هڪ مرد ۾ ورهايل ٽي عورتون
سو ياسمين ٻن زالن ۾ ورهايل مرد سان شادي ڪرڻ تي راضي ٿي وئي. پندرهن سال اڳ کيس طلاق ملي هئي، ان کانپوءِ ڪيترائي رشتا آيا، پرهوءَ شادي لاءِ تيار نه ٿي. هن وقت سندس عمر اٺٽيهه سال هئي. ماءُ جي وفات کانپوءِ اڪيلي ٿي پئي. علي حيدر خان کيس پارٽي ۾ ڏٺو هو. کيس خوبصورت ۽ نزاڪت واريون عورتون وڻنديون هيون. جن جي گفتگو کان وٺي لباس، چال ۽ ادائن ۾ دلفريبي هجي. لچڪدار جسم رکنديون هجن، رنگ چانڊوڪيءَ جهڙو روشن هجي ۽ هو سندن ادائن مان ڇلڪندڙ شراب پيئندي هوش کان غافل ٿي وڃي.
عورت سندس ڪمزوري هئي. جيئن اڪثر مردن جي هوندي آهي. پر گهڻو ڪري مرد ان ڪمزوري کي لڪائيندا آهن، هو لڪائڻ بدران کين شاديءَ جي آڇ ڪندو هو. ياسمين سندس زندگيءَ ۾ ايندڙ ٽين عورت هئي، جنهن لاءِ هن شاديءَ لاءِ سوچيو. علي حيدر کي پهرين زال نازيه مان ڇهه ٻار هئا، نازيه خوبصورت گهريلو عورت هئي. هن کيس شاندار بنگلو ٺهرائي ڏنو هو، جنهن ۾ دنيا جي هر آسائش موجود هئي. علي حيدر جڏهن رخشده سان ٻي شادي ڪئي ته نازيه ٿورو گهڻو احتجاج ڪري چپ ٿي وئي. هوءَ علي حيدر جي مامي جي ڌيءَ هئي. خاندان ۾ وڏي عزت هيس. ساهرا به ساهه ڏيندا هيس.
علي حيدر جي ٻي زال رخشنده ڊاڪٽر هئي. کيس الڳ گهر وٺي ڏنو هئائين. رخشنده مان ٻه ٻار هيس، ڌيءَ ۽ پٽ، جيڪي سٺن اسڪولن ۾ تعليم حاصل ڪري رهيا هئا. علي حيدر، رخشنده کي هر سهولت مهيا ڪري ڏني. کيس ڪڏهن به شڪايت جو موقعو نه ڏنائين. انڪري رخشنده هن جو گهڻو خيال رکندي هئي. ٻي شاديءَ جي اجازت ڏيندي پهرين زال نازيه هڪ شرط رکي هئي ته هو رات هن سان رهندو، ڀلي هو سڄو ڏينهن رخشنده وٽ هجي پر شام جو گهر موٽي ايندو. اها شرط رخشنده کي ڏاڍي ڏکي لڳي هئي.
پر هوءَ ڪوشش جي باوجود علي حيدر کي قائل نه ڪري سگهي. هوءَ ان وقت تائين رات جو پاڻ کي اڪيلو سمجهندي هئي جيستائين ٻار نه ٿيا هيس.
عورت وٽ صبر کان علاوه ڪو ٻيو چارو ڪونه آ. پر هر عورت جي آخري تمنا اها هوندي آهي ته مرد فقط هن جو هجي، هن لاءِ دنيا جو سڀ کان ڏکيو ڪم پنهنجي مردکي ڪنهن ٻيءَ عورت سان ونڊڻ آهي. اها عورت هن جي مڙس جي محبوبه هجي يا زال. پر کانئس زندگي جو اهو ڪڙو سچ نڙيءَ مان هيٺ نه لهي سگهندو آهي.
مرد به ته عورت جي پيار ۾ ورڇ برداشت نه ڪندو آهي. ٽي زالون رکي يا چار يا ان کان علاوه گرل فرينڊز الڳ هجنس پر سڀ کيس ديوتا ڪري پوڄينديون رهنس. پر هو پنهنجي زندگيءَ ۾ موجود ڪنهن به عورت کي هيڏي هوڏي ڏسڻ جي اجازت نه ٿو ڏيئي. هو انهن جي چوڌاري مسئلن جا اهڙا ڄار وڇائي ٿو، جو هو انهن کي حل ڪرڻ ۾ هڪ دائري جي چوڌاري ڦرندي پنهنجو سک وڃائي ويهن ٿيون. رخشنده به سوچيندي هئي. ڪاش هن جي زندگيءَ ۾ اهڙو مرد هجي ها، جيڪو فقط کيس چاهي ها. پوءِ هوءَ پاڻ کي ڪيڏو نه محفوظ سمجهي ها. هينئر سڀ ڪجهه هوندي به هوءَ پاڻ کي اڪيلو محسوس ڪري ٿي.
پر شاديءَ جي پنجن سالن کانپوءِ علي حيدر کي هڪ تقريب ۾ شرڪت ڪندڙ ياسمين پسند اچي وئي.
ياسمين خوبصورت هئڻ سان گڏ ذهين هئي. جڏهن رخشنده کي خبر پئي ته هن شديد احتجاج ڪيو. علي حيدر سان گهڻو وڙهي، کائڻ پيئڻ ڇڏي ڏنائين. علي حيدر پوءِ به ياسمين سان شادي ڪري ڇڏي. رخشنده چار مهينا حسد جي باهه ۾ سڙندي رهي، علي حيدر ڪيترا دفعا هن سان فون تي ڳالهائڻ جي ڪوشش ڪئي پر هن نه ڳالهايو، ٻار پيءَ کي ياد ڪندا رهيا. کيس منٿون ڪندا رهيا ته هو بابا سان ملڻ چاهين ٿا ته پوءِ وڃي رخشنده کي ڪو احساس ٿيو.
چئن مهينن کانپوءِ جڏهن علي حيدر هن وٽ آيو ته کيس ذرو به احساس نه ٿيو ته ڪا ٻي عورت به هنن جي وچ ۾ آهي، ساڳيو پيار، ساڳيا خوبصورت جملا ۽ ساڳي تڙپ هئي علي حيدر جي پيار ۾، مرد هڪ وقت ۾ ايترين عورتن سان ڪيئن پيار ڪري سگهي ٿو.!!!
عورت جو هڪ ئي محور آهي. تڏهن هن جي پيار ۾ گهرائي آهي، هن وٽ لفاظي ناهي پر اوسيئڙو آهي.
هوءَ پاڻيءَ سان ڀريل ڪڪر جيان اندر ئي اندر روئيندي رهي ٿي. مرد هوا جو جهوٽو بڻجي اچي ٿو ته وسڻ لڳي ٿي. هوا آزاد ۽ بي لغام آهي، هن کي قيد نه ٿو ڪري سگهجي. ڪڪرن جي چرپر هوائن جي محتاج آهي.
هوا زندگيءَ جو پيغام کڻي اچي ٿي.
۽ جي نه گهلي ته ٻوسٽ ۾ ساهه گهٽجيو وڃي، انڪري حق تلفي جي باوجود مرد جو وجود عورت لاءِ اڻٽر آهي.
هوءَ ڪڏهن به ڀرپور زندگي نه گذاري سگهندي. رخشنده اداس ٿي سوچيو.
هن جي جيئڻ ۾ احساس جون چهنڊڙيون آهن، سيراب ٿيڻ ۾ هڪ اڃ اساٽ آهي، وصل ۾ هڪ عجيب ڪسڪ هجي ٿي.
مرد هن کي سدائين اڌورو ئي رکندو، مرد کي اڌوري عورت جو گم صم حسن موهي ٿو. مڪمل احساس ملي ته عورت هن جي اختيار مان نڪري ويندي، ان ڪري عورت کي اڃايل رکڻو آهي.
احساس ڦڙو ڦڙو ڪري ورهائڻو آهي، جيئن زندگيءَ ۾ موت کي محسوس ڪندي رهي. ڀلي احساس ۾ اڌوري ۽ گهايل رهي، تڏهن به محور جي چوڌاري داسي ٿي دان ڏيندي رهندي.
مڪمل ٿي وئي ته مرد جي ڪهڙي حيثيت رهندي!
هن جي مضبوط حيثيت، عورت کي اڃايل رکڻ ۾ آهي. اهو احساس ڏيڻ ۾ ته تون گهڻو ڪجهه هوندي به ڪجهه ناهين.
فقط هڪ پيمانو آهين، اڃان ڪيترائي پيمانا آهن، شراب سان ڀريل مٽ ۽ هڪ پيماني ۾فرق آهي.
ايئن هوءَ ويچاري مٽ سان برابري ڪرڻ لاءِ پاڻ پتوڙيندي رهندي آهي. اڃان ڪيترا جتن ڪندي!!!
اڄ به علي حيدر جي اچڻ کان اڳ پارلر مان تيار ٿي آئي هئي. ٻارن کي ڀيڻ جي گهر موڪلي ڇڏيو هئائين. علي حيدر کيس ڪيڏو نه ساراهيو. ڪيڏو نه چاهيو ۽ ڀاڪرن ۾ ڀري پيار ڪيائين. هوءَ سڄي اڃ وساري ويٺي. کيس محسوس ٿيو ڄڻ علي حيدر جي زندگيءَ ۾ هن کان علاوه ڪا ٻي عورت نه آئي آهي. هن جي سوچ، احساس ۽ جسم تي فقط هوءَ ڇانيل رهي ٿي.
اهو پل جو سيراب ٿيڻ به عورت لاءِ ڪيڏي نه معنيٰ رکي ٿو. ان پل گذري وڃڻ کانپوءِ وري بي يقيني جي مند موٽي ايندي. هتان اٿي ياسمين ڏانهن ويندو. ساڳي انداز ۾ کيس ساراهيندو. اوتاولي بادل جيان وسندو ۽ ياسمين ان يقين جي برسات ۾ لڙهندي ائين ئي سوچيندي ته فقط هوءَ ئي آهي علي حيدر جي پيار جو محور. هوءَ سچ آهي ۽ باقي سڀ ڪوڙ آهي. هوءَ انتها آهي، باقي سڀ آغاز جون مختلف ڪڙيون آهن.
انتها آخري حد آهي. ان کانپوءِ ٻي شروعات نه ٿي ٿي سگهي. شاديءَ جي اجازت ڏيندي رخشنده، علي حيدر سان اها شرط رکي هئي ته منجهند جو وقت هو ساڻس گذاريندو. آفيس کان موٽي هن ڏانهن ايندو، ڇهين بجي نئين ڪنوار ڏانهن ويندو.
هو ياسمين وٽ ڇهين کان ڏهين بجي تائين هوندو هو. رخشنده ۽ ياسمين کي پنج پنج ڪلاڪ ڏيندو هو. پر پهرين زال نازيه سان يارهن ڪلاڪ گڏ هوندو هو. شادي کي سال ٿيڻ وارو هو، پر کيس اولاد نه ٿيو هو. ان عمر ۾ اولاد ٿيڻ جو امڪان گهٽ ٿئي ٿو. پر پوءِ به هوءَ مايوس نه هئي. ڇهه مهينن کان شهر جي مشهور گائناڪالوجسٽ کان علاج هلي رهيو هيس. هن جي حصي ۾ شام جا پل آيا هئا. اهي هوا جي جهوٽي وانگر گذري ويندا. ياسمين چاهيندي هئي ته رات، علي حيدر هن وٽ هجي، رات جو کيس ڊپ لڳندو هو. پر گهڻي ڪوشش جي باوجود به هوءَ علي حيدر کي راضي نه ڪري سگهي.
پر شايد ائين نه هجي، هو ٽن مختلف عورتن جي خوبصورتي ۽ جسمن کي چاهي ٿو. هو سندن ذهن ۽ روح کي سمجهي نه سگهيو آهي. عورت جي ذهن ۽ روح کي سمجهڻ هڪ وڏو خفو آهي. اها سمجهه مرد لاءِ قيدخانو آهي. هو پابندي ۽ ذميداري کان ڀڄندو آهي، انڪري هن جي سوچ جا محور بي شمار آهن. پر عورت جو محور هڪ هجڻ گهرجي. ورهائجي هوءَ فنا ٿي ويندي. هن وٽ مرد وانگر محبت جي شڪتي ناهي. هو محبت نڇاور ڪري خالي نه ٿي سگهندو آهي.
پر هڪ ورهايل مرد سان محبت ڪرڻ ڪيڏو نه ڏکيو آهي! جڏهن سندس ساٿ جي ضرورت هجي ته هو ڪنهن ٻئي وٽ هجي. ڪا ڳالهه ٻڌائڻ تي دل چوي ته اها اڌوري رهجي وڃي. ان شام علي حيدر وڃڻ لڳو ته هوءَ ضد ڪرڻ لڳي.
”علي اڄ نه وڃو. اڄ رات مون وٽ ترسي پئه.“
علي حيدر کي ڪاوڙ لڳي.
”توکي ته خبر آهي، مون پهرين زال نازيه سان اهو واعدو ڪيو هو ته ڀلي شاديون ڪيتريون به ڪيان پر رات هن وٽ رهندس.“
”پر نازيه وٽ ٻار آهن، هوءَ ماڻهن سان ڀريل گهر ۾ رهي ٿي.“
”ڏس ياسمين منهنجي ٻي زال رخشنده ڪڏهن به اهو ضد نه ڪيو. هو حال ۾ راضي رهي.“
”علي حيدر، رخشنده جي گهر ۾ ٻارن جي رونق آهي.“
”مان جو هر وقت تو سان گڏ هوندو آهيان، پري ڪٿي آهيان چري.“
علي حيدر لفظن سان کيس بهلائڻ جي ڪوشش ڪئي. پر سندس دل ۾ تنهائي سڏڪندي رهي.
”علي رات جو مان اڪيلي نه ٿي رهي سگهان. پلنگ جو اهو حصو خالي هوندو آهي جتي توهان هوندا آهيو، مون کي وسوسا ورائڻ لڳندا آهن.“
”فليٽ ۾ ڪهڙو ڊپ آهي، ياسمين. سامهون پاڙي ۾ تنهنجي ڀيڻ رهي ٿي.“
”ڀيڻ نوڪري ڪري ٿي، گهر ۽ ٻارن ۾ مصروف هوندي آهي، رات جو ڪئين در کڙڪائي، کين چوان ته ڊپ ٿو لڳي، اڪيلي نه ٿي سمهي سگهان!“
ياسمين روئڻ لڳي.
ان گفتگوءَ کان پوءِ علي حيدر ٻه ٽي ڏينهن هن وٽ نه آيو. ياسمين کي کيس پرچائي معافي گهرڻي پئي. ڇو ته هو هڪ ورهايل مرد هو.
محبت ۾ ورڇ ناممڪن آهي. مرد لاءِ به ته عورت لاءِ به.
محبت کي هڪ مرڪز هئڻ گهرجي.
محبت جا گهڻا محور نه ٿا ٿي سگهن. پر علي حيدر هڪ ورهايل مرد هو. سڀني زالن سان هڪجهڙو هلندو هو. سڀني کي هڪجهڙيون سهولتون مهيا ڪري ڏنيون هيائين. پوءِ به زالون خوش نه هيون. هر ڪنهن جي دل ۾ هڪ ڪنڊو کتل هو. هو علي حيدر کان وڌيڪ هڪٻئي لاءِ سوچينديون هيون.
رات جو هر هڪ پل صدين تي حاوي هوندو هو. ياسمين جي پهرين شادي ساهرن جي جهيڙن جي نذر ٿي وئي. ان زماني ۾ پاڻ به جذباتي هوندي هئي. سندس پهريون مڙس کيس ڏاڍو چاهيندو هو. ڪي خاميون به هيس جيئن سمورن انسانن ۾ هونديون آهن. آفيس مان موٽندي اڪثر هن لاءِ گل آڻيندو هو. سندس سالگرهه هجي يا شاديءَ جي تاريخ ڪينڊل ڊنر تي وٺي ويندو هيس، ڳالهه ڳالهه تي سندس ساراهه. هن جي اڳيان پويان ڦرڻ پر سس ۽ نڻاڻن ملي ياسمين لاءِ آزار ڪري ڇڏيو هو. صبر ڪري وقت گذاري ها ته اڄ ڪيڏي خوش هجي ها. ٻڌو هئائين ته سندس اڳين مڙس نويد به ٻي شادي ڪري ڇڏي آهي. چار ٻار به اٿس. نويد جي ماءُ الله کي پياري ٿي وئي. نڻاڻن جون شاديون ٿي ويون، ڪڏهن سوچيندي هئي نويد سان ڳالهائڻ لاءِ.
غير محرم سان ڪيئن ڳالهائيندس!!
شايد اڄ به مون کي ياد ڪندو هجي، پر اها حقيقت آهي مان کيس نه وساري سگهي آهيان. ايڏو خوبصورت احساس ڪنهن کان وسرندو! ڪاش ڀينرن جي ڳالهين ۾نه اچان ها! سهيليون نه ڀڙڪائين ها ۽ جي صبر ڪري وقت گذاريان ها ته اڄ زندگي ڪيڏي مختلف هجي ها!
هڪ وڃائجي ويل محبت جي ڪسڪ زهر بڻجي هن جي وجود ۾ ڊوڙڻ لڳي.
ياسمين هر ممڪن ڪوشش ڪئي ته علي حيدر فقط هفتي ۾ ٻه راتيون هن وٽ هجي پر سندس اهو خواب پورو نه ٿي سگهيو. البته ڪڏهن شهر کان ٻاهر ميٽنگ جو بهانو ڪري ياسمين وٽ ٻه ٽي ڏينهن رهي پوندو هو. پهرين زال نازيه ۽ سندس ٻارن جا فون ايندا هيس. ياسمين اندر ۾ پئي لڇندي هئي. دل جون ڳالهيون دل ۾ رهجي وينديون هيس. لمحن جي خوبصورتي زهر بڻجي پوندي هئي. اڃان نازيه جي فون مان فارغ ٿيندو هو ته ٻي زال رخشنده جو فون اچي ويندو هو. رخشنده ۽ ٻارن سان ڪلاڪ ڏيڍ مغز مار ڪري علي حيدر وٽ ڳالهائڻ لاءِ ڪجهه به نه بچندو هو. هوءَ به منهن سڄائي ويهي رهندي هئي. علي حيدر ڳراٽڙي پائي پرچائڻ جي ڪوشش ڪندو هيس.
”جي فون نه کڻان ته شڪ ڪنديون ته مان شهر ۾ آهيان.“
”پوءِ مون وٽ ڇو آيا آهيو؟ هي ته فقط منهنجو وقت آهي، ان ۾ ڪنهن ٻئي جي مداخلت ڪيئن برداشت ڪندس.“
”ٻئي دفعي ميٽنگ جو بهانو ڪري ڪوهه مري هلنداسين، برف باري ڏسڻ.“
علي حيدر جي ڳالهه ٻڌي سندس ڪاوڙ وسامي ويندي هئي.
علي حيدر پنهنجي واعدي جو پڪو هو، انڪري هوءَ هڪدم حسد وار ڪيفيت مان نڪري ڪوهه مري پهچي ويندي هئي.
”مان ان ڏينهن جو خواب ڏسندي آهيان، جڏهن توهان هر گهڙي هر پل مون سان گڏ هوندا.“
هوءَ جذبي سان چوڻ لڳي.
ائين وقت گذرندو رهيو. ٽن عورتن ۾ورهايل مرد پاڻ منظم رهيو پر هڪ مرد ۾ورهايل ٽئي عورتون پنهنجي ذات ۾ منتشر هيون. مڙس کان وڌيڪ پهاڄن کي سوچين ٿيون، زندگي عذاب بڻجي وئي هين. ٽئي بيمار رهڻ لڳيون ۽ اڪثر ڊاڪٽرن جي ڪلنيڪس جا چڪر لڳائينديون هيون.
علي حيدر کين بهلائي وٺندو هو. پوءِ انهن لمحن کي ڪل ڪائنات سمجهنديون هيون، انهن لمحن گذرڻ کانپوءِ ٻيهر اڪيلائيءَ جو نانگ سندن تنهائي کي ڏنگيندو هو.
ان شام ياسمين گهر جي ڀرسان وڏي اسٽور ۾ شاپنگ ڪرڻ پهتي. اوچتو سندس نظر نويد ٿي پئي، هو هڪٻئي جي آمهون سامهون هئا. نويد زال ۽ ٻارن سان گڏ هو. سندس زال تمام گهڻي خوش هئي. ياسمين دل ۾ ڪنهن مرجهايل گل جيان وکرڻ لڳي پن پن ٿي. نويد هڪ پاسي اڪيلو بيٺو هو. ياسمين محسوس ڪيو ته هو بار بار هن ڏانهن ڏسي رهيو هو. کيس سامهون ايندي ڏسي بي اختيار اڳتي وڌيو، ياسمين سندس اکين ۾ پاڻ لاءِ پيار جون ريکائون ۽ اکين جي خماريل ڏورن ۾ انتظار جي تڙپ محسوس ڪري ورتي. قيمتي ڪپڙن ۾ هو مرجهايل گلاب لڳي رهي هئي.
”ياسمين! تون خوش ته آهين نه؟“
ياسمين جي چهري کي غور سان ڏسندي نويد پڇيو.
”ها مان تمام گهڻي خوش آهيان.“
ائين چوندي سندس اکين ۾ آلاڻ ڦهلجي وئي.
”مون سدائين تنهنجي خوشي لاءِ دعا ڪئي. اُها خوشي جيڪا مان توکي نه ڏئي سگهيس.“
اهو ٻڌي ياسمين ڇرڪي سندس اکين ۾ نهاريو، جتي ياسمين سان گهاريل محبتن ڀريا لمحا سڏڪي رهيا هئا.