ڪھاڻيون

عشق جي آخري سرحد

يار محمد چانڊيي جي لکڻ جو پنهنجو هڪ خاص اسلوب آهي. هن جي لکڻ جي اها اسٽائل نه ڪنهن سينئر ڪهاڻيڪار کان متاثر ٿيل آهي ۽ نه ڪٿان اڌاري ورتل آهي. هن جي ڪهاڻين جي اسلوب ۾ اختصار پسندي(Minimalism) آهي. هو نه اجائي منظر نگاري ۽ نه بيان بازي جي ڊيگهه ۾ پئي ٿو، يار محمد جي ڪهاڻين جو بيانيه (Narrative) مختصر هوندي به مڪمل لڳي ٿو، اهو ئي ڪارڻ آهي جو سندس ڪهاڻيون پڄاڻيءَ تي ڀرپور تاثر ڇڏي وڃن ٿيون. ڪردارن جي گفتگو مڪاني ماحول سان ٺهڪندڙ آهي
Title Cover of book عشق جي آخري سرحد

پرڻو

صنوبر کي ڪنهن جي عزت جو ذرو به خيال نه آيو_ هن عشق جو ٽپو ڏئي سڀني رشتن تي ليڪا ڦيري ڇڏيا!!... خلق خدائي ۾ ٿيل رسوائي سندس پيءُ ماءُ ۽ ڀينرن کي وڏو صدمو رسايو_ هو جڳ ۾ ڪنڌ کڻي هلڻ جهڙا نه رهيا!!
وڏور ۽ هنرمند ڌيءُ جي معزز پيءُ گهران نڪرڻ ڇڏي ڏنو_ باقي نوجوان ڀاءُ جي اک سڄي جهان ڪڪڙي ڏٺي، چيائون ”ڀاڄوڪڙ ۽ اُن جي بي پرواهه يار کي اهڙي سزا ملندي جو دنيا مثال ڏيندي!!
اڳلي مهيني _
پسند جي پرڻي جو ڪيس کڻي، ڀيڻ ڀاءُ جي خوف کان ڪورٽ هلي وئي_ سندس ڀاءُ کي سڏ ٿيو _ ڪورٽ جي وڪيل گهڻي قانوني پٽاڙ ڪئي، نوجوان ڪٽهڙي ۾ ايندي پراعتماد نوع ۾ ڳالهايو:
”جج صاحب! ڳالهه اها ڪونهي ته مان ڀيڻ جو دشمن آهيان_“
”باقي ڪهڙي ڳالهه آهي؟“
”ڳالهه اها آهي ته پسند جي پرڻي جو حَقُ ڪنهن _ ڪنهن کي آهي؟“
”سڀني کي آهي!“
”بنا ڪنهن رڪاوٽ جي“
”ها“
”جج جي ڌيءُ کي به!؟“
_ سڄي عدالت ۾ خاموشي ڇائنجي وئي_ پويان ڪاري چادر ويڙهي نقا ب ۾ آيل جج جي نوجوان ڌيءُ، مُنهن تان چادر هٽائي وڌي اچي ساڳئي ڪٽهڙي ۾ بيٺل نوجوان جي حق ۾ پرڻي جو فيصلو ٻڌائي ڇڏيو!!
***