(1)
“هيلو!”
پريان ڪو به آواز نٿو اچي.
“هيلو!.....هيلو!.... پليز ڳالهايو!”
موٽ ۾ هڪڙو ٿڌو ساهه الائي ڪيترا فاصلا طئي ڪندو هن جي ڪنن سان ٽڪرائجي ٿو. انهيءَ پل ئي پريان ڳالهايو وڃي ٿو- “هيلو!”
سريلو عورتاڻو آواز هن جي ڪن ۾ رس ڀري ٿو- هلڪو، اداس ۽ ٿڌيرو آواز.
“توهان کي ڪنهن سان ڳالهائڻو آهي!؟” هو کانئس پڇي ٿو.
“توهان سان ڳالهائڻو آهي!”
“مون سان؟” هو ٿورڙي اچرج وچان وراڻي ٿو.
“ها توهان سان.” پَريان هلڪي ۽ اداس جلترنگ جهڙي آواز ۾ هورڙيان چيو وڃي ٿو.
“معاف ڪجو، مون توهان کي سڃاتو ڪونهي.” ڌيرج ۽ مهذب پڻو سندس آواز ۾ لهي اچي ٿو.
“سڃاڻپ جو ڪو الڳ وجود ڪونهي؛ اها سدائين اڻ ـــ سڃاڻپ مان پيدا ٿيندي آهي.”
لفظ هن جي دل ۾ لهي وڃن ٿا. کيس لڳي ٿو ته ڪو نئون ناتو سرجي رهيو آهي ـــ ايئن جيئن ڪنهن موسيقار جي آڱرين ۾ سُر سِرجڻ لڳندو آهي.
“توهان چپ ڇو ٿي ويؤ؟ ڳالهايو ڇو ڪونه ٿا؟ توهان کي ايئن منهنجو فون ڪرڻ نه وڻيو آهي!؟”
“نه، نه. ايئن ناهي. دراصل توهان ڳالهه ئي اهڙي خوبصورت ڪئي، جو آئون ان تي سوچيندي لاجواب ٿي ويس.” هو وراڻي ٿو.
“يا ڪٿي ايئن ته ناهي ته توهان ڪنهن اهم ڪم ۾ مصروف هجو ۽ مون توهان کي کوٽي ڪيو هجي!؟” هوءَ ٿورڙي ٻڏتر منجھان کانئس پڇي ٿي.
“نه، اهڙي ڳالهه ناهي. رات جي هن پهر ۾ ڪنهن عورت سان ڳالهائڻ کان وڌيڪ سهڻو ڪم ٻيو ڪو ٿي سگھي ٿو ڇا!؟” هو شرارتي انداز سان ورندي ڏئي ٿو.
پرئين پاسان ٽهڪ جي هلڪي گونجار ٿئي ٿي.
کيس لڳو ته ٿوري دير اڳ ۾ ٻنهي پاسي حجاب ۽ اڻ سڃاڻپ جي جيڪا برف ڄميل هئي، سا انهي ٽهڪ جي گرمائش ۾ وگھري وئي.
“توهان ته شاعرن جهڙيون ڳالهيون ٿا ڪريو!”
سانوڻ کي جملي ۾ مرڪ جي خوشبو محسوس ٿي.
“ڪو باذوق ڇوڪرو ۽ ڇوڪريءَ جڏهن به پاڻ ۾ ڳالهائيندا آهن ته شاعرن جهڙيون ڳالهيون پاڻهي ڄاڻهي ٺهي پونديون آهن. شايد انهيءَ ڪري به جو عورت بذاتِ خود شاعري آهي.” انهي جملي سان گڏ، موٽ ۾ هو به کيس مرڪ موڪلي ٿو، جيڪا نه ڏسندي به هن جي دل جھٽي وٺي ٿي.
“واهه! ڪيڏي نه خوبصورت ڳالهه آهي...! مون کي خبر نه هئي ته جيڪو ماڻهو ٿوري دير پهريائين لاجواب بڻيل هو، اُهو اهڙيون سهڻيون ڳالهيون به ڪري سگھي ٿو.”
“اڇا!”
“جي ها.“
ٻنهي جي وچ ۾ ويرم کن لئه خاموشي ڇانئجي وڃي ٿي.
“معاف ڪجو، مون توهان کان اڃا تائين توهانجو نالو نه پڇيو آهي. ڇا توهان پنهنجو نانءُ ٻڌائڻ پسند ڪندؤ؟”
“سانوڻ.” هو ٺهه ڦهه جواب ڏئي ٿو.
“ڏاڍو سهڻو نالو آهي. مائٽن رکيو آهي يا تخلص وغيرهه اٿو؟” جملي جو پويون حصو هوءُ آهستگيءَ سان ۽ ڇڪي ادا ڪري ٿي.
“بلڪل ڇٺي جو نالو اٿم. تخلص وغيرهه ته شاعرن اديبن جا هوندا آهي. پاڻ انهي جنس مان ئي ناهيون.” هو کلندي جواب ڏئي ٿو.
“ٺيڪ آهي بابا ٺيڪ آهي، سمجهي وياسين. پر اِهو ته ٻُڌو- سانوڻ سان مينگهه ملهارن ۽ وسڪارن جو تصور دماغ جي اُڀَ تي کنوڻيون بڻجي کنوي ٿو. سو توهان به مينگهه ملهار جهڙا ماڻهو آهيو يا مڙيئي نالي ۾ نهال-سانوڻ-آهيو!؟” هوءُ شرارت وچان کلندي پڇيس ٿي.
“ماڻهو فقط محبت ۾ ئي مينگهه ملهار ٿي سگهندو آهي. نه ته حياتي رڳو نٽهڻ ئي نٽهڻ هوندي آهي.” هن جي آواز ۾ ڪا اڄاتي گهرائي ڀرجي ٿي اچي.
“لڳي ٿو ته سائين جن فلسفيءَ به آهن.”
“آئون فلسفيءَ هجان نه هجان، پر لڳي ٿو ته اوهان ماڻهو کي مکڻ هڻڻ جون ماهر ضرور آهيو.”
“ڀليا آهيو ميان! هيءُ مکڻ جو نه پر ڊالڊا جو دؤر آهي.” ٻنهي پاسن کان بي اختيار ٽهڪڙا گونجن ٿا.
“هڪڙي ڳالهه پڇان!؟”
“ڀلي پڇو، جيءَ پڇو!؟”
“توهان پنهنجو نالو ٻڌائي سگھو ٿيون!؟”
“آ، ها، ها، ها!” هوءَ هڪڙو وڏو ساهه کڻي ٿي. “تڪڙ ڇو ٿا ڪريو؟ عورت سدائين آهستي کُلندي آهي. هڪڙي ڏينهن پڇڻ کانسواءِ ئي توهان کي پنهنجونانءُ ٻڌائي ڇڏينديس. ٺيڪ آهي؟ يا ناراض ٿيا آهيو؟”
“نه، آئون ناراض نه ٿو ٿيان. ٺيڪ آهي، جيئن توهان جي مرضي. اسين مسڪين ماڻهو ڀلا ڇا ٿا ڪري سگهون؟”
“توهان رڳو اهو ڪريو جو ناراض نه ٿجو!”
“ٺيڪ آهي بابا، نه ٿينداسين. بس نه!”
گهڙي پلڪ لاءِ ماٺ ڪمري ۾ڌوڪي اچي ٿي ۽ رات وڌيڪ گهري ٿي وڃي ٿي. هو اتي ويٺي ويٺي ئي هٿ وڌائي پاسي واري دري کولي ٿو. اتر جي هوا زوزاٽ ڪري کيس ويڙهجي وڃي ٿي. کانئس سوساٽ نڪري وڃي ٿو. هو هڪدم دري بند ڪري ٿو ڇڏي.
“ڇا ٿيو!”“ پريان پڇيو ٿو وڃي.
“دري کوليم ته ٿڌي هوا آئي آهي. اصل پارو پيو پوي. ان ڪري جسم مان سيسڙاٽ نڪري ويا آهن. ”
“اڇا!” هوءَ کِلي ٿي پوي.
ڳالهڙين جي ڏور کُلي ٿي ته وري سِگهي ويڙهجي ڪانه ٿي. هو ڳالهائيندا ٿا وڃن. راتڙي رڙهندي ٿي وڃي.
“آئون ويلي اويلي فون ڪري توهان جي ننڊ ڦٽايان ته توهان کي خراب ته ڪونه لڳندو؟” هوءَ سانوڻ کان پڇي ٿي ويهي.
“نه، بلڪل نه. توهان جيڏي مهل به چاهيو بنان جهجهڪ جي مون کي فون ڪري سگهو ٿيون. بلڪِ مون کي توهان جي فون جو انتظار رهندو.”
ٻيهر ڳالهائڻ جي انجام تي جنهن مهل هو فون بند ٿا ڪن، رات باقي ڪو پهر کن وڃي بچي ٿي. هو ڪتاب بند ڪري ٽپائي تي ٿو رکي ۽ سمهڻ جي سنبت ڪندي هنڌ کي ٺيڪ ڪري ٿو. هو پاڻي جو گلاس پيِ هنڌ تي ليٽي ٿو ته کيس پنهنجي دل خوشي سان ٽٻٽار محسوس ٿئي ٿي. هوريان هوريان سندس اکڙين جي ماٿري ۾ ننڊ لهي ٿي اچي.
* * *