پنھنجي پاران
مون زندگيءَ ۾ جيڪي به ڀَلائيءَ جا ڪم ڪيا آهن، اُهي پنھنجي ايمانداريءَ سان ڪيا آهن. اهي ڪنھن تي احسان نه آهن پر منھنجو فرض آهي. مان ڪنھن به انسان کي بکيو ۽ ڏکيو ڏسي ناهيان سگهندو. ڪنھن جي به بک کي مان پنھنجي بُک ۽ ڪنھن جي به ڏک کي مان پنھنجو ڏک سمجهندو آهيان. اهو ڪم ڪندي مون کي دلي سڪون ملندو آهي. منھنجي در تي ڪو سوالي اچي ۽ خالي موٽي، اهو ناممڪن آهي. ان سموري پورهئي کي دوستَ مانُ ڏين ٿا. ماڻهو مون کي پنھنجو سمجهن ٿا، منھنجي لاءِ سموري زندگيءَ جي ميراث اُهي ئي محبتون ۽ عنايتون آهن.
ڪتاب آڻڻ جي خواهش حقيقت ۾ ڪامريڊ سوڀي گيانچنداڻيءَ جي هئي. افسوس آهي ته هن ڪتاب کان اڳ ئي ڪامريڊ سوڀو اسان کان وڇڙي ويو. جنھن کي هن ڪتاب جي مھورتي تقريب جي صدارت پڻ ڪرڻي هئي. ان ڳالهه جو سدائين افسوس رهندو.
ڪامريڊ سوڀي، محمد علي پٺاڻ تي زور پئي رکيو ته اهو ڪم ڪنھن طرح سرانجام ڏيئي. هي ڪتاب به محمد علي پٺاڻ جي صلاح مصلحت ۽ خواهش مطابق اوهان تائين پھتو آهي. جنھن لاءِ علي بخش پٺاڻ جا به خاص احسان جنھن هن ڪم جي سرانجاميءَ لاءِ جاکوڙ ڪئي. ۽ عيسى ميمڻ جا ٿورا آهن جنھن کوڙ سارا خفا ۽ ذميواريون نڀايون آهن.
مان زندگيءَ ۾ جيڪو به حاصل ڪيو آهي اهو انور پيرزادي جي طفيل آهي. انور پيرزادي کان سواءِ منھنجي ذاتي اڻپوري آهي. ”ماما انور پيرزادا توهان جا ٿورا لاهي نه سگهيو آهيان، زندگيءَ جي آخري هڏڪيءَ تائين ڳائيندس پيو.“
مامي محمد علي پٺاڻ ۽ مامي انور ابڙي سميت سڀني جا احسان آهن جن مون تي لکيو، مون کي عزت ڏني آهي. خاص احسان منھنجي جيون ساٿياڻي سڪينه جا آهن جنھن نه صرف ٻين جي خاطر جيئڻ لاءِ اتساهيو ۽ ٻانھن ٻيلي ٿي، مون کي سدائين حوصلو ڏيندي رهي آهي.
آخر ۾ مان انھن سڀني جو ٿورائتو آهيان جن مون کي پنھنجو سمجهيو ۽ مون تي مضمون ۽ تاثر لکيا.
ماما رمضان ساريو
(ٻلهڙيجي)