نوَ مهينا
پيءُ جي وفات کان فوراً بعد پٽن ۾ ملڪيت تان ڏڦيڙ پئجي ويو.
موڀي پٽَ چيو، ”بابي سان ڌنڌي ۾ آئون گڏ رهيو آهيان، مارڪيٽ واري جاءِ ۽ هيٺيان چار ڀانڊا منهنجا آهن. آئون ٿو وڃي ٻارن سان اتي رهان.“
ننڍن ٻن پٽن هڪدم موجودہ گهر ۾ اک وجهندي چيو، ”هن جي رِنووَيشين اسان ڪرائِي آهي، هتي اسان پنهنجن ٻارن سان رهنداسين.“
پيءُ جي ڏک ۾ سڏڪا ڀريندڙ آخري پندرهن ورهين جي پٽ، بيوسيءَ ۾ پنهنجي وجود جي حصن جو لقاءُ ڏسندڙَ، ماءُ جي هنج کي چُهٽندي معصوميت مان چيو، ”آئون هتي پهرين به نَو مهينا رهيو آهيان.. هيءَ منهنجي ملڪيت آهي..گهر جو ڪهڙو به حصو ملي، آئون هن سان رهندس.“