چنڊ جي ڪرڻن جو زهر
تعليم مڪمل ڪرڻ کانپوءِ ذيشان کي پرائيوٽ فرم ۾ سٺي نوڪري ملي وئي. شاديءَ کانپوءِ کيس ذيشان جي ذهني ڪيفيتن جو اندازو ٿيو. ذيشان کي اونداهيءَ کان خوف محسوس ٿيندو هو. سيمي کي بلب جي روشني ۾ مونجهه ٿيندي هئي. ”مون کي روشنيءَ ۾ ننڊ نه ٿي اچي“. هُوءَ روئڻهارڪي ٿي وئي هئي. ”مون کي اوندهه ۾ ننڊ نه ايندي آهي. خبر به اٿئي. پوءِ به روز ساڳيو مسئلو ........“ ذيشان ڪاوڙ مان چيو.
ذيشان بيڊروم مان نڪري لاؤنج جي صوفي تي وڃي سمهي پيو. سيميءَ کي اڪيلائيءَ ۾ به ننڊ نه ايندي هئي. هُوءَ اُٿي لاؤنج ۾ آئي.
”شاني .......... اوشاني........ اُٿي بيڊروم ۾ هل نه. مون کي ننڊ نه ٿي اچي ......“ هُوءَ سندس ٻانهن لوڏي ٿي.
ذيشان ڇرڪ ڀري ننڊ مان جاڳي پيو. ڳاڙهيون اکيون چهري تي وحشت، سڄو ڏينهن باس جا دڙڪاکائڻ ۽ آفيس ۾ مٿو کپائڻ کانپوءِ رات جو به سُک نه هو. ڪاوڙ ۾ اُٿي ويهي رهيو.
”بهتر آهي ته تون ۽ مان الڳ ٿي وڃو. ٻيو ڪو حل ناهي ان مسئلي جو“. ذيشان رڙڪندي چيو.
”مان ڪيڏانهن ويندس. منهنجو ڪير آهي دنيا ۾ تو کانسوءِ ........ “ سيمي روئڻ ويهي رهي. مڙس جي بي رخي محسوس ڪري سندس من ۾ برفباري ٿيڻ لڳي. مرد جي لاتعلقي ماري ٿي، جڏهن ته عورت کي سندس مڪمل موجودگيءَ جو احساس گهرجي. سيمي واپس بيڊروم ۾ هلي وئي. ننڊ جاڳ جي ڪيفيت ۾ رات گذري وئي. پوءِ سڄو ڏينهن بي چين رهندي گهڻو ڪجھه سوچيندي رهندي هئي. پر حل نه ملي سگهيو هيس. ذيشان کي نفسياتي ماهر آفتاب ڏانهن به وٺي وئي. آفتاب چيس ته ”جڏهن پورو چنڊ، زمين جي ويجهو اچي ٿو ته کيس سج جي ڪشش تقل اندر ڇڪي ٿي. هوا ۽ ذرن جو هڪ تهه زمين کي ڍڪي ٿوڇڏي. فضا ۾ موجود منفي جزا، زمين جي ويجهون مثبت جزن سان ملي غير متوازي ٿي وڃن ٿا. جنهن ڪري انسان جي ذهني ۽ جسماني صحت اثر انداز ٿئي ٿي. ان دوران ٿڪ ۽ بيماريءَ جو به اهوئي سبب آهي“.
ڳالهه سيما کي سمجهه ۾ نه آئي پر ذيشان وڌيڪ پريشان ٿي ويو ۽ هن جي دل ۾ چنڊ جو خوف اڃان وڌي ويو. پر سيما کي ڪو به حل نه ملي سگهيو.
چنڊ هڪ انتها جي خوبصورتي آهي. جيڪو زمين سان گڏ سمنڊ کي به پاڻ ڏانهن ڇڪي ٿو. فطرت جون متحرڪ قوتون دائرو ٺاهن ٿيون. ذيشان به شايد ان دائري ۾ ڪٿي ڦري رهيو هو. هو ٻئي پريشان هئا. گهر وکريل هو. محبتن جو سحر ٽٽي چڪو هو. انسان کي سوچ ۽ جسم جي ايڪتا سک جي ڪيفيت ۾ رکندي آهي. ذهن، جسم ۽ روح جي وحدت جي دائري کان ٻاهر نڪري وڃن ته هر طرف وڳوڙ ڦهلجي وڃي ٿو. سيمي پاڻ اندر ۾ وکريل هئي. ذيشان جو ذهن الڳ منتشر هو. انتشار ٻنهي پاسن کان هجي ته حل ملڻ مشڪل آهي. ٻنهي کي پناهه جي ڳولها هئي. ڪو هڪ ته اهڙو هجي، جو ٻئي کي مڪمل پناهه ڏيئي سگهي . بي گهر جذبا سدائين پناهه جي ڳولها ۾ ڀٽڪندا رهندا آهن. هڪ سج هجي ته ٻيو ڇانورو. ٻئي تپش ۾ جهرندا هجن ته فنا ٿيندا. سيمي ڏاڍي ڪوشش ڪئي ته ڪيئن به ڪري ذيشان کي ان ڪيفيت مان ٻاهر ڪڍي اچي. پنجن سالن کان هو گڏ رهي رهيا هئا. پر هُوءَ اڃان تائين ذيشان جي ان مسئلي جو سبب معلوم نه ڪري سگهي هئي. هو گهٽ ڳالهائيندو هو. پنهنجي دل جي ڳالهه بيان نه ڪري سگهندو هو. شاديءَ جي شروعاتي ڏينهن ۾ سيمي هن سان گهڻو وڙهندي هئي. پوءِ هو آهستي آهستي ذات جي خول ۾ بند ٿيندو ويو. سيمي هڪ حد کانپوءِ ان گهرائيءَ ۾ اندر داخل نه ٿي سگهندي هئي. کيس ذيشان سمنڊ وانگر لڳندو هو. انسانن ۾ به فطرت جون خاصيتون هجن ٿيون. جيئن چنڊ، سمنڊ کي پاڻ ڏانهن ڇڪي ٿو. تيئن ذيشان کي به بي چين ڪري ٿو وجهي. هو ڪڏهن چنڊ جي خوف مان نڪري مون کي محسوس ڪندو....!
هو فقط مون سان زندگي گذاري رهيو آهي. هو مون کي محسوس نه ڪري سگهيو آهي. هو جڏهن مون کي محسوس ڪرڻ لڳندو ته شايد هن جو چنڊ جو خوف ختم ٿي وڃي!
اسان ٻئي مختلف آهيون. هڪ ٻئي جي احساس کي نه ٿا ڇُهي سگهون. هن کي روشنيءَ سان پيار آهي. ۽ مان اونداهي ۾ لڪڻ چاهيندي آهيان. هو ميڙ ۾ وڃائجي ويندو آهي. ۽ مان اڪيلائيءَ ۾ پاڻ کي پائڻ چاهيندي آهيان ............
سوچي سوچي سيمي جي مٿي ۾ سور ٿيڻ لڳو. هو ٻئي شروع ۾ هڪٻئي سان محبت ڪندا هئا. تڏهن کين لڳندو هو، هو ٻئي هڪجهڙا آهن. سندن سوچون، ذهني، جذباتي گهرجون ۽ جسماني خواهشون سڀ هڪجهڙيون آهن. پر وقت سان گڏ کين محسوس ٿيڻ لڳو ته هو بنهه مختلف آهن. هڪ اونداهي آهي ته ٻيو روشني، هڪ سمنڊ آهي ته ٻيو چنڊ آهي. سيمي چنڊ آهي.
جڏهن ته ذيشان هڪ سمنڊ وانگر آهي. سمنڊ جي گهرائي ۾ ٻڏڻ جو خطرو هوندو آهي. سمنڊ پراسرار آهي. اڻ حل ٿيل اسرار آهي، رنگن کان هٽي ڪري خوف جي گهرائي به آهي. مرد، سمنڊ آهي. سمنڊ بي يقيني آهي. عورت چنڊ آهي جنهن وٽ پنهنجي روشني ناهي. اڌاري ورتل روشني ۾ به خوبصورت آهي. چنڊ اتساهه آهي. چنڊ جي سونهن تعميري آهي، پر ان جو اثر تخريبي آهي. هڪ ڄار جيان ....... مرد فقط خوبصورتيءَ مان لطف اندوز ٿيڻ چاهيندو آهي، کيس ڄار ۾ ڦاسڻ کان نفرت آهي.
سيمي سوچي ٿي ته هاڻ هُوءَ روشنيءَ ۾ سمهڻ جي ڪوشش ڪندي ائين هُوءَ اڪيلي ته نه هوندي. هر خواهش يا ضرورت پوري نه ٿيندي آهي. اڌوري پڻي ۾ به هڪ خوبصورتي آهي. سڀ ڪجھه مڪمل هجي ته جستجوئي ختم ٿي وڃي. ذيشان به دنيا ۾ اڪيلو هو. سيمي جو به ڪو ويجهو مٽ مائٽ نه هو. ٻنهي جا پري جا عزيز هين، جن سان خوشي يا غمي ۾ ملاقات ٿيندي هين.
ٻن طرفن کان تنهائين جو ٽڪراءُ هو. پر حل وري به نه نڪري سگهندو هو. رات جو وري ساڳيو جهيڙو.
”ذيشان مون کي روشنيءَ ۾ ننڊ نه ٿي اچي. پورو هفتو جاڳندي رهي آهيان. هاڻ برداشت نه ٿو ٿئي“.
”مان ٻئي ڪمري ۾ ٿو وڃان ..... “ ذيشان اٿي وڃڻ لڳو.
”پليز شاني! مان اڪيلي نه سمهي سگهندس“ــ هُوءَ کيس ٻانهن کان جهلي منٿ ڪري ٿي. اکين ۾ ويڳاڻو احساس.
”پنهنجي ذهن جو علاج ڪراءِ“، ذيشان سندس هٿ جهٽڪندي چيو.
”۽ تنهنجي پنهنجي باري ۾ ڇا خيال آهي؟“ سيمي تيز لهجي ۾ چيو.
ذيشان آپي مان ٻاهر نڪري ويو. هڪ جنون جي ڪيفيت هيس. سمنڊ جو نه بيهندڙ چاڙهه هو. پهريون دفعو هن سيمي تي هٿ کنيو. ان جنوني ڪيفيت ۾ کيس گهٽا ڏنائين. سيمي کي لڳو اها هن جي زندگيءَ جي آخري رات هجي. اُها پوري چنڊ جي رات هئي. ذيشان کي هوش آيو ته سيمي زمين تي بيهوش پئي هئي. ٻئي ڏينهن صبح جو هوءَ سوٽ ڪيس ٺاهي وڃڻ لاءِ تيار ويٺي هئي. سندس چهرو املتاس جي گلن جهڙو زرد ٿي لڳو.
”ڪيڏانهن ويندينءَ“. ذيشان جي چهري تي پڇتاءُ هو.
”جتي سڪون هوندو“. سيمي جي لهجي ۾ اداسي هئي.
”توکي سڪون ڪُٿي به نه ملندو. سڪون ڳولهڻ جي ڪوشش فضول آهي“.
”بي سڪوني ۾ به موت آهي“.
”ڪن جو مقدر فقط سڪون آهي. ۽ ڪي فقط بي چيني لاءِ پيدا ٿيا آهن“. ذيشان کيس ائين چوندي اذيت پسند لڳو.
”مان انهن حالتن ۾ نه ٿي رهي سگهان ......!!!“ سيمي روئڻ لڳي.
”سيمي تون هلي ويندينءَ ته مان بلڪل اڪيلو رهجي ويندس“. ذيشان جو چهرو خوف وچان پيلو ٿي ويو.
”تون بلب جي روشني ۾ آرام سان سمهي سگهندين. ڪير تو سان وڙهڻ وارو نه هوندو“. سيمي ٽٽل لهجي ۾ چيو.
”تون ڀلي مون سان وڙهه، پر مون کي ڇڏي نه وڃ“. ذيشان کيس منٿون ڪرڻ لڳو.
”مون کي پنهنجي جان پياري آهي. ڪلهه تو مون کي ذري گهٽ قتل ٿي ڪيو“. سيمي کي اڃان گلي ۾ سُور هو.
”مون کي الائي ته ڇا ٿي ويندو آهي“. ذيشان جي لهجي ۾ بي وسي هئي.
”مان توسان نه رهي سگهان“. سيمي نفرت سان چيو.
”مان توکي نه ٿو ڇڏي سگهان“. ذيشان محبت ۽ مان سان وراڻيو.
”پر تون مون کي نه روڪي سگهندين“. هن ڀيري سيمي جو فيصلو برف بڻجي پگهرجڻ لڳو.
”ڪاڏي ويندينءَ؟“ ذيشان گهري نظر سان کيس ڏسندي چيو.
”اهو منهنجو مسئلو آهي“. هُوءَ ذيشان جي ويڳاڻيءَ نظر هٿان گهائل ٿي وئي. پوءِ خاموشي ڇائنجي وئي.
چنڊ ۽ سمنڊ جو جهيڙو هلندو رهندو. چنڊ جي سڪون ۾ انتشار آهي. سمنڊ هونئن ئي منتشر آهي. پر چند جي راتين ۾ جهنگلي بڻجي پوندو آهي.
سمنڊ هڪ مرد وانگر آهي .............
هن جي خواهش جو ڪو انت ناهي ..........
سمنڊ ۾ بي يقيني آهي.
بي يقيني انسان کي ماري وجهندي آهي ...........
سيمي کي لڳو هن جي زندگيءَ جا ڏينهن ٿورا بچيا آهن. هڪ مرد جي ذهن جو طوفان کيس ماري ڇڏيندو. تڏهن ته کيس اڃا تائين ٻار نه ٿي سگهيو. هڪ ٻه ابارشن ٿي ويس. سندس سوچ هر وقت چنڊ جي راتين جي خوف ۾ گذرندي هئي. خوف ۾ وڪوڙيل عورت ماءُ نه ٿي بڻجي سگهي. جي بڻجي به ٿي ته اڌوري ماءُ! ڪڏهن سيمي کي چانڊوڪي وڻندي هئي. کيس لڳندو هو، چنڊ زمين جي هر شيءِ سان رومانس ٿو ڪري. چنڊ جي ڇهاءُ سان هرشيءَ حسين ٿي پوندي آهي. کيس چانڊوڪيءَ جي منفي اثر جي باري ۾ ڪا ڄاڻ نه هئي. کيس فطرت سدائين مهربان لڳندي هئي. پر فطرت جا ٻه روپ آهن. اها خبر ذيشان جي زندگيءَ ۾ داخل ٿي پئي هيس. فطرت منفي به ٿي سگهي ٿي
انسان وٽ به ٻه روپ آهن.
محبت ۽ نفرت .............
نفرت، فطرت جي منفي روپ جيان آهي. فطرت به نفرت ڪري ٿي. طوفان، ٻوڏون، زلزلا سڀ نفرت جو اظهار آهن. کنوڻ، گجگوڙ ۽ برساتيون فطرت جي بد صورتيءَ کي ظاهر ڪن ٿيون.
پر بهار فطرت جي محبت آهي. ساوڪ، ڇانو ۽ برسات فطرت جي پيار جو اظهار آهي.
سمنڊ جيان مرد تخريبي آهي. عورتون جنگون نه ٿيون وڙهن، هٿيار نه ٿيون کڻن. استحصال نه ٿيون ڪن. پئسو ۽ طاقت سندن ترجيح ناهي. عورت تعميري آهي. پيار ڪري ٿي، ڏک ونڊي ٿي. تڪليف سهي ٿي. بي وفائي جي، ڌڪار جي. روين جو زهر من ۾ اوتي ٿي. سمنڊ جيان غرق نه ٿي ڪري. پر زمين جيان هر طرف ساوڪ وکيري ٿي.
گهري سوچ ۾ پاسو ورائي ٿي پر ننڊ کانئس رٺل آهي. چنڊ سندس حريف هو ڄڻ ذيشان جي محبوبه هجي انڪري چانڊوڪي سان وڙهندي رهي ٿي. گهر ڇڏي ڪيڏانهن ويندي! ڪير آهي هن جو دنيا ۾ ....... هوءَ به اڪيلائي جي خوف ۾ مبتلا هئي. ذيشان، روشنيءَ تايئن هن سان گڏ هو. اونداهي ۾ سندس ساٿ ڇڏي ويندو هو.
مرد شايد روشنين جو ساٿي آهي.
نفسياتي ماهر ٻڌايو هو ته پورنيما جي راتين ۾ ڏوهه وڌي وڃن ٿا. وڌيڪ روڊ ايڪسيڊنٽ ٿين ٿا. ۽ انسان جي اندر جو لڪل وحشي ٻاهر نڪري ٿو اچي.
پر مون کي چنڊ جو چاڙهه ڇو نه ٿو اثر ڪري؟
هوءَ سوچي ٿي.
شايد مان زمين آهيان.
هوءَ سائيڪو ٿراپسٽ آڏو نراش ويٺي آهي. ”مان ٿڪجي پئي آهيان ڊاڪٽر صاحب!“
”توهان جي محبت ۽ حوصلي وارو رويو ذيشان کي نارمل ڪري سگهي ٿو“. آفتاب جي ڳالهه ٻڌي هوءَ ٿڌو ساهه ڀري ٿي.
ڪو پريشان ماڻهو سک جو آکيرو ڪيئن ٿو بڻجي سگهي؟ ڪو اهو نه ٿو سوچي ته ذيشان جو اهو رويو مون کي به ايبنارمل ڪري سگهي ٿو!
شايد زمين کان هر ڪو ساوڪ ۽ ڇانوري جي آس رکندو آهي.
نفيساتي ماهر جو مشورو مڃڻ کانپوءِ هن جي زندگيءَ ۾ ٺهراءُ پيدا ٿي ويو.
روشنيءَ ۾ سمهڻ تي ذيشان سان وڙهڻ ڇڏي ڏئي. بلب جي روشني ۾ سمهڻ جي عادي ٿي وئي. اڪيلائي جي خوف تي به قابو پائي ورتائين.
پر پوءِ به ذيشان نه بدليو. سندس خوف، دوراءِ ذهني ڪيفيت ساڳي رهي.
ذيشان کيس ٻڌايو هو ته ننڍپڻ ۾ سندس پيءُ کيس ڏاڍو ماريندو هو. ساڳيءَ ريت هن جي ماءُ تي به جسماني تشدد ڪندو هو. ذيشان جي اداسي، ماحول جي پيداوار هئي. ٻارن کي ننڍپڻ ۾ جيڪو ماحول ملي ٿو، وڏو ٿي اُهو معاشري کي موٽائي ڏئي ٿو. هو حالات جي ڏهڪاءُ ۾ خود رحمي جو شڪار ٿي ويو. سيمي، کيس انهن ڪيفيتن ۾ ڪافي حد تائين ٻاهر ڪڍڻ ۾ ڪامياب ٿي وئي هئي. سيمي کي لڳندو هو ته ذيشان جي اندر ڪافي شين کي محسوس ڪرڻ جي سگهه ناهي. مرد جي محسوسات وسيع نه آهن. هو زندگي کي محسوس ڪري ٿو پنهنجي ضرورتن جي حد تائين.
هو جسم سان سوچي ٿو پر عورت احساس سان. جسم، عارضي رويو آهي جڏهن ته احساس لافاني آهي. مرد سمنڊ وانگر پنهنجي خواهش جي گوڙ ۾ گم فقط پنهنجي آواز ٻڌي ٿو. هوءَ چاهي ٿي ته هو کيس آواز، لفظن، اکين جي ڪيفيتن ۽ محبت سميت محسوس ڪري.
هن ڀيري سيمي کي مَسي ڪو به ٻار پنهنجو ڪرڻ جي صلاح ڏيئي ٿو. اها ڳالهه ٻڌي هوءَ ڇرڪي پئي. بي ستي وجود ۾ زندگيءَ جا آثار محسوس ڪرڻ لڳي. پوءِ هوءَ جلد ئي يتيم خاني مان گول ڳٽن واري سڳنڌ کڻي آئي. پوءِ هوءَ سڳنڌ ۾ مصروف ٿي وئي.سڳنڌ جي روئڻ، کلڻ، رسڻ ۽ پرچڻ ۾ عجيب سونهن هئي. ذيشان ۽ هن ملي ٻارڙي لاءِ خريداري ڪئي. هن لاءِ ڪپڙا، رانديڪا، بسترو ۽ هڪ ننڍڙو پلنگ ورتائين، بيڊروم ۾ رنگ، روشني ۽ زندگيءَ سان ڀرپور آواز هئا. سڳنڌ کي پلنگ تي ويهاري کيس رانديڪا ڏيئي ڇڏيندي هئي. پوءِ سندس معصوم چرپر کي ڏسي ٽهڪ ڏيندي هئي. سڳنڌ جي خوشي، مرڪ ۽ حيرت جيڪا سندس چهري تي رانديڪن کي ڇهڻ سان ڦهلجي ويندي هئي. سڳنڌ جي هلڪي ناسي اکين جي شرارت ۾ کيس جيئڻ جو اُتساهه ملندو هو. جڏهن هوءَ مرڪي سيمي ڏانهن نهاريندي هئي ته هر طرف يقين جي روشني وکري ويندي هئي. سڳنڌ جا والدين هڪ حادثي ۾ اجل جو شڪار ٿي ويا هئا. ڪنهن سٺي خاندان جو ٻار هئي. شروع ۾ ذيشان، سڳنڌ کان پري رهندو هو پر سندس معصوميت کيس پاڻ ڏانهن ڇڪي ورتو.
هو اڳي کان خوش رهڻ لڳو. سيمي به سک جو ساهه کنيو. هاڻ سندس سوچ، سڳنڌ جي چوڌاري ڦرڻ لڳي. حالات ساڳيا هوندا آهن پر انسان جو ذهن بدلجي وڃي ٿو. کيس پنهنجي سوچ کي حالتن جي نئين فريم ۾ فٽ ڪرڻو پوي ٿو. گهر ۾ هر طرف زندگي هئي. ٽهڪ، مرڪون ۽ اطمينان هو. ذيشان، چانڊوڪي راتين ۾ بيچين ٿي ويندو هو پر اڳي وانگر ايبنارمل نه لڳندو هو. پر پوري چنڊ جي راتين ۾ کيس پنهنجي اندر هڪ گهرو ڪن ڦرندي محسوس ڪندو هو. وقت سان گڏ کيس پنهنجي ڪيفيتن کي پرچائڻ اچي ويو هو. سيمي به سڳنڌ ۾ مصروف هوندي هئي. اڄ به سندن جھيڙو ٿي پوي ٿو.
”ذيشان بلب بند ڪر مون کي روشنيءَ ۾ ننڊ نه ٿي اچي“
”مون کي اونداهي ۾ ننڊ نه ايندي“ ذيشان ڪاوڙ ۾ وراڻيو سندس رڙ تي سڳنڌ جاڳي روئڻ لڳي.
گهٽ ۾ گهٽ هن ٻار جي حال تي رحم ڪر“.
اهو ٻڌي ذيشان ڀڻڪندو ٻاهر نڪري ويو. پر سيمي اڳي جيان هن جي پٺيان نه وئي. سڳنڌ جي ڪري کيس اڪيلائي جو احساس نه هو.
دريءَ کان ٻاهر چنڊ جي ڪرڻن جون لهرون ماحول کي خوابناڪ بڻائي رهيون هيون. نه ڄاڻ ته ڪڏهن ذيشان چنڊ جي سحر مان آزاد ٿي مون ڏانهن موٽندو! جيڪر چنڊ نه هجي ها ته ڇا هي دنيا نه هلي سگهي ها! کيس چنڊ کان نفرت محسوس ٿيڻ لڳي ٿي.
چنڊ نه هجي ها ته سمنڊ به اڌورو رهجي وڃي ها!
* * *