ٻه وِڦلندڙ راتيون
]سومر رات[
”سچ پچ ته مان هڪ قيدڻ آهيان، جيڪا هڪ گهر ۾ قيد آهي ۽ کانئس جبري پورهيو ٿو ورتو وڃي. ٿانوَ ٻهاري، ٻار، سس، سهرو، نڻان، مهمان، رات ڏينهن پورهئي ۾ ٿو گذري. ها ڏوھه آهي شادي، هڪ اهڙو جرم جنهن کان پوءِ عورت کي سڄي ڄمار، عمر قيد جي سزا ٿي ٻڌائي وڃي... عام قيد ۾ به ته ماني گرھه ملي ٿو.. ڪپڙو لٽو، رات ۾ ته ڀلا سڪون جي ننڊ آهي.. نه مڙس نه سندس گلوگيري ڪرڻ جي نوبت.. هاهاهاها... ! عزت..؟؟ تقدس؟؟ ڳالهه مڙئي ساڳي آهي... عورت عزت وٺڻ لاءِ ٿورئي ڄائي آهي. عزت وڃائڻ لاء ڄائي آهي..“
]اربع رات[
”سانچي ۾ قيد زندگي به ڪا زندگي چئبي..! صبح کان شام تائين روزگار جي پٺيان ڌڪا ٿاٻا، جُهڙيءَ ڦُڙيءَ ڪمائي اچڻو آهي. نه ته چوندي، ’هيءَ شئي هُوءَ شئي آڻي ڏي. پئسا نه ٿِي ته آئون ڇا ڪريان؟‘ هر شئي حاضر پوءِ به نخرا، جيڪي منهنجي پنهنجي وزن کان به ڳرا ٿا لڳن. رات گهر جي چوديواريءَ ۾، موڪل جي ڏينهن گهر جي فردن ڪمن ۾ مگن. نه دوست نه يار... نه گهمڻ نه ڦرڻ... تون گهر ۾ قيد آهين ته، آئون خفي ۾ قيد آهيان...“
بس انهن راتين کان پوءِ هاڻ هر رات خاموش آهي. سڪون جي ننڊ آهي. هاڻ ڪير به نٿو وِڦلي.