ڪپڙي جو ٽُڪر
شهر ڏانهن ويندي پنهنجي ڳوٺ جِي غريب آباد جي جهوپڙين تي نظر پيم... مٽيءَ سان لٽيل رستي تي، اگهاڙن پيرن سان ڌوڙ اڏائي ويندڙ معصوم ٻار... جن ۾ هڪ گدلي پتڪڙي ڇوڪري هر هر پنهنجي گنجي مٿي تان سرڪندڙ پوتڙي کي واپس مٿي تي رکندي ڊوڙندي وڃي رهي هئي...
شهر پهتاسين، جتي بنگلن جون قطارون، صاف سٿرن رستن تي بال سان کيڏندڙ سلڇڻا، اوچا ڪپڙا ۽ جوتا پهريل ٻار ۽ ڪجهه جوانيءَ ۾ پير پائيندڙ نياڻيون، فر فر انگريزيءَ ۾ هڪ ٻئي سان مخاطب هيون.
.. پر افسوس. . ڪپڙي جو ٽڪر سندن ڪلهي تي به نه هو. .