”منهنجو بابا “ : نياڻي ياسمين بانو
اهو ڪم هڪ فرد ڪري رهيو آهي، ان سان گڏوگڏ ڪارڊ، ڊوميسائيل وغيره ٺھرائڻ، بجلي ۽ گئس جا بل کڻي در در پھچائڻ. ان کان پوءِ پئسا ۽ بل واپس آفيس ڏانھن کڻي وڃڻ انھن آفيسرن کي سنڀالي ڏيڻ جو ڪم پڻ ڪندو آهي.
بابا سائين وٽ مريض ماڻهن جو تمام گهڻو قدر هوندو آهي، ڇو ته پاڻ به سدائين علاج کائيندو رهي ٿو. پاڻ سدائين بيمار رهڻ سبب به ٻين ماڻهن جي ڪم ايندو آهي، ڏينھن هجي يا رات جڏهن ڪو مريض بابا ڏانھن آيو چيائين ته،”ماما رمضان، مون کي اسپتال وڃڻو آهي توهان اسان سان گڏ هلو.“ ته بابا سائين انھيءَ ماڻهوءَ سان گڏجي ويندو آهي. ائين ڪيترائي ڀيرا اتفاق ٿيو آهي، ته بابا سائين ڪراچيءَ کان ايندو آهي ته انھيءَ ڏينھن ڪو ماڻهو آيو پر پوءِ به بابا سائين انھيءَ ماڻهوءَ کي جواب نه ڏيندو آهي، انھيءَ سان گڏجي ڪراچي ويندو. بابا سائين پنھنجي ننڊ ۽ سڪون لاءِ نه سوچيندو آهي ۽ چوندو آهي ته ”انھيءَ مريض کي شفا ملي اهو ئي منھنجي لاءِ سڪون آهي“. بابا سائين اڃا گهر ايندو آهي ته ڪنھن در تي سڏ ڪيو ته بابا تيار ٿيل ماني به نه کائيندو آهي، ان ماڻهوءَ جي ڪم سانگي ويندو آهي.
اهڙا نيڪ دل انسان تمام گهٽ آهن، بابا سائين ايترو ته سادو آهي جو ڪنھن به انسان سان وڏائي نه ڪندو آهي. بابا سائين پاڻ کي هميشه گهٽ رکندو آهي. تڪبر ۽ وڏائي هرگز نه اٿس. جامع مسجد جي صفائي ۽ محلي جون گهٽيون به پاڻ صاف ڪندو آهي. بابا سائين ڳوٺ هوندو آهي ته گهٽين صاف سٿريون ڇڻڪار ڏنل ۽ مھڪندي نظري ايندو آهي.
بابا سائينءَ جو گذارو هڪ ننڍڙي دڪان تي آهي، جنھن ۾ ٻاراڻيون شيون رکيل آهن. بابا سائينءَ کي پٽاڻو اولاد نه آهي. پنج نياڻيون اٿس پر نياڻين لاءِ چوندو آهي ته ”اهي منھنجون نياڻيون نه پر منھنجا پُٽ آهن“. بابا سائينءَ جون نياڻيون گهر ۾ پورهيو ڪنديون آهن. بابا سائين جڏهن ڪراچي ويندو آهي ته صرف رب پاڪ جو نالو گهر ڇڏي ويندو آهي ۽ اسان نياڻين جي به هر وقت اها دعا آهي ته رب پاڪ بابا سائينءَ کي پنھنجي حفظ و امان ۾ رکندو، ڇو ته بابا سائين ئي اسان جو هن دنيا ۾ سھارو آهي ۽ منھنجو عرض آهي ته ٻلهڙيجي جي نوجوان ڀائر کي ته چاچا انور پيرزادو ۽ بابا رمضان سارئي جي ڏنل واٽ تي هلن ۽ انھيءَ روشن ڏيئي کي هميشه روشن رکن.
**