گهڙيءَ پل لاءِ هوءَ صوفي تي ويهي رهي.
پنهنجي اها حالت ڏسي کيس ٻاهر جا سمورا ڪم ختم ڪرڻا پيا. گهر ۾ ويهي ڇا ڪنديس. هوءَ بوريت جي احساس کان گهٻرائجي ويئي. کيس مونا جو خط ياد آيو، هوءَ مونا جو خط کڻي کولي پڙهڻ لڳي، لکيل هو:
”ڊيئر آشا!
ڪڏهن ڪڏهن لڳندو اٿم ته پابندين ۾ ساهه ٻوساٽجي ويندو. الڳ گهر جا ڪيڏا نه خواب ڏٺا هئم پر تعبير جي ڪنجي منهنجي سس جي هٿ ۾ آهي. ان ڪري في الحال رڳو خوابن سان دل بهلايان پيئي. گڏيل خاندان به هڪ عذاب آهي. انسان پنهنجي مرضيءَ سان ڪجهه به نه ٿو ڪري سگهي. خالد منهنجو ايترو خيال ناهي رکندو، جيترو پنهنجي گهر وارن جو. ان ڪري جيئڻ جنجال آهي. جيڪڏهن احتجاج ٿي ڪيان ته خالد منٿ ميڙ ڪري مون کي چپ ڪرائي ٿو ڇڏي.
آشا! سوچان ٿي، تون ڪيڏي نه خوش قسمت آهين، جو هڪ خودمختيار آزاد زندگي گذاري رهي آهين، ڪراچيءَ جهڙي خوبصورت شهر ۾ رهين ٿي، سڀ کان وڏي ڳالهه ته سمنڊ ڪناري هڪ خوبصورت فليٽ ۾ الڳ رهين ٿي. نه سس جو جهڳڙو نه نڻان جي ڪر ڪر. سميع ۽ توکي هڪ ٻئي سان احساس ونڊڻ جو ڪيڏو نه وقت ملندو هو! هڪ خالد آهي، جو سڄي خاندان کي منهن ڏيئي رڳو رات جو ڪجهه گهڙيون ئي مون کي ڏيئي سگهندو آهي ۽ هونئن اها به ڪا زندگي آهي، جنهن ۾ تعلق رڳو خواهش پرستيءَ جو انڌو کوهه بڻجي وڃي. ائين ٿو لڳي شادي ڄڻ ته جنس جو سودو هجي.
اسان ٻنهي ۾ ضرور پيار جو ڪو جذبو هوندو پر ان پيار ۾ ڏاڍي اڃ اُساٽ آهي، جيئن ڪنهن اڃ ۾ مرندڙ ماڻهوءَ کي ڍڪ ڍڪ ٿي پاڻي ملندو هجي. خير، پنهنجا ڏک ٻڌائي توکي تنگ ڪرڻ نه ٿي چاهيان.
تنهنجي خط جو انتظار رهندو.
فقط تنهنجي مونا.
خط پڙهي هوءَ مونا جي انداز تحرير تي مرڪي پئي. مونا سندس ويجهي سهيلي هئي. حد کان وڌيڪ جذباتي ۽ کرو سچ ڳالهائيندڙ بيباڪ ڇوڪري، پر ساهرا اهڙا مليس، جيڪي ڪافي حد تائين پراڻي سوچ جا هئا. جڏهن ته سندس پرورش آزاد ماحول ۾ ٿي هئي. هوءَ سوچڻ لڳي ته ماءُ پيءُ اولاد جي زندگيءَ جو فيصلو ڪرڻ وقت کين مختلف ماحول ۾ موڪلي، اهو نه ٿا سوچين ته ان گهٽيل ماحول ۾ سندس اولاد کي جيئڻ لاءِ ڪيترا نه جتن ڪرڻا پوندا!
”ڇا مان واقعي خوش قسمت آهيان!“ آشا پنهنجي وکريل وارن کي سنواريندي سوچيو.
کيس ياد آيو، شاديءَ جي شروعاتي ڏينهن ۾ سميع هن کي ڪيڏو نه خوش رکيو هو. هر ڪم سميع هن کان پڇي ڪندو هو، هن آشا جي اسرار تي سمنڊ ڪناري فليٽ ورتو، جنهن کي هن پنهنجي مرضيءَ سان سينگاريو هو.
شاديءَ جي ڪجهه ڏينهن کانپوءِ چوڏهينءَ جي رات هو سمنڊ ڪناري خاموش ويٺا هئا، نه ڳالهائڻ جي باوجود به هو هڪ ٻئي جي موجودگيءَ جي احساس ۾ گم هئا. ڪيترا ڪلاڪ هو ان ڪيفيت ۾ ويٺا رهيا، پوءِ خاموشيءَ کي ٽوڙيندي آشا چيو هو.
”هاڻ گهر هلون!“
”مان سڄي رات هتي گذارڻ ٿو چاهيان.“
”ائين ويهي“ آشا کلي پئي.
”ها ائين، هڪ ٻئي جي هٿن ۾ هٿ ڏيئي خاموش رهي سڄي رات جاڳندا رهنداسين.“
”ائين بنا ڪجهه ڳالهائڻ جي؟“ آشا چنڊ کي ڏسندي چيو.
”جذبا لفظن جا محتاج ٿيندا آهن ڇا!“
سميع جي ڳالهه ٻڌي سندس دل ۾ ڪنارن جهڙو سڪون لهي آيو.
محبت اندر جي دنيا جي تڪميل آهي. هن کي محسوس ٿيو، ڪائنات جو هر رنگ تڪميل جي ان پُر نور روشنيءَ سان گڏ رقص ڪري رهيو هجي ۽ اڄ هن چوڌاري ڀتين کي ڏٺو. سڀ ڪجهه ڪيڏو نه بدلجي چڪو آهي. شايد اهو دنيا جو دستور آهي ته جيڪو ڪلهه هو اهو اڄ نه هوندو، جيڪو ڪجهه اڄ آهي، اهو سڀاڻي نه رهندو. انساني مزاج، روين ۽ رشتن کي ڪو استحڪام نه آهي.
هوءَ پنهنجي زماني جي ذهين ۽ متحرڪ ڇوڪري هئي. انڪري هن جلد ئي گهر جي هر ذميداري سنڀالي ورتي. گهر جا سمورا ڪم سنڀاليندي بجلي، سوئي گيس، ٽيليفون جا بل هوءَ جمع ڪرائڻ لڳي. گهر جو سيڌو سامان يوٽيلٽي اسٽور تان وٺي ايندي هئي، پهريون ٻارن کي اسڪول ڇڏڻ جو ڪم سميع جي حوالي هو. اهو به هن پاڻ سنڀالي ورتو، ٻارن کي اسڪول ڇڏي پاڻ ڪاليج هلي ويندي هئي. سميع کي گهر جي طرفان ڪوبه فڪر نه هو.
پر آخر ڪيستائين؟هوءَ زندگيءَ جي يڪسانيت کان جلد گهٻرائجي ويئي. هاڻ هو هڪ تورتڪ واري مشيني زندگي گذاري رهيا هئا. سميع شام جو ڇهين وڳي واپس ايندو هو. ڪپڙا تبديل ڪري چانهه پي ويهندو هو ته سندس ڪونه ڪو دوست اچي نڪرندو هو. سميع ڪافي يار ويس هو. سندس دوستن جو حلقو انتهائي وسيع هو. اها ڳالهه آشا کي ڏاڍو بيزار ڪندي هئي. هن جي شديد تمنا هئي ته سميع زندگيءَ جي هر معاملي کي هن سان برابر ونڊي، ڪڏهن سندس حال پڇي. اهي ساڳيون ننڍيون ننڍيون رنجشون، اهي ڳالهه ڳالهه تي رساما موٽي اچن، جن سان پيار جي جذبي ۾ شدت ۽ پنهنجائپ جو احساس ٿيندو آهي. پر انهن سڀني ڳالهين لاءِ وقت گهربل هو، جنهن جي آشا جي زندگيءَ ۾ کوٽ هئي.
ٻارن جو اسڪول مان موٽڻ جو وقت ٿي ويو هو. هن سميع جي آفيس فون ڪئي ته سميع هڪ اهم ميٽنگ ۾ مصروف هو. هاڻ ڇا ٿيندو! هوءَ پريشان ٿي وئي. آخرڪار پنهنجي وکريل قوت کي گڏ ڪري هن پاڻ ٻارن کي وٺي اچڻ جو فيصلو ڪيو. هوءَ جلدي جلدي تيار ٿي گاڏي کڻي ٻاهر نڪري ويئي.
رات جو هوءَ اسپتال مان چڪاس ڪرائي موٽي ته سميع جو موڊ سخت خراب هو. ٻارن کي پنهنجي ڪمري ۾ سمهاري واپس بيڊروم ۾ موٽي ته سميع خلاف توقع جاڳي رهيو هو. جڏهن ته هوءَ ڏاڍي خوش هئي. کيس ائين محسوس ٿي رهيو هو، ڄڻ هوءَ اندر جي گهٽ کان ٻاهر نڪرڻ ۾ ڪامياب ٿي ويئي هجي. سندس وجود خلائن ۾ هلڪو ڦلڪو ٿي اڏامي رهيو هو. چانڊوڪي سندس ٻانهن ۾ هئي ۽ ڪيترا ستارا هن مٺ ۾ جهلي رکيا هئا. هڪ ٻيو اڻ ڏٺل وجود سندس اندر ۾ گردش ڪري رهيو هو. زندگيءَ جي يڪسانيت ختم ٿي رهي هئي. هن محسوس ڪيو، سميع بي چين هو.
”ڇا ڳالهه آهي، ڇو پريشان آهيو؟“
”اسان کي ٽئين ٻار جي ڪا به ضرورت نه آهي.“
سميع جي ڳالهه ٻڌي کيس صدمو رسيو. هن جي وهم ۽ گمان ۾ به نه هو ته ڪو سميع ان انداز ۾ سوچي سگهي ٿو. هن غور سان سميع کي ڏٺو. هن کي سميع جو چهرو ڏاڍو اوپرو لڳو. کيس لڳو ته اندر ۾ ڪا شيءَ ڀڄي پيئي هجي، شايد ويساهه جو نازڪ شيشو ڀڄي پيو هو. هو هڪ ٻئي جي ويجهو هوندي به هزارن ميلن جي فاصلي تي هليا ويا هئا. هو نرم ۽ نازڪ جذبا رکندڙ سميع ته نه هو. هو ماحولياتي آلودگيءَ ۾ ساهه کڻندي پنهنجي اندر جي سونهن کي وڃائي ويٺو هو. هو ڪمپيوٽرايج جو مشيني انسان هو. يا خدا، انسان ايڏو جلدي به بدلجي سگهي ٿو! سمورا احساس ۽ جذبا ائين مري به سگهن ٿا! ڪاش! هوءَ سميع سان وڙهي سگهي ها. پر هن ته وڙهڻ، رسڻ ۽ پرچڻ جو حق به کسي ورتو هو.
”پر اها قدرت جي ڳالهه آهي.“ آشا خار کائيندي چيو،
”ٻار جو Abortion به ٿي سگهي ٿو.“
”سميع...!“ آشا سڪتي ۾ اچي ويئي.
”ان کان سواءِ ٻيو ڪو چارو نه آهي.“ هو کيس سخت مزاج ۽ اُوپرو لڳو.
”اهو گناهه آهي“ هوءَ هراسجي ويئي.
”توکي ايئن ڪرڻو پوندو“ سميع سختيءَ سان چيو.
”تون هڪ خود غرض انسان آهين“ آشا جي اکين ۾ لڙڪ اچي ويا.
”آشا! نئين دور جي تقاضائن کي سمجهڻ جي ڪوشس ڪر، اسان ٻن ٻارن جو خرچ ۽ صحيح تعليم ڏياري نه ٿا سگهون. ٽئين جي لاءِ وسيلا ڪٿا آڻينداسين!“
”مان ڪجهه به ٻڌڻ نه ٿي چاهيان.“ ڳوڙها آشا جي اکين مان ماڪ ڦڙن جيان ڳلن تي وهندا رهيا.
”تون سڀاڻي ڊاڪٽر شمع سان ملي پنهنجو مسئلو حل ڪرائي ڇڏ.“
ائين چئي هو پاسو ورائي سمهي رهيو.
زندگيءَ ۾ پهريون دفعو هن کي سميع جي وجود کان نفرت محسوس ٿي. هوءَ وهاڻو کڻي ڊرائنگ روم ۾ هلي آئي. صوفي تي وهاڻو رکي ليٽي پيئي ۽ سوچڻ لڳي ته شادي شده زندگيءَ ۾ ٻار، عورت لاءِ سڀ کان وڏو سهارو هوندا آهن. هڪ اهڙو مظبوط سهارو جيڪو عورت جي ڏکن ۽ محرومين جي وچ ۾ هڪ توازن پيدا ڪندو آهي. عورت ماءُ آهي ۽ اهو ئي سندس سڀ کان وڌيڪ خوبصورت روپ آهي. هوءَ انسان جي روپ ۾ هڪ ڪائنات کي خلقي ٿي. جيڪو تخليق جي سگهه رکي ٿو، اهو ڪڏهن به تخريبي نٿو ٿي سگهي.
”نه، نه مان ائين ٿيڻ نه ڏيندس.“ هوءَ سمهڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳي.
ان کانپوءِ ان موضوع تي هن جو سميع سان ڪيترا ڀيرا جهڳڙو ٿيو. آخرڪار هن سميع سان ڳالهائڻ ڇڏي ڏنو. ڪجهه ڏينهن خاموش رهي. هوءَ جڏهن سميع سان ڳالهائڻ لڳندي هئي ته وري ساڳئي موضوع تي بحث ٿيندو هو. ٻه ٽي مهينا هن شديد اذيت ۾ گذاريا. هوءَ منجهيل رهڻ لڳي. ذهني اذيت کيس بيمار ڪري وڌو. هڪ ڏينهن هوءَ ڏاڪڻ تان تِرڪي پئي، کيس اسپتال ۾ داخل ڪيو ويو. سندس ٻار ضايع ٿي ويو. ان صدمي سندس دماغ سن ڪري ڇڏيو، هفتو اسپتال ۾رهڻ کانپوءِ هوءَ گهر موٽي آئي.
هو هڪ اڻ چاهيل ٻار هو. تڏهن ته دنيا ۾ نه اچي سگهيو. هوءَ اهو سوچي روئي پوندي هئي، سميع کي ڏسڻ سان ئي سندس چهري تي نفرت جا آثار لهي ايندا هئا. هوءَ لاشعوري طور تي ان واقعي جو ذميوار سميع کي سمجهڻ لڳي هئي.
هوءَ جن حالتن کان گذري رهي هئي، انهن ۾ ٻار جي خوشخبري کيس نجات جو رستو لڳو هو. سندس وجود ۾ هلڪي درد جي احساس ۾ هڪ عجيب مٺاس شامل ٿي وئي هئي. ڄڻ ته سندس رشتو هڪ اڻ ڏٺل پر نور دنيا سان جڙي ويو هجي.
ان رات هوءَ بستري تي خاموشيءَ سان ستي پيئي هئي. اوچتو دريءَ جو پردو تيز هوا سان لڏڻ لڳو. کيس ڪمري ۾ آسماني روشني محسوس ٿي. هن جي تصور ۾ ٻار دريءَ مان اڏامندو، هن کان ڪجهه فاصلي تي اچي بيهي رهيو.
”تون مون کي ڇڏي ڪيڏانهن هليو ويو آهين!“
”مما! مان پنهنجيءَ دنيا ۾ تمام خوش آهيان.“
”پر مان توکان سواءِ خوش نه آهيان.“
”مما! مان توهان کان پري نه آهيان. جيڪڏهن محسوس ڪيو ته توهان جي وجود جو اڻمٽ حصو آهيان.“
”مون کي تنهنجي سخت ضرورت هئي. توکان سواءِ اڪيلي ٿي پئي آهيان.“
”سٺو ٿيو ته مان دنيا ۾ نه آيس! توهان جي دنيا ۾ گهري اونداهي ۽ ڏاڍي برائي آهي. هر ماڻهوءَ جي من ۾ کوٽ آهي، هرڪو خواهش جي پڃري ۾ بند آهي. اهڙيءَ دنيا ۾ اچي ڇا ڪيان ها، جتي چهرن تي منافقت جو نقاب چڙهيل آهي، جتي سچن رشتن جي ڪا سڃاڻپ ڪانهي. مصلحت ۽ بناوٽ جي ڏور سان ٻڌل رشتن جي وچ ۾ رهندي مان ڪوڙ جي ان ڌنڌ ۾ وڃائجي وڃان ها. پنهنجي وجود ۾ اوپرو ٿي جيئڻ مان ڪهڙو فائدو!.“
”منهنجي ويجهو اچ، جيئن مان توکي پيار ڪري پنهنجي اندر جي اونداهيءَ ۾ روشني ڪري سگهان.“
ٻار سندس اکين جي ويجهو آيو، هن جيئن ٻار کي جهلڻ جي ڪوشش ڪئي، سندس هٿ هوا ۾ مٿي اٿي هيٺ جهڪي ويا. هن اکيون کولي چوڌاري ڏٺو ته ڪمري ۾ هوءَ اڪيلي هئي. هو چهرو هٿن ۾ لڪائي روئڻ لڳي.
سمنڊ جي لهرن ۾ ڏاڍو چاڙهه هو، ان چانڊوڪي ۾ رات ۾ هوءَ اڪيلي دير تائين سمنڊ جي لهرن کي ڏسندي رهي. لهرن، چنڊ ۽ هوائن ۾ هڪ عجيب هم آهنگي هئي. سندس دل جي ڌڪ ڌڪ منتشر ٿيڻ لڳي. کيس چڪر اچي ويو. هوءَ زمين تي ويهي رهي.
”آشا! اهو ڪهڙو مذاق آهي؟“
هن ڪنڌ مٿي کنيو، هن جي اڳيان سميع بيٺو هو. سندس چهرو ڪاوڙ ۾ تپي ڳاڙهو ٿي ويو هو. هن ڏٺو ته ٻار ڪجهه فاصلي تي بيهاريل گاڏيءَ ۾ پريشان ويٺا هئا.
”ڇا ڪيو آهي مون“ هوءَ اتي بيهي رهي.
”مان توکي ڪيتري دير کان ڳوليندو ٿو رهان ۽ تون بنا ٻڌائڻ جي هتي هلي آئين آهين!“
”تون مون کي سڄي زندگي ڳوليندو رهندين. پر مان توکي ڪٿي به نه ملندس.“ هوءَ لهرن ڏانهن منهن ڪري بيهي رهي.
”آشا! مان تنهنجي رويي کي ڇا سمجهان!“
”تون ڪڏهن مون کي سمجهڻ جي ڪوشش ئي نه ڪئي آهي.“
سميع کي خبر هئي ته ٻار واري حادثي کان پوءِ هوءَ ذهني طور تي پريشان ٿي ويئي هئي. ان ڪري هو ڪاوڙ جي باوجود لهجي ۾ نرمي پيدا ڪندي چيو.
”ڇا مون کان ڪا ڪوتاهي ٿي آهي؟“
آشا کيس حيرت سان ڏٺو، هو ڪيڏونه اڻڄاڻ بڻجي رهيو هو، ڄڻ ته ڪجهه به نه ٿيو هو.
”توکي ياد آهي، سميع! شاديءَ کانپوءِ هڪ رات اسان دير تائين سمنڊ تي ويٺا هئاسين.“
”ها ياد آهي.“
”اها رات تو مون کان کسي ورتي آهي، ان رات کانپوءِ ايندڙ ڪنهن به رات ۾ وري ڪڏهن چنڊ نه اڀريو آهي، مون کي اها رات موٽائي ڏي.“
هوءَ سميع جي گريبان ۾ هٿ وجهي کيس جهنجهوڙي رڙيون ڪرڻ لڳي.
”آشا! پليز آشا! ڪجهه ته هوش ڪر.“ سميع کيس سنڀاليندي چيو.
”مون کان اها رات وڃائجي ويئي آهي، مون کي ٻيو ڪجهه به نه گهرجي، فقط اها رات گهرجي جنهن جي خاموشيءَ ۾ جذبن ڳالهايو هو. مون کي اها رات موٽائي ڏي. خدا جي واسطي مون کي اها رات موٽائي ڏي.“
هوءَ ٻارن وانگر روئي رهي هئي. هو ماڻهن جي توجهه جو مرڪز بڻجي رهيا هئا. تماشي ٿيڻ کان بچڻ لاءِ هو آشا کي ٻانهن کان وٺي گهليندو ڪار تائين وٺي آيو. گهر اچي هن آشا کي زوري ننڊ جي دوا کارائي سمهاري ڇڏيو. وقت گذرڻ سان گڏ آشا حالتن سان سمجهوتو ڪري ورتو، هاڻ هن سميع کان اميدون رکڻ ڇڏي ڏنيون هيون. اها ئي ساڳي مشيني زندگي وري موٽي آئي.
هڪ رات سميع دير تائين دوستن سان ويٺو رهيو ۽ هوءَ بي چين سڄي گهر ۾ گهمندي رهندي، پنهنجي ڪمري ۾ دريءَ مان لهرن مٿان چانڊوڪيءَ جي ڪرڻن جي جهرمر ڏسندي رهي، ۽ پوءِ ٿڪجي سمهي رهي.
ننڊ جاڳ جي ڪيفيتن ۾ هن سميع جي موجودگيءَ کي محسوس ڪيو هو، سندس ڀر ۾ ويهي سندس چهري کي غور سان ڏسي رهيو هو. جيڪو هلڪي روشنيءَ ۾ ڦڪو ۽ بيمار ٿي لڳو. هن کيس سڏ ڪيو.
”آشا!“
”جي“ هن اکيون کوليون.
سميع سندس وار چهري تان هٽائيندي چيو:
”آشا پنهنجو خيال رکندي ڪر، ڏس ڪهڙي حالت ڪري ڇڏي اٿئي؟“
سميع سندس ڳل تي پيار سان هلڪو ڇهاءُ ڏيئي وڃي سمهي رهيو. آشا کي محسوس ٿيو ته سندس من جي اونداهيءَ ۾ ڪو ديپ ٻري پيو هجي. جيون ڪرڻا ڪرڻا ٿي جرڪي پيو هجي. ڪنهن ڏورانهين سفر تان ايندڙ ٻيڙيءَ ساحل کي ڇهيو هجي، ڄڻ مري ويل جذبا ٻيهر جيئرا ٿي پيا هجن. ڄڻ هر طرف روشني وکري وئي هجي. من ۾ به ته روح جي گهرائين ۾ به، هڪ لمحي جي ان خوشيءَ اڳيان هو پنهنجي ذات ۾ گلاب بڻجي مهڪي پئي ڪيترين راتين کان اوجاڳيل اکين ۾ ننڊ جا سپنا بڻجي لهي آيا.
ڇا سڄي زندگي محرومين جي اونداهين ۾ ائين لمحو لمحو ٿي لاٽ ٻرندي رهندي. سندس اکين جي ڪنارن کان هڪ لڙڪ لڙي وهاڻي ۾ جذب ٿي ويو. ٿوريءَ دير ۾ هوءَ سمهي رهي، سندس چهري تي اهو هڪ لمحو عارضي خوشيءَ جو گلابي عڪس بڻجي جرڪي رهيو هو!