نئين نويلي ڪنوار
_ ٽيپهري کان ٿورو پوءِ _
هوءَ چانورن سوئڻ ۾ لڳي وئي، هن جي ميندي رتي هٿن چانورن جي ٿالهه مان اَوَڻن کي چونڊي بس ئي مس ڪئي ته لوڙهي جي ٻاهران ڪانون وارو ڪانگيرو ٿي ويو، هوءَ حيران ٿي وئي، ٻارن جي معمولي گارگند ۽ ٿڦا ٿڦي تي هنباءُ جهيڙو ٿي ويو، هن جو مڙس ريحان جيتوڻيڪ مينهِن کي ڇوڙي ٻاهر ويل هو، پر تنهن هوندي به نئين ڪنوار همت نه هاري ۽ هن ڏانداري سنڀالي ٻاهر ڊوڙ پاتي- پنج- ڇهه مُڙسالو هن جي ڏيروٽَ رتل کي هيسائي بيٺل هئا-
گاريون گند ۽ الرن جي ماحول ۾ پهچندي هن ٻن- ٽن مڙسالن کي ڏانداري سان رنڊائي وڌو ته تيستائين پاڙي وارا وچ ۾ پهچي ويا، جهيڙي جي ڳالهه ٽري وڃي ٿاڻي تائين پهتي-
پوليس کاڌي خاطر ٻنهي ڌرين جو هڪ هڪ ماڻهو گرفتار ڪيو-
نئين نويلي ڪنوار مڙس جي ٿاڻي ويندي خاموش ٿي وڃي گهر جي پَرين ڪنڊ وسائي، نه ماني کاڌائين ۽ نه ئي بدن جا ميرا لٽا تبديل ڪيائين-
سومهڻي جو سندس ڏيروٽَ رَتل هن جي ڀرسان آيو، چيائين ”چاچي! صفا چپ لڳي پئي آن، مهلون مڙسن تي اينديون آهن- چاچا اڄ نه ته سڀاڻي آزاد ٿي ايندو!“
نئين ڪنوار ڪجهه نه ڪڇي ته رتل واپس ٿي پنهنجي کٽ جو ڀاڱو سنڀاليو-
گُذار سومهڻي رتل دشمنن جي خوف ۾ گهر جي آڳر تي مورچوکوٽي هوشيار ٿي ويهي رهيو، جتي بار بار ٽارچ ڦيرائي هن سڄي ڳوٺ وارن کي پنهنجي سجاڳ هجڻ جي پڪ ٿي ڏني_
اڌ رات وهامي ته هو مورچي مان ٻاهر آيو، جتي هن پنهنجي سڄي گهر جي ڪنڊ پاسي جو جائزو ورتو- هن جي ڪراڙي ڏاڏي دالي جي ٻاهران ستي ننڊ جا مزا ماڻي رهي هئي ۽ پريان نئين ڪنوار بيچين ڪيفيتن جي ور چڙهي اڃان به جاڳي رهي هئي، جنهن جي ننڊ ريحان جي غم ۾ پَر ڪري اڏامي وئي هئي-
رتل ٽارچ ٻاريندو نئين ڪنوار جي کٽ مٿان اچي بيٺو-
”اڃان ننڊ نه پئي آن چاچي؟“
”نه!“
”ڇو؟“
”ننڊ نه ٿي اچي!!“
رتل جي ٻرندڙ ٽارچ وسامي ته ڪي پل گهري اوندهه ڇائنجي وئي-
”چاچي- ڏاڏي ضعيف آهي، تون بي فڪري ٿي دلجاءِ ڪر!“
”ڇا جو فڪر نه ڪيان؟“
”سُرُ پَرتي- توسان گڏ ...!!“
”ڇا؟“ نئين ڪنوار کان ذري گهٽ رڙ نڪتي، چيائين ”وڏو غيرتي آن!؟- تنهنجي غيرت اتي اچي دنگ ڪيو!- ماڻهو چلهه مُٽِڻو نه ٿي...!“
”انڪار ڪيئي ته سڌي بندوق وات ۾ هڻندوسانءِ- پاڻ کي ڇا ٿي سمجهين؟.... سڀ کيل تنهنجا آهن.... تنهنجا رات جا يار- مان نه سڃاڻان؟..... ڪيانءِ ڪارو- کڻانيانءِ ڦَتيلُ....!!“
”وڏو مڙس ماڻهو آهين- چاچيءَ جي عزت ۾ نظرون وِڌئي بيديدا-“
”صفا چپ!“ هن بندوق کي سٽي ڪاوڙ ۾ آهستي سُس پُس ڪئي ”هاڻي سڌي ٿيندينءَ يا دٻايان گهوڙي کي!!“
نئين ڪنوار جي جسم ۾ خوف جي رڦڻي وٺي وئي ۽ هوءَ کٽ جي هڪ پاسي سُري سُتي-
”کٽ تي نه – مورچي ۾ هلُ- ڏاڏي نه اُٿي پوي!“
”اُٿي ته-؟“
”کوڙ بهانا!“ هن جي اکين ۾ حَوس جي بک ظاهر ٿي، چيائين ”پهريان ته هوءَ ننڊ مان اٿندي ئي نه، پر جي اُٿي به ته پيشاب تي وڃڻ جو بهانو ڪجان.... اٿ هاڻي!!... اچ ڪَڍ!!!“
نئين ڪنوار مورچي تائين پهچندي وڏو ٽائيم لڳايو هن کي رشتن جي سَکڻي سڃاڻپ تي ڏاڍو ارمانُ ٿيو-
نئين ڪنوار مورچي تائين پهتي ته وحشي ڏيروٽَ جي ڀاڪرن ۾ ڀيڪوڙجي وئي-
”تڪڙ نه ڪر“
”ڇو؟“
”ڪراڙي جاڳي آ، ٻاهر چڪر ڏئي اچ“
”تون اِتي ئي هُج، مان اجهو آيس-“
رتل جهٽ رکي واپس مورچي ڏانهن آيو ته نئين ڪنوار سندس وساري ويل بندوق سنڀالي بيٺل هئي- ٻه فائر ٿيا ۽ پوءِ هُن جو آواز رات جي سانت ۾ گونجي اُٿيو: ”وارو ڪيو!... دشمن مڙسالو ماريون ٿا وڃن...!!“
ڪنوار جي پوڙهي سَسُ هِڏڪين ۾ اچي وئي، سڄو ڳوٺ رتل جي لاش کي کٽولي تي کڻڻ تائين ڍڪرن ۾ هو- مگر دنيا ڏٺو ته نئين ڪنوار جي اک ۾ هڪ به ڳوڙهو نه هو!!!
**