هائيڪا
تن ۾ اندر ويٺا،
پوپٽ ڪن ٿا ننڊ.
پائي ڪپڙا گيڙو،
بنسيءَ جي ڌُن تي،
ڳائي ڪوئي ٽيڙو.
وسيهر جي لات
ننڊ پيو آ جوڳي،
چوڌر چُپ چُپات.
تنهنجي مُرڪ،
ڄڻ دل جو ڪوئي چِير،
۽ کنڊُ ۾ ٻُرڪ.
چپ چپن سان جڙ
پوءِ به سانت ۾،
سمايل هوندي رڙ.
رات ڏٺو مون خواب،
ماڻهوءَ آڏو وڄائي پئي،
هڪڙي رڍ رُباب.
چوڌاري سانت،
ڄڻ پُڪاريو هيم توکي،
پڙاڏا ڀانت ڀانت.
سنڌوءَ مٿان چنڊ،
چمڪي ايئن پاڻي،
ڄڻ ڪا هاريل کنڊ.
هير ۾ تنهنجا وارَ،
وهندو وڃي سنڌو جيئن،
ڪنن تائين تار.
اوڀر ڪرڻا پيلا،
ايڏا سج ڌرتيءَ تي،
سَرَ جا تيلا.
صبح سويري هير،
چمندي چپ گُلن جا،
هاري وئي نيِر.
چوڌاري چانڊاڻِ،
ڪِرڻا ڪِرڻا زلف،
هنڌ ۾ سُرهاڻِ.
لڱ لڱ ساڻو،
سمهيل ٿوهر جي ڇانوَ ۾،
خالي اڌ وهاڻي.
ٿوهر پويان سج،
لهندي لهندي ٿر ۾،
ڄڻ اوندهه جو ٻج.
وڌيڪ سمهان ڇو،
رکيو ڇاهي رات ۾،
تنهنجي خواب کانپو؟
تنهنجا ڇَانورا،
هر ڇانورو ڄڻ تون،
ڇانورا سانورا سانورا.
ٽَماٽن جي وَل،
ڪنهن جي ڳاڙهن چپڙن تي،
سائي ساوَل.
وڄَن پيا گھِنڊ،
عيسيٰ سمهيل مريم سان،
گرجا ۾ نِنڊ.
چنڊ ستارو،
آسمان ڏي اُڇلي ڪُهاڙي،
چيائين “ڪاري ڪارو.”