Green Signal _ Red Signal
”ڇا ٿيو منهنجي جگر کي_“ معصوم جي ماءُ تڙپي اُٿي_
ٻار جا ٻرڙوٽ زورن تي هئا_
”ڇو ٿو روئين؟_ پيٽ ۾ درد اٿئي؟“
_ ٻار ماءُ جي منٿ ۽ عاجزي کان بيخبر!
”پاڻي گهرجئي؟“
”...“
”بوتل؟“
”...“
”جوُس پيئندين _ جُوس“
معصوم جا ٻرڙاٽ ويا ٿي وڌندا
”بس به ڪرائينس_“
مڙس جي کَهري آواز تي هوءَ وري آڪاش کي ريجهائڻ ۾ لڳي وئي، پر درد جي شدت ۾ تڙپندڙ آڪاش کي ماٺ بنهه نه هئي_
”صدورا“
”هان!“
”ڪيترو چيومانءِ_ پٽ جو سٺي ڊاڪٽر کان علاج ڪراءِ!... معصوم ڪيڏو تَيسعو ڪاٽيو آ!!... سرڪاري اسپتال جي ٽِڪي ڦوٽي مان ڪو فائدو نه ٿو پوي_ معصوم سان حالت پاڻ ڏسين ٿو...!!“
”ڀاڳل مان ڇا ڪيان؟... ٽن _ چئن ڏينهن کان مزدوري به نه ٿي لڳي، خالي واپس ٿو موٽي اچان...!!“
ممتا جا نيڻ ڇُلڪي پيا_
سڪيلڌي پٽ جي پيڙاکي پرکي هوءَ خود پيڙاجي پاتال تائين پهتي ”خدا ڪنهن کي مجبور نه ڪري... مجبوري ئي مجبوري، هيءَ به زندگي آ... اولاد پيءُ ماءُ جي اڳيان تڙپندي رهي ۽ هو سندن علاج نه ڪرائي سگهن ...!!!“
”ڇا ٿي سوچين؟“
”ڪجهه به نه صدورا!!... سوچيان ٿي مالڪ جو ڏنو ايترو هجي جو ڪنهن جو محتاج نه ٿجي!“
”سچ ٿي چوين!“
”هن ڀيري ڪنهن مِٽَ يا دوست کي آزمائي ڏسُ؟“
”ڪنهن کي ڏسان؟_ڪلهه دوڪان واري اَٽي جا ٻه ٽي ڪلو اُڌار تي نه ڏنا!!“
”سڀاڻي ڪٿان ٻه ٽي سئو هٿ ڪر_پٽ جو ايڪسري ڪرايون!“
”ڪيڏانهن اچن پئسا؟“
_؟؟؟_
سڄي رات معصوم آڪاش کي آرام نه آيو. صدورو پنهنجي مُفلسي تي ڏاڍو فڪرمند ٿيو_
...
باک مهل صدورو، ڀاڳُل کي ڪنهن دوست کان اوڌر وٺي اچڻ جي آٿت ڏئي گهر کان ٻاهر نڪري ويو ته دير تائين نه موٽيو_ ڀاڳل کان معصوم جي تڙپ ڏٺي برداشت نه ٿي، هوءَ پاڙي مان پنجاهه روپيا اوڌارا پَٽي سرڪاري اسپتال هلي وئي_
اسپتال پهچندي ماڻهن جي هجوم کي ڏسي هُن رستي ويندڙن کان پڇي ورتو:
”اَبا ڇا ٿيو آ؟“
”پوليس هڪ ڦورو ماريو آ!“
”ڪڏهن ابا؟“
”صبح سويري!“
”ڪاٿي ماريائون؟“
”شهر ۾! ... ڏينهن ڏٺي جو ڦُرِ ٿي ڪيائين!!...“
”آهي ڪير؟“
”سڃاڻپ نه ٿي اٿس... چون ٿا هن ئي شهر جو آهي!!“
”ماڻهو آدم خور ٿي ويا آهن!“
”ڏينهن جو مزوري_ رات جو ڦرون ۽ ڌاڙا!!“
ڀاڳل جي دل زور سان ڌڙڪڻ لڳي!... هوءَ تڪڙا قدم کڻي لاش جي مٿان اچي بيٺي:
”منهنجو صدورو!“
ڀاڳل کان دانهن نڪري وئي_
هوءَ ننڍڙي آڪاش کي پَٽَ تي ويهاري صدوري جي لاش کي چنبڙي وئي_
سڀني هجوم ڪري بيٺل ماڻهن جون نظرون اچانڪ ڦورو ڄاڻائي ماريل نوجوان تان هٽي سامهون گرين ۽ ريڊ سنگل ٽوڙي ايمرجنسي سائرن وڄائيندي ايندڙ پَنجَ اَٺ پوليس موبائلن طرف کڄي ويون، گاڏين جي بيهندي هڪ اعلي پوليس آفيسر وڌي اچي لاش جي مٿان بيٺو_
”سَرِ هن ڦورو جا وارث ظاهر ٿيا آهن، هن عورت جي بياني مان ظاهر ٿئي ٿو ته هن عورت کي وڌيڪ ڦورن جي خبر آهي_
”ها مائي هاڻي ٻڌاءِ، ڦورو تنهنجو ڇا لڳندو هو؟“
” منهنجو مڙس هو_ پر ڦورو نه هو_ پُٽ جي علاج لاءِ دوستن ڏي پئسن جي اوڌر لاءِ ويل هو...“
”ڪهڙن دوستن ڏي ويو هو؟“
”مون کي خبر ناهي؟“ (سڏڪندڙ آواز جي گونج ۾!_)
”پڪڙيو رَن کي ڦوروءَ جي زال آ_ سڀ سچي ڪندي_“
پوليس آفيسر جي حڪم تي ڀاڳل کي موبائل ۾ اڇليو ويو_ سڀ گاڏيون هڪ ڀيرو وري گرين ۽ ريڊ سنگل جي فرق کان بي خبر سائرن ڏينديون گم ٿي ويون_
_پوئتي معصوم آڪاش جون ريهون اسپتال جي ديوارن سان ٽڪرائجي خاموش ٿي ويون!!
***