جُهڙالي موسم
اڪثر هٿن ۾ ماچيس، هڪ اميد اکين ۾ ترندڙ، ديوانه وار چاڪ گريبان دلاور علي ، پيچرن جي پاڙن ۾ پيل ڪچري کي ساڙيندو وتي ٿو...
طنزيه سوال اڪثر سندس سماعتن تي پون ٿا.
”او مجنون، صفائي کاتي ۾ ملازم به ناهين... خوامخواه ڇو پيو ماحول کي دونهَن سان گدلو ڪرين؟“
ويچارگيءَ مان مرڪي ڀُڻ ڀُڻ ڪندي، ڄڻ پاڻ کي ئي مخاطب ٿي ورندي ڏئي ٿو، يا شايد ڪنهن جا چيل لفظ ورجائي ٿو..
”دلاور.. هي ڏس دونهون! آسمان ۾ وڃي ڪڪر ٿا بڻجنئي..الاءِ، ڇو سدائين جهڙالي موسم ئي تو ڏانهن ڇڪي ايندي آهي مون کي..“