• زندگي خود به ته هڪ ڪهاڻي آهي
• زندگيءَ جي هر هڪ لمحي ۾ بيشمار ڏک، سک، محبتون ۽ نفرتون جنم وٺن ٿيون. هر ڪنهن وٽ محبت، نفرت ۽ ڏک جي ڪيفيت کي محسوس ڪرڻ جي اينگل مختلف هوندي آهي. انهن ڪيفيتن کي ايتري ئي سگھ سان پيش ڪرڻ وڏو فن آهي. اهڙو فن رضوان گل کي ڀرپوريت سان اچي ٿو.
• هن جا ڪردار جذباتي هوندي به ٺهراءَ ۾ آهن. ائب نارمل هوندي به نارمل آهن سندس ڪردارن جي سوچ جو منطقي نتيجو Positive ئي ملي ٿو. اهڙو مثال هن جي ڪهاڻي ”نڪمو“ مان ڏئي سگھجي ٿو. ’نڪمو‘ جو هيرو هن سوسائٽي جو ٽيلينٽيڊ ڪردار آهي پر ڌڪاريل. ان جو گھر اڄ به سهولتن کان وانجھيل ٻن کٽن جي پڌر ۾ ـ هينڊ پمپ لڳل ـ سندس پيءُ جو جارهاڻو رويو، اهڙو ئي جھڙو سماج جو! پر هن کي سفارش نه هئڻ ڪري بيروزگاري ذلتون ڏئي ٿي، پوءِ به هو پنهنجي پيءُ کي ردِ عمل ۾ ڪجهه به نه ٿو چوي، هو حدن ۾ ٿو رهي، هو ڏک کي جدوجهد ۾ تبديل ڪرڻ لاءِ صبح جو همت جو عَلم کڻي نڪري ٿو.
• رضوان گل جي ڪردارن ۾ ماڻهپو آهي. رضوان جي ڪهاڻين جو اثر ائين آهي جيئن سمنڊ جي وڏي ويرَ ڊوڙندي ساحل تائين پهچي آهستي آهستي نهٺائي سان واپس وڃي ۽ موٽ ۾ ڪوڏ سپيون ڏئي وڃي. رضوان جون ڪهاڻيون شدت سان اڀري ذهن جي ساحل تي پنهنجي ڪيفيتن جون سپيون ۽ قيمتي ڪوڏ ڇڏي وڃن ٿيون.
اخلاق انصاري