(12)
ايڪانت- جنهن ۾ پيار ڪڪر ڪارونڀار ٿي ايندو آهي ۽ دلين جي صديون سِڪايل ۽ سُڪايل ڌرتي سيراب ٿيندي آهي.
ايڪانت- جنهن ۾ چپ خاموش هوندا آهن ۽ چميون ڳالهائينديون آهن.
ايڪانت-جنهن ۾ اکين جو مڌ جرڪندو آهي ۽ بدن جا جام ڇلڪندا آهن.
ايڪانت- جيڪا شمع جيان جلندي آهي ۽ گل وانگر ٽڙندي آهي.
ايڪانت- جيڪا حقيقت هوندي به سپنو ڀاسندي آهي ۽ سپنو هوندي به حقيقت جو ڏِک ڏيندي آهي.
ايڪانت- جيڪا زندگي جو سجايو پڻو آهي، جيڪا زندگي جي حاصلات آهي، جيڪا جندڙي جو جُڳ جُڳ جو جادو آهي
ايڪانت- جنهن ۾ ٻه وجود هوا کان هلڪا ٿي هڪٻئي ۾ سمائجي هڪ ٿي ويندا آهن.
اڄ هو ٻيئي انهيءَ ايڪانت ۾ مليا هئا.
ٻيئي پياسيا هئا، اڃايل هئا، صدين جا سڪايل هئا. زندگي جي رڃ ۾ رُلندي ڪنهن مٺي چشمي جيئن هڪٻئي کي ڳولي لڌو هئائون.
هينئر ڪنول سراپا محبت بڻي سانوڻ جي سامهون بيٺي هئي. سانوڻ ٿورو ٿورو منجهندي، ڪجهه ڪجهه هٻڪندي، لڄارو ٿيندي ڪنول جي ڳچي ۾ ٻانهون وڌيون ۽ نگاهون سندس اکين ۾ کپائي ڇڏيون.
ڪنول سندس اهو انداز ڏسي پيار وچان مرڪي پئي.
“ايئن ڇا پيو ڏسين؟”
“ڏسان پيو ته هيءَ سڀ ڪجهه حقيقت آهي يا خواب آهي؟ بهرحال، جيڪي ڪجهه به آهي، ڏاڍو سهڻو من موهڻو آهي.”
سانوڻ جو آواز ڄڻ ڪٿان پري کان آيو.
“پيار جا پل حقيقت هوندي به خواب هوندا آهن ۽ خواب هوندي به حقيقت هوندا آهن. اهو ماڻڻ وارن تي آهي انهن کي ڪيئن ٿا ماڻين؟ ڪيئن ٿا انهن ۾ امرت رس پلٽين؟” ڪنول نهايت پيار ۽ پاڻ ارپڻ واري انداز ۾ چيو.
“تون سدائين ايئن سامهون هجين ته مون کي ٻيو ڇا گهرجي؟ پوءِ حقيقت خواب ٿي وڃي يا خواب حقيقت؛ مون کي ان جي پرواهه نه رهندي. خواب ۾ توڙي حقيقت ۾، مون کي بس رڳي تون گهرجين.”
سانوڻ ايئن چوندي ڪنول جي ڳچيءَ مان ٻانهون ڪڍي، ٻنهي هٿن ۾ هن جي مکڙي کي ايئن جهليو، جيئن ٻن پنن جي وچ ۾ موتئي جو گل هوندو آهي.
هري هري هن پنهنجا چپ ڪنول جي چپن جي ويجهو ڪيا. ويجهي ويجهي، اڃا ويجهي؛ ايترو ويجهي، جتي ساهن جي خوشبو هڪٻئي سان ٽڪرائجڻ لڳندي آهي.
چپ چپن سان مليا ۽ سرور وچان ڪنول جا نيڻ ٻوٽجي ويا.
پوءِ سانوڻ ڪنول جي اکين کي چميو، نراڙ کي چميو. سندس چڳون پنهنجن چپن ۽ اکين تي گهمايون. ۽ پوءِ سانوڻ جا چپ ڪنول جي ڳلن تان ڦرندا هيڪر وري چپڙن سان ٽڪرايا.
اتان ٿي اهي ڳچي تائين پهتا. ڪلهن کي چميائون ۽ هوريان هوري هيٺ لهندا ويا.
بدن جي اڀ تان لٽن جا ڪڪر هٽي ويا. جسم جي اؤجر ۽ خوشبو ڪمري ۾ پکڙجندي رهي. اجري ۽ نازڪ بدن تي مستي ڇائجندي پئي وئي. سانوڻ جا چپ هيٺ لهندا آيا. ارهه، پيٽ، آڱريون، سٿر... هن ڪنول جي انگ انگ کي چميو. هٿن جي ڇهاءُ ۽ چپن جي ڪيف نون خمارن کي پئي اڀاريو. ٻنهي هڪٻئي جي پياسي تن سان هٿ کس پئي ڪئي، ٻنهي جي چپن هڪٻئي جي سنڌ سنڌ سان ڳالهايو پئي. جنهن سان سندن انڱڙا ڪڪورجي رهيا هئا ۽ هڪڙو عجيب قسم جو لطف ۽ سرور، ڪيف ۽ مزو، مستي ۽ خمار کين ارپنا جي لامحدود وسعتن ۾ اڏاريو کنيو پئي ويو.
جواني جواني کي ڇهي رهي هئي؛ جواني جواني کي چمي رهي هئي؛ جواني جواني سان ٻکجي رهي هئي. سانوڻ ڪنول جي مٿان آسمان وانگر جهڪي آيو – ۽ پوءِ مٿس ڇانئجندو ويو.
ساري رات وڏڦڙو وسندو رهيو. تن من سڀ وڏڦڙي وسڪار ۾ پُسي پالوٽجي نوان نرالا ۽ سون سريکا ٿي پيا. هنن جي انگ انگ ۾ نئين خوشبو هئي.
صبح ٻيئي هوا کان هلڪا هئا.
ڪنول جي ٽور ۾ نئون وقار، نئين مستي ۽ شاهاڻو ڍنگ هو.
۽ سانوڻ جي اکين ۾ عجيب ۽ نرالي مرڪ هئي.
ٻنهي جا وجود ڄڻڪ نوان ٿي پيا هئا. ٻنهي هڪٻئي کي ماڻيو هو، ڄڻڪ هڪٻئي کي ٻيهر تخليق ڪيو هو. ٻيهر تخليق، جنهن جي مٽي محبت، ارپنا ۽ پيار جي پاڻي سان ڳوهي وئي هئي.
عجيب سرور ۽ سڪون سندن رڳ رڳ ۾ رچيو پيو هو.
* * *