6. اُڻ تڻ
سياري جي شام. ڪافي هائوس جي اڇي فارميڪا لڳل ٽيبل تي ٻه گرم ڪافيون رکيل. مان به چُپ منهنجي سامهون واري ڪرسيءَ تي ويٺل پرهَه به چُپ. منهنجون اکيون ڇت ۾. پرهه جون ٻئي ٺوٺيون ٽيبل تي ۽ نظرون جُهڪيل.... پر هن جي من ۾ عجيب اڻ تڻ هئي.
”ياد اٿئي، تو چيو هو پاڻ ائين ئي گڏ هونداسين جيئن گل سان خوشبو، جيئن چنڊ سان چانڊوڪي، جيئن....“
منهنجي ڳالهه اڌ ۾ ڪٽيندي چيائين: ”پليز جبران، پليز! بس ڪر. منهنجو ساهه ٿو گُهٽجي!“
”ڇو! هاڻي تنهنجي اها سِڪَ، اها ڇِڪَ، اها محبت، اهو پيار ڪاڏي ويا، پرههَ مون کي جواب ڏي! هاڻي اهي ڳالهيون ٻڌي تنهنجو ساهه ٿو گھٽجي!؟“
پرهه ٽشو پيپر سان پنهنجا وهي آيل ڳوڙها اگھندي چيو: ”نه جبران ائين ناهي... پر مان ڇا ڪريان، مان تون سان ڀڄي شادي ڪري نه ٿي سگھان. مان مجبور آهيان، والدين جي عزت کي ڪيئن مٽيءَ ۾ ملائي ڇڏيان!“
”عورت وٽ ڳوڙها سندس سڀ کان وڏو هٿيار آهن جنهن کي هوءَ آسانيءَ سان پنهنجي فائدي لاءِ استعمال ڪري ٻين جون همدرديون حاصل ڪري وٺندي آ... پر الائي جي ڇو، پرهه اڄ تنهنجا اهي ڳوڙها مون کي مڪاريءَ کان سواءِ ڪجهه به نه ٿا لڳن.“
”اکين مان نڪرندڙ ڳوڙها صرف گرم پاڻي ناهن هوندا پر اهي لڙڪ دل جو درد هوندا آهن. مان توکي اڄ به شدت سان چاهيان ٿي جبران! مون ڪٿي پڙهيو هو ته ’پيار مرد جي جيون ۾ صرف هڪ واقعو هوندو آ، پر عورت لاءِ پهريون پيار ئي سندس زندگيءَ جو سمورو داستان هوندو آهي.‘ مان توکي ڪيئن يقين ڏياريان ته مان هن وقت به توکي ئي، صرف توکي چاهيان ٿي.“
”هاڻي تون پنهنجي پيار جو يقين ڏياري ڇا ٿي ثابت ڪرڻ چاهين؟! تون مون سان جيڪي وچن ڪيا هئا اهي ڪاڏي ويا پرهه؟! مان به ته سڀ ڪجهه ڇڏڻ لاءِ تيار آهيان! مان به ته بغاوت ڪرڻ لاءِ تيار آهيان، پاڻ سماج جي ٺاهيل هنن ديوارن کي ڊاهي سگھون ٿا... بس تنهنجو ساٿ گھرجي. ٻڌاءِ، مون سان ڀڄي شادي ڪندينءَ يا نه؟“
خــامـــوشـــــي... روڊ تي هلندڙ ٽريفڪ جا آواز...
”مان ڇوڪري آهيان جبران! هن سماج ۾ عورت لاءِ ڪابه رعايت نه آهي. مون کي جيڪڏهن پنهنجي مالڪن پڪڙيو ته ڪاري ڪري ماري ڇڏيندا... مان اهڙي موت مرڻ کان تنهنجي هٿان مرڻ کي ترجيح ڏينديس. مون کي تون ڀل ته ماري ڇڏ جبران. مون کي سمنڊ ۾ هلي ٻوڙي ڇڏ. نه ڪڇنديس، پر مان توسان ڀڄي شادي ڪري ڪاڏي وينديس!؟ ڪيترو ڀڄنديس!؟ مان ڪيترو سمجھايو آ پنهنجي والدين کي، توکي ان ڳالهه جو اندازو نه هوندو... مان ڇا ڪريان؟ مون کي ٻڌاءِ مان ماءُ ۽ پيءَ جھڙي مقدس رشتي جي عزت کي مٽيءَ ۾ ڪيئن ملايان!“
”پرهَه! ڏس منهنجا سپنا ائين چور چور نه ڪر! وري به پنهنجي والدين کي سمجھائڻ جي ڪوشش ڪر، نه ته زهر کائي ڇڏيندومانءِ، مان آپ گھات ڪندومانءِ!“
”جبران! پليز تون سمجھڻ جي ڪوشش ڪر. پليز اهڙيون ڳالهيون نه ڪر. تون ڄاڻين ٿو ته هن سماج ۾ اسان عورتن لاءِ قدم قدم تي ڪيڏيون رڪاوٽون آهن... مان ايڏي بهادر ناهيان جو پنهنجا سڀ رشتا ٽوڙي توسان نڪري پوان!“
خــامــوشــي... اکين ۾ ڳوڙها... اندر ۾ اڻ تڻ.
”اڄ تون منهنجي ڀروسي ۽ منهنجي پيار کي ٽڪرا ٽڪرا ڪري ڇڏيو آهي. منهنجي دل کي تيلي ڏئي خاڪ بڻائي ڇڏيو آ تو! اڄ مون کي اهو احساس شدت سان ٿيو آهي ته عورت ۾ اصل ۾ وفا نالي جِي ڪابه شيءِ ناهي هوندي. بس اها مردن جي دلين کي رانديڪو سمجھي کيڏندي رهندي آهي ۽ جڏهن ان رانديڪي جي قيمت ڏيڻي پوندي اٿس ته اهو ڦٽو ڪري ڇڏيندي آ.“
منهنجي موبائيل جي بيل وڳي، منهنجي ننڍي ڀاءُ نديم جي ڪال هئي.
”هيلو! ادا ڪٿي آهيو؟“ هن جي آواز ۾ گھٻراهٽ هُئي.
”مان هتي ئي آهيان شهر ۾، خير ته آهي؟“
فون Disconnect ٿي وئي، منهنجي اندر جي اڻ تڻ وڌي وئي ۽ فوراً ڪال بئڪ ڪئي.
”ها نديم! ڇا ڳالهه آهي، ايڏو پريشان ڇو آهين؟“
”ادا جلدي گھر پهچو، غضب ٿي ويو.“ هن روئڻهارڪي آواز ۾ چيو.
”آخر ٿيو ڇاهي! ٻُڌائين ڇونه ٿو؟“
”ادا! ادي فائزه....“
”ها، ڇا ٿيو آ فائزه کي؟؟“
”ادي فائزه شبيرَ سان ڀڄي وئي آ....!“
موبائيل هٿن مان ڇڏائجي وئي، دل زور زور سان ڌڙڪڻ لڳي.... ڄڻ جسم تي تيزاب هارجي پيو... اکين ۾ باهه جا اُلا لهي آيا.... ائين ٿي لڳو ته منهنجي عزت مٽيءَ ۾ ملي وئي هئي!