• پبلشر نوٽ
هر شخص ڪهاڻي آ. (اياز گل)
جيسين ڏک رهندو، ماڻهوءَ جي ڪهاڻي به رهندي. ڏک ختم، ته ڪهاڻي به ختم، ڇاڪاڻ ته ڪهاڻيءَ توڙي زندگيءَ جو اساس ڏک آهي جيڪو مستقل آهي. سُک ته عارضي آ، پل کن جو چٽڪو ۽ چهچٽو آ. زندگيءَ جو مکيه حصو ڏک آهن ۽ ڏکن کي اثرائتي طرح ٻڌائڻ لاءِ ڪهاڻيءَ کان وڌ ٻي ڪهڙي صنف آهي!
اهي ڪهاڻيون ـــــ ڏکن جون گھڻيون ۽ خوشين جو ٿوريون ــــ سڄيءَ دنيا ۾، جتي به حضرت انسان آباد آهي، ٽـڙيون پکـڙيون پيون آهن. ڪي ڪهاڻيون لکجي چڪيون آهن، ته ڪي لکجن پيون، ۽ ڪي اڃا لکبيون (ٻڌائبيون ۽ پڙهبيون) پيون.
اسان جي سڄاڻ دوست ۽ اديب رضوان گل جي ڪهاڻي- ڪتاب ”سپنن جو انت“ جو ٽائيٽل پڻ، پنهنجي نانوءَ موجب، ڏک جي ڪيفيت جي عڪاسي ڪري ٿو ۽ درد کي اکڙين ۾ اُڀاري ٿو ۽ چپن کي ٽَهڪن بدران سُڏڪن جو لباس اوڍائي ٿو.
رضوان گل نه صرف سٺو مضمون نگار، شاعر ۽ مترجم آهي، پر سٺو ڪهاڻيڪار به آهي. سندس ڪهاڻين جي هن مجموعي ”سپنن جو انت“ ۾ شامل ڪهاڻيون مختلف موضوعن، مسئلن ۽ ڪردارن کي پيش ڪن ٿيون. هن جي ڪهاڻين جي پيشڪش وڻندڙ آهي جيڪا پڙهندڙ کي ڪشش ڪري ٿي. منهنجي خيال ۾ اها به ليکڪ جي ڪاميابي آهي ته پڙهندڙُ هن کي دلچسپيءَ سان پڙهي، ۽ رضوان کي پڙهندڙ چاهه سان پڙهندا آهن. جنهن ريت، رضوان گل جي اڳين چئني ڪتابن ـــــــ پنج ڏينهن (ترجمو)، ساهت ڏيهه جا سرجڻهار (سوانحي ۽ اڀياسي مضمون)، پيار جي پهرين بارش (شاعري) ۽ جاگرافيءَ جي لغت (انگريزي-سنڌي پهرين لغت) ــــــــ کي پسند ڪيو ويو، ان طرح سندس هنن ڪهاڻين کي به پسند ڪيو ويندو، اهڙي مون کي پڪ آهي.
جيئن انڊلٺ جي سونهن جو سبب ’ست رنگ‘ آهن تيئن رضوان گل جا به ڪيئي رنگ آهن. هي ڪتاب ”سپنن جو انت“ سندس پنجون رنگ آهي. هُو گھڻ-رُخو ليکڪ آهي، ۽ گھڻ-رُخي ليکڪ کي سڃاڻپ ٺاهڻ لاءِ گھڻي محنت ڪرڻي پوندي آهي. رضوان گل مسلسل محنت ۽ تخليقي قوت سان اها سڃاڻپ ٺاهي ورتي آهي. هُو پنهنجن رنگن جي انڊلٺ جرڪائي رهيو آهي.
رياضت ٻرڙو
29 نومبر 2013
لاڙڪاڻو