موت جو ساز
جتي هر انسان،
هڪ عذاب کان،
ڦتڪي ڦتڪي لوڏائي ٿو،
جسم جو هر عضوو،
هر انگ.
جتي ڌڙڪي ٿي،
هر سائِيڊ ڊرم جي دل،
۽ مِيڪٽ ڪري روئندڙ،
ڪِلارنيٽِ جي آواز تي،
منهن مٿو پِٽين ٿا،
ٿڙڪندڙ ٽنگن هيٺان،بِيل باٽم جا پاچا،
جتي ٽرمپٽِ،
ڪنهن جي فراق ۾،
روئي ٿي دل کولي،
ڍاڍڪيون ڪري.
۽ وائلن،
تکي آواز سان،
ڪُهندي وڃي ٿي،
هر ڳلو.
ڪنهن اڻ ڄاتل خوف کان،
ڏڪي ٿي،
هر انسان جي ڇاتي،
۽ سڏڪن جي سنگيت تي،
ڇڙيون هڻي ٿي زندگي،
۽ ايئن ئي،
اُڀ ڦاڙ رڙ ڪري،
هر ڦتڪندڙ روح،
سازن جي شور کي چئي الوداع،
ٻُڏندو وڃي ٿو،
سانت ۾.