هيپي هولي
ڪالهه اچانڪ برسات پئي ته تفريح لاءِ نڪري پيس، رستي تي بيٺل اڪيلو ٻار ڏٺم. برسات جي پاڻيءَ سبب سندس هٿڙن ۾ جهليل رنگ، آڱرين جي وٿيُن مان آهستي آهستي ٽمي هيٺ ڌرتي کي رنڱي رهيو هو. ٿوري دير کان پوءِ برسات بند ٿي وئي، هاڻ نه هٿن ۾ رنگ بچيو هيُس نه سندس خوشيءَ ۾ ساٿ ڏيندڙ برسات جو پاڻي.
لاچاريءَ مان آسمان ڏانهن نظر ڪيائين ته هڪ عجيب مرڪ سندس چپن تي نمودار ٿي، سندس نظرن سان ڏٺم ته هُو آسمان ۾ ظاهر ٿيل انڊلٺ کي ڏسي رهيو هو ۽ چپن ۾ چئي رهيو هو، ”هيپي هولي... هيپي هولي...“