(11)
خون ۽ کٿوري نه لڪندي آهي.
عشق ۽ مشڪ نه لڪندو آهي.
ٻولين جون چوڻيون، پهاڪا ۽ محاورا ٻولين جو اثاثو هوندا آهن. چوڻيون لوڪ ڏاهپ، سماجي شعور ۽ صدين جي تجربن جون آئيني دار هونديون آهن. اهي زندگي مان ڦٽنديون آهن ۽ زندگي جي ترجماني ڪنديون آهن. انهي ڪري منڊي تي ٽڪ وانگر هونديون آهن ۽ هر دؤر ۾ جرڪنديون رهنديون آهن. مٿينءَ چوڻي پڻ دؤر دؤر ۾ منعڪس ٿيندي رهي ٿي. واقعي عشق ۽ مشڪ لڪيي نه لڪندو آهي. هيءَ اها وٿ آهي، جنهن کي ڪير به ڇپر ڪري نه سگھيو آهي.
عشق ۾ سانت ڳالهائيندي آهي ۽ راز، بنان آواز جي خوشبو بڻجي واءُ ۾ وکري هرپاسي هُلي ويندو آهي.
سانوڻ جنهن ڳالهه کي دوستن کان لڪايو هو، سنگت سان نه سليو هو ۽ جنهن کي راز بنائي سيني ۾ سانڍي رکيو هو، اهائي ڳالهڙي سندس سنگتين وٽ پهچي چڪي هئي. هوا ۾ اڏامندڙ خوشبو منصور جي ڪنن ۾ سرگوشي ڪئي هئي. اڻپوري ۽ اڌوري سرگوشي، راز ۽ اسرار سان ڀريل سرگوشي. منصور هن سرٻاٽ کي چڱي ريت ڪنايو. ڳالهه هن تي پڌري پٽ پيئي هئي. هن فوري طور تي انهي جي ڄاڻ همير کي ڏني.
هاڻي هنن تي اهو راز عيان ٿيو ته ايڏن سارن ڏينهن کان سانوڻ ڇا لاءِ هنن کي گهٽ وقت ڏيئي رهيو هو؟ هن کانئن ڇا لاءِ ڪنارا پئي ڪيا؟ ڪهڙي مصروفيت هئي، جيڪا هن کي رنڊائي رهي هئي؟ هو ٻيئي ڄڻا چٽي ريت نتيجي تي پهچي چڪا هئا.
هوءَ ڪير هئي؟ ڪيئن هئي؟ سو پتو ڪونه هُين. پر اها پڪ هُين ته ڪائي آهي، جنهن کي سانوڻ پنهنجي دل جي راڻي بڻائي رکيو آهي. جيڪا هنن کان سندن دل وارو دوست ڦري رهي آهي. بهرحال ڳالهه پڌري پٽ پيئي هئي ته ڪائي آهي.
عشق جو راز هر دل کي اتاولو ڪندو آهي- ٻڌندڙ جي دل کي به. ۽ هر ڪو ئي ان جي تهه تائين پهچڻ چاهيندو آهي. سو هي ٻيئي يار به اتاولا هئا ۽ ترت ئي پورا تفصيل معلوم ڪرڻ ٿي گهريائون. سو يڪدم مليا ۽ ملندي ئي ٻئي ڏينهن سانوڻ جي گهر ڏانهن هلڻ جو پروگرام ٺاهيائون.
* * *