خالي مَنَ جي تانگَهه
ڏينهن رات اُن ئي سوچ جي ولوڙ ۾ هن نظرن جا ڪيترائي ڇڙواڳ ڪبوتر اڏايا آهن. جاڳ کان خوابن تائين جي اڏام ۾ هُن وڏا ۽ اذيت ڀريا چلا ڪاٽيا آهن، ڇوڪرين جي پويان_
ڇوڪريون:
قد جون پوريون پنيون –
وچولي قد واريون_
هلڪي قد واريون_
۽ ڊگهي قد واريون_ سڀ جو سڀ هن جي دل موهي وجهنديون آهن_
کوهه تان پاڻي جو دلو ڀرڻ لاءِ آيل قَد جي ڊگهي_ اڙٻنگ جواني جي انداز سان نخرا ڪري ايندڙ ڀوري ۽ خوبرو ڇوڪري کي ڏسندي هُن جو وات پاڻي_ پاڻي ٿيڻ/ ڪرڻ لڳو آهي.
هُن ڳڙندڙ گِڦ سان گهوري، نهاريندي هُن جي جوان اُڀارن کي ڏٺو ۽ وڏي دير تائين سندس جهانورين اکين ۾ هڪ ڊگهي/گهري جهاتي پاتي_
ڳوٺ کان ٻاهر گهڻو پري کوهه تي پاڻي ڀرڻ لاءِ آيل جوان جَماڻ عورت هُن جي جذبن کي ڀڙڪائي وئي!
قد جي ڊگهي_ ڀوري شخص چئوطرف نهاريو _کوهه جي اوسي پاسي ڪو به موجود نه ڏسي هو پياسي من جي تڙپ کڻي _جهانورين اکين واري خوبرو ڏيکاءُ جي مالڪ عورت جي سامهون اچي بيٺو _
”ڇا ٿو ڏسين؟“
”توکي!“
”ڇو!“
”ڏسان ٿو پاڻي ڪيئن ٿي ڀرين؟“
”ڪڏهن پاڻي نه ڀريو اٿئي ڇا؟“
”ڀريو آ _ الائي ڪيترا دفعا!“
”پوءِ اڄ ڪهڙي نئين خاص ڳالهه آ_“
”بس دل چيو ته توسان گڏ ٿي بيهان_“
”اچ بيهه!“
”اچان!“
”اچ!“
هو مَنُ تَنُ وڏو ڪري وڌي آيو_ هُن جي قريب ايندي هن جو اَڇو کير جهڙو هٿ پنهنجي هٿ ۾ پڪڙيو_
”ڇا ٿو ڪرين؟“
”گهڙو مون کي ڏي؟“
”ڇو؟“
”مان ٿو ڀري ڏيانءِ!“
”تون ڇو؟“
”تون نوڙين ٿي ته...“
”نوڙان ٿي_ڇا مطلب؟“
”تنهنجو جوڀن ٿو ڇُلڪي“
” اهو ته هميشه ڇُلڪندو آ_ اڄ جي ڳالهه ٿورئي آ!؟“
”منهنجي سامهون تنهنجي ڇاتي جي ڇولِ ڪڏهن ايئن نه ٿي آ_ تون کوهه تي ايندي آن_ ويندي آن_ پوئتي ڪنڌ ڦيري ڏسندي به ناهين_ اڄ ته ڏٺو اٿم، تنهنجي انگورن جهڙي جواني کي! ڇا ته جواني ٿي قيامت جهڙي!!“
”قيامت جهڙي؟“
”طوفان جهڙي به !“
”طوفان؟_ قيامت؟؟ اهي ته خطرناڪ آهن!“
”خطرن سان کيڏڻ ۾ مزو ئي پنهنجو آ... اورتي آءُ...گهڙي کي پاسي تي رَکُ !... ڊڀَنِ جي اوٽ ٿي... ڪو اچي نه وڃي!!“
”اڄ نه! ڪنهن ٻئي ڀيري!!“
”اڄ!... ڦاٽان ٿو_“
”مون کي ڇا ملندو؟“
”مان تنهنجو!“
”ٻيو ڪجهه؟“
”اهڙو پيار ڪندس، تون وساري ئي نه سگهندينءَ... وڏا، ويڪرا ۽ سوڙها ڀاڪر ڀريندس توکي، تون اُن جي جادو ۾ واسجي ويندينءَ!!“
”هه... ها... هُووووو... هاههَ...!“
”تڪڙ ڪر، ڦتڪ نه _ جانِ ڇڏاءِ، ڳوٺ جون ٻيون عورتون نه پهچي وڃن!!“
”اچن ته اچڻ ڏينِ_ ڀلي ساڙ ۾ سڙن!“
هُن پاسو ورايو_ اکيون کوليون:
”خواب!... خالي مَنَ جي تانگهه!!... پيڙا جي قريب بيٺل !!... پوتڙو آلو!!“
**