بدليل موسم جو ڇيههُ
”دوستي هجي ته اهڙي، جنهن ۾ ڪو غرضُ ۽ انا نه هجي“
”دوست آهن يا هڪ پيءُ جا پُٽ“
”صبح ٿئي ته ٽهڪڙا ڏيندي اچي گڏجن _ وڃي سج لهڻ تائين ڇڄي ڌار نه ٿين!“
”هڪ ڀيري موٽرسائيڪل هلائيندي، ايڪسيڊنٽ ٿيا_ هڪُ معجزاڻي طور زخمي ٿيڻ کان بچي ويو ۽ ٻيو سخت زخمي ٿي پيو!...“
”پوءِ؟“
”حادثي کان معجزاڻي طور بچي ويل دوست، ٻئي زخمي ٿيل دوست کي ڀاڪرن ۾ کڻي اسپتال پهچايو، جتي هُن پنهنجي خون جي قرباني به ڏني!“
”مطلب ته ٻنهي جو رت گروپ به ساڳيو آهي“
”ها بلڪل“
”اهڙي دوستي قدرت جو تحفو هوندي آهي!“
_ سج اڀرندي _
ٻئي دوست هڪ ٻئي سان ڀاڪرين ملي حالي حوالي ٿيا_
”ڪاشف ڳالهه ته ٻُڌُ!“
”ٻڌاءِ عدنان؟“
”هڪ ڇوڪري تنگ ٿي ڪري“
”نالو ڇا ٿَسِ“
”نه ٿي ٻڌائي!“
”ڀلا چوي ڇا ٿي؟“
”پيار جا ناٽڪ ٿي رچائي ... رات جو يارهين وڳي کان پوءِ فون جي مٿان فون اٿس...“
”مان به چوان تنهنجي ٺاڪِ ڦوڪَ ۾ روز ڇو ٿي تبديلي اچي، هاڻي خبر پئي ته سڀ پَريءَ جي پاڇي جو ڪمالُ آهي“
”ڪاشف! پليز ٿورو سنجيدو به ٿي، مان الجهن ۾ ڦاٿو آهيان“
”ڪهڙي اُلجهنِ ۾؟“
”اڄ هن ملڻ جو انجام ڪيو آ_“
”ڪٿي_ ڪهڙي جڳهه تي!“
”شاپنگ بهاني ريشم گلي ملڻ ايندي!“
”ڪهڙي پَڪَ آ ته ايندي!“
”ضرور ايندي!“
”تون ڪيئن سمجهيو؟“
”ملڻ جو ٽائيم اُن پاڻ ڏنو آ_“
”پوءِ پڪ سان ايندي!“
”پوءِ ڇا ڪجي؟“
”پيرُ پوئتي نه ڪبو_ هلبو!“
”وچ شهر ۾ ڪو ڏسي وٺي ته...؟؟“
”ڪنهن کي ڪهڙي خبر ڪنهن جي ڇوڪري آ_ اسان سان هوندي ته لوڪ اسان جي سمجهندو!!“
”پوءِ به احتياط ضروري آهي_“
”پوءِ تون هيئن ڪر، جهٽ ترس ته مان پنهنجي بچاءِ طور گهران ريوالور کڻي اچان_“
”تڪڙو وڃي موٽي اچ_“
ڪاشف گهر ويو ته جلدي موٽي آيو_
_ منجهند ٽاڻي_
عدنان ڪاشف کي وٺي ريشم گلي پهتو_ عدنان پنهنجي موٽرسائيڪل کي سائيڊ تي بيهاري موبائل تي گهربل نمبر ملائي آهستي ڳالهايو:
”ڇا ٿيو! ڪٿي پهتئينءَ؟!“
”ريشم گلي ۾ تنهنجو انتظار آهي!“
”مان ته سامهون بيٺو آهيان!“
”سامهون به ڪٿي؟“
”سونارڪي دوڪان اڳيان_“
”اوڪي مان پُهتيس!“
_ عدنان هُن جي ويجهو وڌي آيو_ لال گلابي وڳي ۾ ڍَڪيل ڇوڪري هُن کي ڏسي مسڪرايو_ اکين جي ميڇنِ جو ٽڪراءُ...!!
اُن ساعت ئي _اوچتو سندس دوست جي هڪل گونجي_
”نه ويندين...؟“ منهنجي ڀيڻ سان...!!“
_ ٻنهي دوستن جي دوستي داءُ تي لڳي وئي_
_ ٻه فائر ٿيا_
ريشم گلي ۾ موجود ماڻهن ۾ ڀاڄ پئجي وئي!
**