غدار
فضائن ۾ جھولندڙ،
نظر جي حد تائين،
دونهي جهڙي،
اوندهه ئي اوندهه ۾،
منهنجي،
جيئري لاش جي چپن مٿان،
رکيل هن جو ڪئونرو ڪئونرو،
وِيڻيءَ ۾ پاتل،
رابيل جي واس جهڙو هٿ.
ٻنجو ڏئي بيٺو آهي،
منهنجي،
صدائن کي، آهُن کي،
ڪٿي به ڪو آواز نه آهي،
سڏڪي سڏڪي،
ٿي ويو آهي الوپ،
انڌيارن مان اُٿندڙ،
خزان جي سڙيل پنن تي،
ڪرڻ جو آواز،
شايد مڙهه ئي مڙهه آهن،
انڌياري جي ڪفن پويان،
اهڙيءَ سانت ۾،
هن رابيلن جي گجرن واريءَ کي،
ڪنهن ڪوٺيو،
ظالم ڊڪٽيٽر،
جيڪا ڏئي بيٺي آهي،
منهنجي چپن تي هٿ،
دٻايو بيٺي آهي،
منهنجي صدائن کي،
پر، او حساس،
۽ ساديءَ دل وارا عوام،
تون ڇا ڄاڻين،
ته مون ڏني آهي،
هن جي نرم تريءَ تي،
هڪ ڊگھي،
زندگيءَ جيڏي چُمي،
توهان ڀل سمجھو هن کي،
ظالم ڊڪٽيٽر،
پر ڪهڙي خبر،
متان آءٌ ئي غدار هجان.