ستن پُٽن ماءُ
ڇِيٽَ جو وڳو پهريل.. هٿ ۾ لٺ، کڳو وجود، هڪ اک تي ڪپهه ٽيپ سان لڳل، مٿان ڪارو چشمو پهريل پوڙھي، رش هوندي بس ۾ چڙھڻ جي ڪوشش ۾ هئي..
ڪنڊيڪٽر هڪل ڪئي، ”هل پوڙھي.. سگهي چڙھه..“
”ابا اک جي آپريشڻ ڪرائي اٿم، گهڙي ساعت جهل لاريءَ کي ته ڪرِي نه پوان..“
”اڙي امان.. هڪڙو پير قبر ۾ ٻيو زمين تي، هاڻ ڪهڙو ويهي سئيءَ ۾ سڳو وجهندينءَ.“
پوڙھيءَ دڙڪو ڏيندي چيس، ”حجت نه ڪر، ستن پٽن ماءُ آهيان..“
ڪنڊيڪٽر کلندي چيس، ”امان..؟؟!! ڀلا ٻڌ.. ست پٽ اٿئي ڪٿي؟؟“
پوڙھي ماضيءَ مان جواب ڳولڻ وئي هلي، ايتري ۾ وري هڪل ٿي..
”چڱو پوڙھي... هٿ ڏي... ته مٿي چاڙھيئين..“.