(16)
جيئن ته دعوت جو سڄو بندوبست ۽ ريچڪ منصور جي ئي مرهون منت هو، تنهنڪري سانوڻ جو خيال هيو ته ڪجهه ڏينهن لاءِ دعوت کڻي ملتوي ڪجي. پر منصور ساڻس سهمت نه ٿيو.
“اهو سٺو سنوڻ نه ٿيندو. دعوت وقت تي ٿيڻ کپي. رهيو اسان جي دوست جي محبوبا کي ڏسڻ جو سوال، ته ان کي ٻئي ڀيري به ڏسي سگهجي ٿو. ٻئي ڀيري آئون بلڪل توهان سان گڏ هوندس.” منصور وراڻيو.
“پر اهو مناسب ڪو نه ٿو لڳي ته دعوت تنهنجي پاران هجي ۽ تون ان ۾ نه هجين.” همير منصور سان مخاطب ٿيندي سانوڻ جي ڳالهه کي ٽيڪ ڏني.
“آئون يا تون، يا سانوڻ- پاڻ ٽنهي ۾ ڪڏهن به ڪو فرق نه رهيو آهي. منهنجي غيرموجودگي ۾ تون ميزباني جا فرض نڀائجانءِ.” منصور کيس جواب ڏنو.
اهڙي ريت منصور هنن کي ان تي راضي ڪيو ته سڀاڻي منجهند واري دعوت ملتوي ٿيڻ نه گهرجي. البت هو صبح سويري ئي انٽرويو مان واندو ٿي ويو ته پهچڻ جي پوري پوري ڪوشش ڪندو. ايئن چئي شام جو هو دوستن کان کليل دل سان موڪلائي ڪراچي روانو ٿي ويو هو.
جيتريقدر هن جي پهچڻ جو سوال هو، ته اها هنن کي اڳواٽ ئي پڪ هئي ته هو ٻئي ڏينهن دعوت واري وقت تي نه پهچي سگهندو. هو واقعي ئي نه پهچي سگهيو.
هو انهي ڏينهن شام جو دير سان واپس پهتو هو. انٽرويو لاءِ واري اچڻ جي انتظار ۽ سفر کيس بلڪل ٿڪائي وڌو هو. ان ڪري گهر پهچي وهنجي سهنجي آرام ڪرڻ لاءِ ليٽي پيو هو. دوستن سان هو ٻئي ڏينهن مليو.
“تنهنجو انٽرويو ڪيئن ٿيو؟” دوستن کانئس پهريون سوال ڪيو.
“انٽرويو ڀلو ٿيو آهي، ويهارو کن اميدوار ٻيا به هئا. پر منهنجي کڄڻ جو امڪان پڻ گهڻو آهي.” هن خوشي وچان ٻڌايو. “اوهين چئو! دعوت ڪيئن رهي؟”
“دعوت بلڪل ڀلي رهي. البت تنهنجي کوٽ باقاعدي محسوس ٿي.”
“بهرحال اهو چڱو ٿيو آهي ته دعوت ڀلي ٿي. هونئن به هر ڪم وقت سر ٿيڻ کپي. جيڪڏهن ڪو ڪم وقت تي نٿو ٿئي ته ان سان اعتماد کي ڇيهو ٿو رسي، ماڻهو جي اهميت ۾ به ڪڏهن ڪڏهن گهٽتائي ٿئي ٿي؛ ٻين جي نظرن ۾ ڪاڻيارو ٿيڻو ٿو پئي.” منصور وراڻيو. “ان ڪري ڪنهن سان ڪو واعدو ڪجي يا پروگرام ٻَڌجي ته اهو مهل سر عمل ۾ آڻجي. انهي حساب سان ڀلو ٿيو.”
اهو ٻڌي ته دعوت سٺي ٿي هئي، منصور کي شايد هنن ٻنهي کان به وڌيڪ خوشي ٿي. هو روايتي نوجوان هو. ان ڪري روايتن جي پاسداري ڪرڻ وارن مان هو. البت هن جي لاشعور جي ڪنهن ڪنڊ ۾ اهو ملال ضرور رهجي ويو هو ته اهڙي پرمسرت موقعي تي هو غيرحاضر رهيو هو. باقي شعوري طور تي هو پنهنجن دوستن جي خوشين سان ايئن ڳنڍيل هو جيئن ڳانيءَ ۾ مڻيا ڳنڍيل هوندا آهن.
هو دير تائين هڪٻئي سان حال احوال اوريندا رهيا. جن ۾ همير صبا جو خاص طور تي ذڪر ڪيو. صبا جي ذڪر کي دلچسپي سان ٻڌو ويو. همير سان صبا جي ويجهي ٿيڻ تي ڪنهن کي به اعتراض ڪونه هو، نه سانوڻ کي، نه منصور کي. هنن کي هڪٻئي سان ساڙ ڪو نه هو. سانوڻ کلندي کلندي هميرکي، جنهن مهل هن کانئس اهڙي اجازت گهري، اها اجازت ڏئي ڇڏي ته جيڪڏهن صبا سندس ويجهو اچڻ ٿي گهري ته هو ڀلي ساڻس ويجهڙائي وڌائي؛ البت کيس هن جي مرضي جي خلاف ڪوبه قدم ناهي کڻڻو. ان ڳالهه همير کي خوش ڪري ڇڏيو هو. ڇو جو جيڪڏهن سانوڻ همير کي ان ڏس ۾ روڪي ها ته پوءِ هو چاهيندي به هڪڙو قدم به نه وڌائي ها. سندس نظرن ۾ سندن دوستي ٻي هر شئي تي مقدم هئي. پر هاڻي جڏهن کيس اجازت ملي چڪي هئي ته پوءِ ٻي ڪابه رڪاوٽ ڪانه هئي، جيڪا کيس انهي سلسلي ۾ روڪي سگهي. هن دل ئي دل ۾ پهه ڪيو ته صبا سان اٽڪيل پلاند کي پرت جي توڙ تي پڄائيندو.
ڪچهري جنهن مهل پڄاڻي تي پهتي ۽ هنن ٽنهي هڪٻئي کان موڪلايو ته ان مهل سڀني کان وڌيڪ خوش همير هيو. گهر ڏانهن ورندي هن سوچيو ته انساني زندگي ۾ ڪي گهڙيون عظيم خوشين جون هونديون آهن. مرد لاءِ اهڙين گهڙين مان هڪڙي گهڙي اها هوندي آهي، جڏهن هن جي زندگي ۾ ڪائي عورت داخل ٿيندي آهي. عورت جي محبت سان واسيل گهڙيون ٻيءَ سڄي زندگي کان وڌيڪ پرمسرت، ڀرپور ۽ ڀاري ٿينديون آهن.
هو خوشيءَ جي ٻانهن ۾ ٻکيو ايئن بي خيالو پئي ويو، ڄڻڪ خمارن ۾ لڙکڙائيندو ويندو هجي.
* * *