ڪھاڻيون

سپنن جو انت

رضوان گل جي ڪتاب ”سپنن جو انت“ ۾ موجود ڪهاڻيون نه ته ديو مالائي ڪردارن تي مشتمل آهن ۽ نه ئي وري ڪي خيالي ڪهاڻيون آهن، پر اسان جي چؤگرد گهمندڙ ڦرندڙ ۽ رهندڙ ماڻهن جي ڪردارن تي مشتمل آهن. اسان جي ئي معاشري جي عڪاسي ڪندڙ ڪهاڻيون آهن. اهڙيون ڪهاڻيون جن کي پڙهندي ماڻهو پاڻ کي به ان ئي ڪهاڻي جو ڪو ڪردار محسوس ڪري ٿو.
  • 4.5/5.0
  • 2267
  • 871
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • رضوان گل
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book سپنن جو انت

• احساسن جي نفاست سان اڻيل ڪهاڻيون

ادب جي سڀ کان وڌيڪ پڙهي ۽ ٻڌي ويندڙ صنف ڪهاڻي آهي ڇاڪاڻ ته ڪهاڻي سڌي سنئين ماڻهوءَ جي زندگيءَ سان جڙيل آهي. هڪ قابل ڪهاڻيڪار پنهنجي فني سگھ جي ذريعي ڪنهن به ماجرا کي لفظن جي مالها ۾ پوئي عام آڏو عيان ڪري ٿو.
هن وقت سنڌيءَ ۾ تمام ڀرپور ڪهاڻي لکجي رهي آهي. هن هڻ هڻان واري دور ۾ سنڌي ليکڪ پنهنجي ٻولي ۽ ادب سان ڪميٽيڊ هئڻ جو ثبوت ڏيندي ڪهاڻي ۾ نوان رنگ، نوان لاڙا، نوان خيال سموئي جديد ڪهاڻيءَ جي تقاضائن کي مدِنظر رکي ڪهاڻي سرجي رهيو آهي. رضوان گل جو شمار به اهڙن ئي جاکوڙي لکارين ۾ ٿئي ٿو. ان حوالي سان آنءُ چوندو آهيان رضوان آل رائونڊر لکاري آهي. هو هڪ ئي وقت ڪهاڻي، شاعري، ڪالم، پروفائيل، مضمون، تحقيقي لکڻيون ۽ مختلف ٻولين مان چونڊ تحريرن جا ترجما ڪري پاڻ ملهائيندو رهيو آهي. سندس اندر جي دنيا تمام گھڻي سهڻي آهي. سندس شاعري ۽ ڪهاڻيون پڙهندي ان ڳالهه ۾ ايمان پختو ٿي وڃي ٿو ته هو هڪ خوبصورت تخليقڪار آهي. پاڻ ادب ۾ مقصديت جو قائل آهي ڪٿي به لفظن جو فضول استعمال نه ٿو ڪري. سندس ڪهاڻيون پڙهي مون کي ان ڳالهه جو احساس ٿيو ته ڪيئن لفاظي کان پاسو ڪري اثر ڇڏيندڙ تخليق سرجي سگھجي ٿي.
رضوان گل جي ڪهاڻين جي هڪ خوبي اها به آهي ته هو مڪالمن ۾ فلمي انداز وارا ڊائلاگ نه ٿو ٽنبي ۽ نه ئي وري گلن ۽ بلبلن وارو پراڻو شاعراڻو انداز ٿو اپنائي بلڪه هو موضوع جي گھرج مطابق نج ۽ تُز مڪالما لکي ٿو جن کي سمجھڻ ۾ ڪا به ڏکيائي نه ٿي ٿئي. سندس ڪهاڻين جا ڪردار اسان جي ئي ارد گرد گھمندڙ ڦرندڙ آهن.
”سپنن جو انت“ ۾ شامل سندس سموريون ڪهاڻيون موضوعاتي اعتبار کان هڪ ٻي کان منفرد ۽ احساسن جي نفاست سان اڻيل آهن. سندس ڪهاڻي ”نڪمو“ هڪ اهڙي نفيس نوجوان وسيم جي المياتي زندگيءَ جي تصوير آهي جنهن لاءِ هر ڏينهن جو سج اميد جي ڪرڻن بجاءِ نفرت ڀريل روين جي اس بڻجي اڀري ٿو. ڪهاڻيءَ کي رضوان ڪو به ڊرامائي موڙ ڏئي اميد ڀرئي دڳ تي رسائي سگھيو پئي پر هن زندگي جيئن هلي پئي ان کي جيئن جو تيئن ئي پيش ڪيو آهي. اسان جو معاشرو وسيم جھڙن بيروزگار نوجوانن سان ڀريو پيو آهي. ڪهاڻي ”اُڻ تڻ“ ۾ رضوان انهن نوجوانن کي آئينو ڏيکاري ٿو جيڪي عشق جي جنون ۾ اچي ڪنهنجي ڄائي کي ڀڄائڻ ۾ دير نه ٿا ڪن. ڪهاڻيءَ جو هڪ پيغام اهو پڻ آهي ته محبتون دليون جوڙينديون آهن ٽورينديون ناهن. هن ڪتاب ۾ رضوان گل پنهنجي ڪهاڻين جي ذريعي دوکي، مڪر، ڪوڙ ۽ منافقيءَ وارن چهرن تان شرافت جو ماسڪ هٽائي سندن حقيقي چهرا نروار ڪيا آهن.
رضوان جھڙو پيارو دوست آهي تهڙو ئي سنجيده ليکڪ به. اسان وٽ ادب ۾ شخصيتن جي کوٽ ڪونهي پر انهن جي عملي ڪردار ۾ جھاتي پائي ڏسبو ته اڪثر هو انهيءَ جي ابتڙ نظر ايندا. منهنجو جيستائين رضوان گل سان ذاتي تعلق رهيو آهي ته هو پنهنجي ذات ۾ تمام وڏو ماڻهو آهي جو سندس قول ۽ فعل ۾ مونکي تضاد نظر نه آيو آهي دعا آهي ته سندس اهڙي ڪردار کي مصنوعيت جي گرهڻ نه لڳي.

عبدالسلام ٿهيم
جاتــي ــ ٺــٽـــو