نثري ٽڪرا
حمالي :
ڏھه ڪلو جي وجود تي پندرنهن ڪلو جي ڪتابي ٻوري کڻي اسڪول ويندڙ معصوم ٻار کي ان حماليءَ جي پوري مزدوري به ڪانه ٿي ملي.
سڪون:
بُٺو ٿيل خوشنصيب وار، جڏهن مقدس هٿڙن سان تيل ۾ ترن ٿا...ڪاش ..!! اِنهن سڪون وارن لمحن کي قيد ڪري قيامت تائين
سڪون اندوز ٿيندو رهجي.
پرينءَ جو شهر:
پرينءَ جي شهر مان ان اميد تي واپس موٽي آيس، ته ساڳي ئي فضا ۾ هن جا ڇڏيل ڪجهه ته ساهه مون به کنيا هوندا.
سوچ:
اسان جي سوچ به ڪمال آهي!! صبح جو سوير موٽي گهر ايندڙ عورت تي شڪ جي نظر... ۽ صبح جو سوير گهران نڪرندڙ عورت تي فخريه نظر...
بي حسي:
فقير اڳيان نوٽن جي اٿل پٿل ڪري، ”پئسا کُلا ناهن.“ چئي کيس موٽائڻ ايئن آهي، جيئن ڪنهن بکايل کي ڀر ۾ ويهاري، ان جي اڳيان خوشبودار کاڌو کائجي..!
محرومي
رُشوت خور، پهرين تاريخ واري خوشيءَ کان محروم هوندو آهي.
بدنصيب:
بد نصيب آهي اهو شخص..!!
جنهن وٽ کليو اڱڻ هجي ۽ ٿڌڙين هوائن هوندي، پاڻ اي سيءَ ۾ پيو هجي.
اڙي او ڄٽ:
اڙي او ڄٽ...!!
سنگل روڊ آهي، گاڏيءَ جون Head Lights لَو Low تي رک..
ڇو ٿو سامهون ايندڙ جون پِٽون کائين.
پيارا مزدورؤ…!
اڄ موڪل ته اسان، مهيني تي بنا پورهئي جي پگهار کڻڻ وارن جي آهي، اوهان وڃي ڪمائيندئو ته کائيندئو..!
بنا عنوان جي....
اليڪشن جي ڏينهن ۾ اميدوار،
۽ شاديءَ جي ڏينهن ۾ گهوٽ،
ضرورت کان وڌيڪ،
ماڻهن کي، کِلي کِيڪاريندا آهن.
عزرائيل جي اچڻ جي نوٽيفڪيشن ڪانه ايندي..
ها.. خبر اٿم ته هُوءَ مون کي چاهي ٿي،
سندس نيڻ ئي ته منهنجا مُخبر ٿيا هئا..
پڇيائين:
”ڪيئن ٿي لڳان توکي؟“
وراڻيم:
”مينهن پوڻ کان پوءِ ساوڪ جهڙي.“
تنهنجو ٻُڌڻ به ڄڻ اکين سان هو.
منهنجي ڀڻڪ تي نهارڻ تنهنجو،
پڇيائين:
”ٻاهر برسات وسي پئي؟“
وراڻيم:
”اوهان جي نڪرڻ جو انتظار اٿس.“
تنهنجي مٿي تي رکيل پوتيءَ جي ڇانوَ، تنهنجي لڄ کي،
تاپشي بدنظرن جي ڪرڻن کان روڪي ٿي.
هٿ ڏڪن ٿا ڪجهه ڀي لکڻ ۾،
سردخانو ٿو لڳي انباڪس تنهنجو
سهڻي آ برسات مگر،
مرڪ تنهنجيءَ جو ڪهڙو مَٽُ
دل ڌرتيءَ تي گهُٽ آ ڪلهه کان،
برسات ٿيندي اکين مان شايد..
او سانوِڻي! او سانوِري!
پنهنجي نالي تي نه وڃ..!
ويجهو وسين ٿي،
مون وٽان ڇو ٿي لڙين..!
بس....! مون کي،
تنهنجي اُها،
خوشي وڻندي آهي،
جيڪا مون کي،
بيوَقوف ڪرڻ کان پوءِ، تنهنجي چهري تي،
نمودار ٿيندي آهي
اهڙي ڪا ڌُوڙ وسي،
جا اندر به اڇو ڪري.
ڊاڪٽرَ ويچارا به قيامت جي ڏينهن سُورن ۾ هوندا..
هر ٻيو ماڻهو ٿو چوي:
”ادا، ڊاڪٽر منع ڪيو آهي، ان لاءِ روزو ڪونه رکيو اٿم.“