خوبصورت احساسن جي شاعره نِشاءَ ڪنول
ادب جڏھن عربن جي ڌرتي تي اسريو ته ھِن لفظ(Word) کي مختلف معنيٰ جي عڪاسي سان سرجيو ويو. يورپين ادب کي انلائٽن لٽريچر (Enlighten Literature) يا پولائٽلي لٽريچر (Polite Li -Literature ) جي محور ۾ محو بڻايو, جنهن جو مطلب ھو ته اھو علم يا تحرير جيڪا ادب ، لطافت، علمي زيب ۽ زينت ڏانهن اشارو ڪري ۽ انهن جي حاصل ڪرڻ ۾ مدد ڪري يا اڃا وڌيڪ پس منظر ۾ پاڻ وٽس ائين کڻي چئون ته اھا تحرير يا تخليق جيڪا انساني طبعيت ۾ مزو، سڪون يا سرور پيدا ڪري ان کي ادبي رچاءُ يا ادبي عڪس چئبو آهي. اھا ته اسان کي ادب جي پس منظر جي ڄاڻ ملي جڏهن اسان ان ادب جي ڄاڻوگر جي جمال ۽ ڪمال کان واقف ٿينداسين ته ان جي اندر جي تخيل ۽ جذبي جي رقص مان به لطف ماڻي سگهجي ٿو.
ادب مختلف عڪسن سان نروار ٿيو آھي وقت جي واٽ تي منفرد منظر پيش ٿيا آھن اھي منظر ۽ جذبا صنفن ۾ پنهنجي بيھڪ ۽ لچڪ سان لامڪان نظر آيا ادب جو سرور گيتن ،غزلن، واين، ٽيڙن، بيتن، نظمن ۽ ٻين ڪيترن ئي رنگن ۾ نمايان نظر آيو آھي. اھا سڄي ڪاريگري جي پسنظر ۾ شاھڪار ڪاريگر جو رَتُ ۽ سَتُ ساڻس سمايل ملي ٿو ادب جو شاھڪار ڪاريگر اديب انهن جذبن جي جلون جو جاندار عڪس ھجي ٿوادب کي ادبي رنگ ڏيڻ وارو ئي اصل عشق جي آس جو اولرو سندس روح ۾ رقصان ھوندو اٿم.
سنڌ ڌرتي سدا پنهنجي پوتر ۽ پاڪ ڌرتي تي اھڙا ماڻھون جنميا آھن جيڪي پنهنجي صورت توڙي سيرت ۾ پوري دنيا ۾ منفرد آهن. انهن ۾ نشاءَ ڪنول به ھڪ آهي جنهن پنهنجي تخيل ۽ جذبي جي اظھارڻ لاء ادب ۾ پير رکيو. نشاءِ ڪنول جو پورو نالو نصرت شاھين آهي سنڌ جي ضلعي خيرپور تعلقي ڪنگري جي ڳوٺ خير محمد جيھو ۾ 3 جنوري نصير محمد جي گھر ۾ اک کولي. نشاءَ ھن سماج جي ذري ذري جي عڪاسي جو عڪس کولي بيان ڪرڻ جو ھنر رکي ٿي. وٽس فن جي بيش بھا موتين جو چمڪاٽ شاعري ۽ نثر ۾ پسي سگهجي ٿو ماحول ۾ پيل ماند جي پيڙاھن کي عڪابي اک سان تنقيدي اصلاح جي شاھڪار ڪڙي کي به ملائڻ جي جست رکي ٿي. نشا ڪنول ۾ محقق واريون خوبيون به اتم درجي جون آھن ھن منصوري دان سان پنهنجي جھول کي ڀرجھلو ڪيو اٿم
عشق جو چولو
جو پاتو سين
ھا گيڙو ۾
رڱجي وياسين
عشق امام ٿي آيو
نشاء ڪنول عشق جو گيڙو پلئه پاند ڪرڻ پيار جو درس ڏنو آهي. گيڙو رتل گودڙي کي گود ۾ غش ڪري پاڻ خالي ھٿين قرباني جي قيچ ۾ ڪامياب ٿي آهي.
خالي ھٿين
اسان ھياسين
منصوري دان مليو
جھولي ڀري ورتوسين
ھيڪر جو سچوءَ
سڪ منجھان سڏايو
ڳيچي ڳارو
پائي آياسين
سوين ڦول پاند ۾ پيا
منصوري راڳ
جو ڳاتوسين
مذھب کان
وڏو آهي انسان
رمز انهيَ کي
پوء ڄاتوسين
الا گيڙو جو پاتوسين.
مٿين سٽن ۾ انسانيت جي اصل کي ڀرپور عڪاسي ڏني آهي ازلي حقيقيتن کي ھمڪنار ڪيو آهي. سندس زندگي جي حسين پلن مان گذرڻ کي مختلف صنفن ۾ اظھاري ادب جي اوسر ڪئي آهي ايم فل(M-Phill) جي ھن شاگردياڻي پر اثر آواز جو آلاپ به روح ۾ مي رقصم رقصان آهي. ريڊيو اسٽيشن خيرپور تي ھن وقت ڪمپيئرر جا جوھر جلوا نما پنهنجي آواز سان رنڱي ٿي. نشا ڪنول طبعيتن خوبرو، فقير منش ۽ خوش سڀاء مالڪ جي سھڻي تخليق آهي. نشاءِ ڪنول شاعري کان علاوه ڪھاڻيون به لکيون آهن ۽ مقالا پڻ سرجيا آھن. پڙهڻ ۽ پڙجھڻ سان ھٻڪار ھن دلڪش ۽ صاحب ڪتاب شاعره نرم ۽ نفيس جذبن جي مالڪ پڻ آهي. سندس شاعري ۾ رچاءُ ڪمال جو اٿس.
ھجر جي اس
صفا ساڙي وجھندي آهي
وڇوڙي جي ڪاتي
پئي وڊيندي آهي
۽
ماڻھو جيئري ئي
مري ويندو آهي.
سندس نظم کي پڙهڻ سان ساھ ٿو اچي نڙي ۾ ڦاسي محبت جي ماڳ ۾ ۽ من جي مندر ۾ مورتي جي مصور شاعرا حسن جي اسلوب کي سھڻو ويس اوڍايو آهي عشق جي آس کان اتم ھجر جي اس سان عشق کي ترجيح ڏئي ڪري پيڙاھن جي پاتال ۾ پير رکڻ جو حوصلو ڏئي ٿي. وڇوڙي جي ڪات جي معيار موت جي دامن ۾ مس ٿي وڃي ٿي.
نشاءِ ڪنول ادب جي جدت مان چڱي ريت واقف آهي. وٽس نظمن سان گڏ غزلن جي بہ خوبصورت مالھا آھي شاعري مان محبت حسن زندگي عشق جو اعليٰ نمونو ملي ٿو. اچو ته سندس غزل جي حسناڪي کي ڏسون
ھيڪلائي جي اس ٿي ساڙي
رڃ جي سفر ٿڪائي وڌو آ
ٻري ٿي باھ ڪائي من ۾
جدائي صفا ٽھڪائي وڌو آ
غزل جي ھن چار سٽن جو درد دل ۾ لھي وڃي ٿو وٽس عشق ۽ انسانيت جي حقيقي معنىٰ ملي ٿي.
توکي وسارڻ ممڪن نه ھو
ناءُ دل تي ھڪ لکيل ھو
ڄڻ ته ڪو نقش چٽيل ھو
ھا! اُچارڻ ممڪن نه ھو
نشاءَ ڪنول شاعري کي پنهنجي مزاج جو کٿو پارايو آهي. نشاءَ ڪنول جي شاعري ايندڙ وقت ۾ شاعري راڻي جي نراڙ تي تاج جيان ثابت ٿيندي. ڌڻي در دعا آهي ته ھن ديس جي دلاري شاعره جيڪا ادب جي اسرڻ جي محنت ۾ مشغول آهي سان ايندڙ نسل لاءِ سرخرو ۽ نروار ثابت ٿئي.