درد جو ڪيڏارو
”...“
”مان مجبور هوسِ_“
”...“
”ڀلي پار وڃڻ کان اڳ ۾ به توکي اعتماد ۾ وٺڻ جي ڪوشش ڪئي هيم“
”...“
”تون ڳالهائين ڇو نه ٿي؟_ رڳو چُپ!“
”ڏسين ڇا ٿي؟ مان ڪوڙ ٿو ڳالهايان؟ مون تي ڀروسو نه ٿي؟؟ تون پاڻ ٻڌاءِ!... پوڙهي امڙ سان عمري تي ، مون کان سواءِ ٻيو ڪير وڃي ها؟؟؟“
”...“
”خاموشي جي به حد ٿيندي آهي؟“
”...“
هوءَ مونسان نه ٿي ڳالهائڻ چاهي، يا انتهائي حساس هجڻ جي ناتي تمام گهڻو ڏکاري ٿي وئي هئي... سمجهه ۾ نه ٿو اچي... هوءَ ايتري اداس ڇو آهي؟ وکريل وار ۽ ڏرا ڏئي ويل اکين واري شبنم منهنجي اڳيان الجهيل_الجهيل بيٺي آهي... ڪيڏي تبديل ٿي وئي هئي هوءَ!!
هوءَ منهنجي اڍائي هفتن جي دوري برداشت نه ڪري سگهي ، وڏو پيار ٿي ڪري مون سان،مون کان به وڌيڪ!مون کي هن کان پري وڃڻ، نه گهربو هو... هن اڍائي هفتن جا ويهه ڏينهن/ويهه راتيون تنهائين سان وڙهندي گذاريون هونديون، مون کي هن سان ايئن نه ڪرڻ کپندو هو... پر... پر مان مجبور هوس، ماءَ جي اڳيان... ماءَ جي پيرن هيٺان جنت آهي!!
سوچ جي ڪُن مان ٻاهر آيس_ پر هوءَ اڃان به سو چ ۾ گُم هئي... اکيون ڏرا ڏنل/ پٿرايل!!
”شبنم“
”...“
”ڪجهه ته ڳالهاءِ_“
”...“
”مان تنهنجو ڏوهي نه هوندي به ڏوهي“
”...“
”مان تنهنجي خاموشي کي ڪهڙو نانءُ ڏيان شبنم!؟“
”ڇا منهنجو توسان پيار نه آهي؟... شبنم! مون کي خود غرض نه سمجهه... تون منهنجي من جي مراد آهين... تنهنجي حاصلات لاءِ مان خانه ڪعبه ۾ رنو آهيان... دعائون گهريون آهن...! تون منهنجي ضرور ٿيندينءَ؟؟... مان پنهنجي امان کي تنهنجي رشتي لاءِ راضي ڪري ورتو آهي ۽ اسان جلد ئي تنهنجي گهر جا مهمان ٿيڻ وارا آهيون... شبنم... تون ڇا جي سزا ٿي ڏئين؟؟؟“
”...“
”شبنم_تون قيامت برپا نه ڪر، تنهنجي خاموشي درد جي دلدل ۾ ...“
”ڇا ڳالها... يان؟!“ هن جا لفظ وچڙڻ لڳا.
”جيڪو وڻئي!... پر ڳالهاءِ ضرور شبنم... خاموشيون ايندڙ طوفان جو آغاز هونديون آهن!“
”ڇا بچيو آهي مون وٽ؟“
”ڇا مطلب؟... تون صرف اهو ٻڌاءِ ته ٿيو ڇا آهي_ توکي...؟“
”...“
هوءَ وري خاموش رهي_
”اڙي مان پنهنجا ڪن پڪڙيا... توبهه ڪئي... هاڻي معافي ملندي؟؟؟“
”مان ڇا ڳالهايان، منهنجي زبان وڍجي وئي آهي!!“
شبنم اوڇگارون ڏئي رُني!
هن جا گهٽيل سڏڪا دل کي اذيت پهچائڻ لڳا.اهڙا سڏڪا هن هفتو کن اڳ ۾ به ڀريا هئا، جڏهن مان مڪي جي مقدس سرزمين عرفات تي شيطان کي پٿريون هڻي رهيو هوس،هن جي فون آئي هئي، چيائين ”ڪٿي آهين؟“
”عرفات تي!“
”ڇا ٿو ڪرين؟“
”امان سان گڏجي شيطان کي پٿريون هڻي عمري جا رڪن پيو ادا ڪيان!“
”انسان شيطان کان وڌيڪ خطرناڪ آهي_“ چيائين:”يا پنهنجي مرحيات پيءُ جي ڪيل گناهن جو ڪفارو ٿو ادا ڪرين؟“
”نه سمجهيم“ منهنجو آواز گهٻراهٽ جو شڪار ٿيڻ لڳو هو”شبنم! تون مون سان هميشه ڀل ته مذاقون ڪندي ڪر... پر منهنجي بزرگ صفت بابا جو نانءُ نه کڻندي ڪر... هو خدا جو اهو نيڪ بندو هو، جنهن پنهنجي جواني ۾ ڪڏهن تهجد به قضا نه ڪيو هو!!“
”بيشڪ !“ ايترو چئي هن ڪال ڪٽي ڇڏي هئي، ڳالهه سمجهه ۾ نه آئي هئي، پورو هفتو هن جو نمبر بند رهيو هو...
۽ اڄ عمري کان واپسي ڪندي ئي، مان هن تائين پهتو آهيان_
شبنم اداس_ خاموش ۽ حيران آهي... سمجهه ۾ ڪجهه نه ٿو اچي_ هن کي ڇا ٿيو آهي ۽ هوءَ چوڻ ڇا ٿي چاهي؟
”شبنم ڪجهه ڳالهاءِ _ڪجهه ٻڌاءِ؟“
”...“
”شبنم منهنجو دماغ ٿو ڦاٽي... ڪجهه ڪُڇُ!... پنهنجي اندر جي درد کان آگاهي ڏي!“
”ذيشان! مون کي زندگي رولي ڇڏيو آهي“
شبنم روئي پئي.
”ڇا ماجرا آهي؟“
منهنجو من پيڙاءَ جي سمنڊ ۾ ٻُڏڻ لڳو.
”...“
”تون روئين ڇو ٿي“
”مون سان ظلم ٿيو آهي“ شبنم جي من ۾ مانڌاڻ متل هئي، چيائين ”وقت جي واءُ، توکي_مون کان کسي ورتو آهي... تون منهنجو نه رهيو آهين ذيشان_تون منهنجو نه رهيو آهين!!“
”ڇا مطلب؟“ منهنجون اکيون پٿرائجڻ لڳيون.
”وقت مون کي ان موڙ تي آڻي بيهاريو آهي، جتي نه تون منهنجو ۽ نه مان تنهنجي ٿي سگهنديس.“
هن جا نيڻ ساگر جيان ڇلڪي پيا .
” ڪهڙي ماجرا آهي شبنم“ منهنجو تجسس وڌڻ لڳو .
”وقت مون کي مارئي ۽ توکي عمر بڻجڻ طرف ڌڪي رهيو آهي“ شبنم جو آواز درد جو ڪيڏارو بڻجي ويو .
”مان عمر ۽ تون مارئي!؟ آخر ڇا ٿي چوڻ چاهين؟؟؟“
”ذيشان!... تون چوندو هئين نه ته، منهنجي شڪل شبيهه ۽ منهنجا مهانڊا تنهنجي ڀيڻ شائسته جهڙا آهن.“
”ها چوندو هوس... پر ان ڳالهه سان تنهنجي پريشاني جو ڪهڙو تعلق؟“
”امان ٿي چوي ته ٻن همشڪل عورتن کي نڻان ۽ ڀاڄائي نه ٿيڻ گهرجي.!“
”شبنم تون پڙهي لکي آهين، هي ڪهڙي وهمن ۽ وسوسن جو شڪار ٿي رهي آهين؟... پاڻ ٽئي جڏهن ننڍڙي هوندي هڪ ڳوٺ ۾ رهندا هئاسين ته تڏهن به ته تنهنجا مهانڊا شائسته جهڙا هوندا هئا“
”پوءِ بس مان هاڻي توکان پري رهڻ ٿي چاهيان، ڪڏهن به هڪ ٻئي جي نه ٿيڻ واري آخري سرحدن جي ويجهو ، گهڻو پري!“
”پر ڇو؟... تنهنجي ۽ منهنجي وچ ۾ اڳ ته ايڏي وڇوٽي جو تصور به نه هو.“
”...“
”ڇا منهنجي وفا تان اعتبار کڄي ويو اٿئي؟... شبنم! منهنجي من جو ٿر تو بنا صحرا آهي، رڻُ آهي... مون کي آٿت ڏي... مون کي پنهنجو بناءِ...!“
”مان تنهنجي لائق نه آهيان“
”...“
”تنهنجي خاموشيءَ جو ڇيهه ٿيڻ گهرجي شبنم!“
”پيار جي سڦلتا جيون جي گهري گهاءَ طرف آڻي بيهاريو آهي... تون... تون...“
”ڇا تون؟... پنهنجو جملو پورو ڪر شبنم!“
”تون پاپي جو پُٽ آهين“ هن جي آواز ۾ سختي اچڻ لڳي. چيائين ”ڪير ٿو چئي تنهنجو پيءُ تهجد گذار هو!... هان ٻڌاءِ؟؟“
”شبنم تون آخر ايترو جلدي تبديل ڇو ٿي وئي آهين_تون منهنجي مرحيات پيءُ کي بار بار ڇو ٿي ڳالهائين؟“
”مان به تنهنجي انهي پاپي پيءُ جي ڌيءُ آهيان“
شبنم ريهون ڪري روئڻ لڳي، چيائين ”مان تنهنجي ڀيڻ آهيان ذيشان!“
مان پٿر جي مورتي جيان خاموش ٿي ويس ۽ منهنجي خاموشي مون کي حيرانگي طرف وٺي آئي.
”توسان شادي ڪرڻ جي ذڪر تي امان سڀ سچ ٻڌايو آهي... مان تنهنجي پيءُ جي غلطين جي سزا ۾ توکي وڃايو آهي ذيشان!“
منهنجون هيٺيون هيٺ_ مٿيون مٿي ٿي ويون، چيم”شبنم! هي توسان ڪهڙا رشتن_ وڌ رشتا هئا، جنهن جي حاصلات مون کي لاشعور ۾ لوڙهي مدينه منور ۾ سڏڪا ڀري روئاريو هو...!!!“
شبنم مون کي غور سان تڪيندي رهي... هن منهنجي روپ ۾ پيار جي ڪائنات کي وڃايو هو!!!
***