(8)
هو گهر ۾ گهڙيو ته پهرين نظر پڦهنس تي پيس. گهر وارا ڳوٺان موٽي آيا هئا. هو پنهنجي پڦي سان مليو، ان جي مڙس سان مليو، جيڪو سندس پڦهنس جو سئوٽ هو. هو ننڍي هوندي کان ئي ٻنهي کي پڦي ۽ چاچا بدران امان ۽ بابا چئي مخاطب ٿيندو هو.، هنن کي پنهنجا ٻه پٽ پڻ هئا. جيڪي هاڻي نوڪرين سانگي پنهنجي گهر وارين سان گڏ ڪراچي رهندا هئا. هو ٻيئي سانوڻ کان وڏا هئا. هنن پنهنجي اولاد ۽ سانوڻ ۾ ذري جو به فرق نه رکيو هو. کيس پٽ ڪري پاليو هئائون. کيس هتي ايڏو پيار مليو هو، جو کيس ڪڏهن به اصلي ماءُ پيءُ جي ڪابه ڪمي محسوس ڪانه ٿي. اوڙي پاڙي وارا هنن ٽنهي ڇوڪرن کي سڳا ڀائر سمجهندا هئا. جتي گهرن ۾ پنهنجائپ ۽ پيار هوندو آهي، اتي ويڳائپ نه رهندي آهي. پيار جي ڪنڍلي ۾ پوئجي هر رشتو “موتي” ۽ “سڳو” بڻجي پوندو آهي. هتي به ايئن ئي هو.
“توهين ڪيڏي مهل پهتا؟” هن پڦي امان کي پيرين پوندي کانئس سوال ڪيو.
“اسين شام جو پهتاسين. پر تون ٻڌائي ته تون يڪو ڪٿي هئين؟ اسين ڪجهه ڏينهن لاءِ ڳوٺ ڇا وياسين، تو رلڻ شروع ڪري ڇڏيو؟” پڦهنس کيس ڪن ۾ هٿ وجهي ڌنڌوڙيو.
“اڪيلو ويهي ويهي ٿڪي پيو هئس. ان ڪري ٿورڙو گهمڻ لاءِ نڪري ويو هئس.”
“شام کان منهنجو لاڏلو غائب آهي-۽ چئي ٿو ته مڙئي ٿورڙو گهمڻ ويو هئس. اهو ٿورڙو گهمڻ آهي!؟”
انهي دوران چاچهنس ڪمري مان نڪري وٽن آيو. جنهن ڪري سندس جان ڇٽي وئي.
“فٽان فٽ هٿ منهن ڌوئي اچ ته سانجهاندو ڪريون. آئون ماني ميز تي لڳايان پئي.” پڦي امان کيس حڪم ڏنو.
ماني کائيندي هنن کوڙ ساريون ڳالهيون ڪيون ۽ ڳوٺ جا حال احوال ونڊيا. بعد ۾، اهي سوکڙيون، جيڪي سندس لاءِ ڳوٺان آيون هيون، اهي سندس حوالي ٿيون.
“هي سُوٽر ڀاڳيري ڏنو آهي، چيو اٿس سيءَ آهن، صحت جو خيال رکي.” پڦهنس هٿ سان اڻيل سوئيٽر ڏانهس وڌايو. سانوڻ کي سندس ماءُ پاران اُڻي موڪليل سوئيٽر وڻيو. ڀيڻس کيس مفلر ٺاهي موڪليو هو. ان کانسواءِ مکڻ ۽ ماکي به هئي. ڪجهه ٻيون شيون به هيون. هن کي اهي سڀ وڻيون. هو دير تائين پڦهنس سان ويٺو ڳوٺ جا حال احوال ٻڌندو رهيو. پڦهنس خوش هئي، هو پاڻ به خوش هو ۽ خوشي جي انهي ڪيفيت ۾ گهر ٽهڪڙن سان ٻُرندو رهيو.
* * *