(17)
هنن جي هڪٻئي ڌاران ساعت به ڪانه سرندي هئي. روز ملندا هئا، ڪلاڪن جا ڪلاڪ، پهرن جا پهر هڪٻئي جي ساٿ ۾ گهاريندا هئا. پر جن پلن ۾ هڪٻئي کان ٿورڙو پري هوندا هئا، انهن ۾ وري سندن روح، سندن تصور، سندن خيال ڀؤنرن جيان مٿانئن ڀِرندا رهندا هئا. هو جدا هوندي به گڏ هوندا هئا ۽ گڏ هوندي، هڪٻئي ۾ سمايل هوندا هئا. منجهن ڪابه وٿي، ڪابه وڇوٽي ڪانه هئي. محبت ساريون وٿيون ۽ وڇوٽيون ڀري ڇڏيندي آهي، سارا سنڌا ميٽي ڇڏيندي آهي. محبت هن جهان جي سڀ کان عظيم ايڪتا آهي. ٻه وجود محبت جي لڙهيءَ ۾ پوئجي هڪ ٿي ويندا آهن.
ڪنول ۽ سانوڻ به هڪٻئي کي محبت ۾ ڳوليو هو، محبت ۾ پاتو هو، محبت ۾ ماڻيو هو. اصل ۾ هنن هڪٻئي کي ماڻي پاڻ کي ماڻيو هو؛ هڪٻئي کي پائي پاڻ کي پاتو هو. محبت ۾ ماڻهو پاڻ وڃائي پاڻ پائي ٿو. هو ٻيئي هڪٻئي ۾ وڃائجي ويا هئا ۽ هڪٻئي ۾ ئي پاڻ کي پاتو هئائون. هو ندي جي ٻن ڪنارن بدران پاڻ ئي ندي ٿي ويا هئا. انسان هميشه هڪٻئي سان ٻن مختلف ۽ پور وڇوٽ ڪنارن جيان ورتاءُ ڪندا آهن؛ اهي ويجهو اچي به ڪنارن جيان هڪٻئي کان وٿي تي رهندا آهن. انهي وٿي ۾ ئي هو پنهنجي انفراديت کي برقرار رکندا آهن ۽ بقا ڀانئيندا آهن. هو نديءَ ڪڏهن به نه ٿي سگهندا آهن. هو ڪنارن مان بدلجي، فقط محبت ۾، ندي ٿي سگهندا آهن. ڪنول ۽ سانوڻ به محبت ۾ سمائجي ندي ٿي ويا هئا، جيڪا پاڻ ۾ ئي ٿي وهِي ۽ پاڻ ڏانهن ئي ٿي وهيِ. محبت جي منتها محبت ئي آهي.
هو پنهنجي محبت جي عميق گهراين مان اڀريا ٿي ۽ اٿاهه بلنديون ٿي ماڻيائون.
محبت جي رستي تي هو اڳتي، اڳتي، اڳتي- اڃا به اڳتي وڌي رهيا هئا.
* * *