سنڌ جي سينڌ سدائين سرهي، سنڌ سلامت صدين کان،
سنڌ جي عظمت پُڇڻي ٿَــوَ جي، ڄاڻو تارن ڪتيُنِ کان.
آثار قديمي شاهد آهن، سنڌ جي سونيءَ ڌرتيءَ جا،
تهذيب ڪيو معلوم وڃِي، موئن ــ دڙي جي گهٽيُنِ کان.
خونُ پَسينو نورُ نِچويَل، هارِي نارِي پورهيت جو،
سهڻين چيزن ٽوپين پٽڪن، راز پروڙيو رَليُن کان.
سنڌ جي محبت سڀڪجهه تن لئه ، سنڌ جا عاشق جيڪي سچا،
ديس جي ڌڙڪن ڌار نه آهي، ديس واسين جي دليُنِ کان.
مهمان نوازيءَ تي مهمانن، تن کي ڪهڙا پايا هارَ،
پو به نه پنهنجي وَڙَ کان وانجها، سمجهُو سمجهو سخيُنِ کان.
سرويچ سڏيون “مهراڻ ڪنڌيون جنت الفردوس” آهن،
سچ پچ پوکون گلَ وڻ مهڪنِ، واس وٺو ڀلي وليُنِ کان.
“سنڌڙيءَ تي سر ڪير نه ڏيندو” سچ چيو آ شيخ اياز،
سنڌ جو عشق پڇي ڏس خاطي ! سادن سهڻن سنڌينِ کان.